Ήταν κάποτε που οι άνθρωποι ζούσαν αγαπημένοι στις πολιτείες και τα χωριά τους. Τα παιδιά έπαιζαν, οι μεγάλοι δούλευαν, μα όλοι έβλεπαν τα πιο όμορφα όνειρα. Κι ήρθε ένα άλλο κάποτε αργότερα κι οι άνθρωποι άλλαξαν. Αδιάφοροι για τους γύρω τους, κουρασμένοι από τις πολλές δουλειές, δίχως ύπνο, δίχως διάθεση για όνειρα.
Τα πλάσματα της φαντασίας που κατοικούσαν στα παραμύθια και τα όνειρα των ανθρώπων τους εγκατέλειψαν. Πήγαν στη Χώρα της Φαντασίας και ξανάστησαν εκεί τη ζωή τους. Γοργόνες, νεράιδες, δράκοι, ξωτικά, νάνοι, όλοι βολεύτηκαν στα νέα τους σπιτικά. Κοντά τους και οι περίφημοι Ζουμπάδες, κάτι κοντοστούπικα, μακρυμάλλικα ξωτικά, με μεγάλη κόκκινη μύτη και ζουμερά μάγουλα. Στη γιορτή του Μεγάλου Δάσους συστήθηκαν σε όλα τα υπόλοιπα πλάσματα της φαντασίας:
Καλησπέρα και σ’ εσάς, είμαστε οι Ζουμπάδες.
Είμαστε ευγενικοί, κοντοί και κοιλαράδες.
Τρυπώνουμε κρυφά σ’ όλης της γης τα μέρη
λιγάκι τεμπελιάζουμε κάθε μεσημέρι.
Εκτός από κέφι και σκανταλιές, οι Ζουμπάδες είχαν μια καταπληκτική συνήθεια: να μπαινοβγαίνουν στα όνειρα των παιδιών και να διώχνουν όλες τις κακές σκέψεις. Η μαγική λέξη που έπρεπε να πουν τα παιδιά για να καλέσουν τους Ζουμπάδες στο όνειρό τους ήταν “Ντιριγκόου-Ντιριμπάι”. Γιατί απρόσκλητοι οι Ζουμπάδες δεν πήγαιναν πουθενά, ούτε στο καλύτερο όνειρο του κόσμου.
Τις μέρες οι Ζουμπάδες ζούσαν ξέγνοιαστοι στη Χώρα της Φαντασίας. Τις νύχτες όμως θυμόντουσαν τις μέρες που βολτάρανε στα όνειρα των ανθρώπων και μελαγχολούσαν. Μια και δυο, με συζητήσεις, τριβές και μικρούτσικες προστριβές, απόφαση το πήραν να μην αφήσουν τους ανθρώπους στη μιζέρια και τη μουρτζουφλιά τους. Θα έφτιαχναν ένα φανταστικογλυκό, ένα Νανογλυκό όπως το βάφτισαν έξυπνα και συνοπτικά κι απ΄αυτό θα έδιναν στα παιδιά, να αλλάξει ο ρους της ιστορίας, να αλλάξουνε τα όνειρα, οι άνθρωποι ν’ αρχίσουν ξανά να ονειρεύονται. Ντιριγκόου-Ντιριμπάι! Οι δυσκολίες ήταν πολλές κι η θέληση άλλη τόση. Το Νανογλυκό ήταν πεντανόστιμο, δοκίμασα κι εγώ λίγο, κρυφά. Να τα κατάφεραν άραγε με τα όνειρα των ανθρώπων; Ή συνεχίζουμε να είμαστε οι άνθρωποι…κοντοστούπηδες των προσκοκιών;
Με γοήτευσε η ιστορία της Γιολάντας Τσιαμπόκαλου. Τόσο που άρχισε ήδη να σκέφτομαι πότε θα την κάνω γιορτή στο σχολείο. Γιορτή, ναι! Είναι τόσα τα έμμετρα στιχάκια και οι ρίμες του βιβλίου (και είναι καλοφτιαγμένα, όχι πρόχειρα). Είναι τόσο ιδιαίτερο και πάντα επίκαιρο το θέμα των ανθρώπων που παύουν να ονειρεύονται. Είναι τόσες οι ποιητικές εικόνες, το χιούμορ, η φαντασία, οι ευφάνταστοι διάλογοι. Είναι κι εκείνο το νανογλυκό που σας είπα, στα κρυφά δοκίμασα κι εγώ. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων που αγαπάς. Είναι οι καρτουνίστικοι Ζουμπάδες που απέδωσε όμορφα ο Χρήστος Δήμος στην εικονογράφηση. Το προτείνω από τώρα για παιδικό θέατρο, όχι εκείνο που αγχώνει, μα εκείνο που μαγεύει, απελευθερώνει και λυτρώνει. Σε μια πιο ελεύθερη προσαρμογή γίνεται και χριστουγεννιάτικη παράσταση. Αλλά για καλοκαιράκι το βλέπω ΜΑ-ΓΙ-ΚΟ. Για να ονειρευτούμε ξανά παρέα με τα παιδιά.
Ντιριγκόου-Ντιριμπάι.
Τα σπάει σας λέω. Τα σπάει.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ντιριγκόου Ντιριμπάι |
| Συγγραφέας: | Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia) |
| Εικονογράφηση: | Χρήστος Δήμος |
| Εκδόσεις: | Καστανιώτη, 2004 |
| Σελίδες: | 32 |
