Με τις λέξεις αγκαλιά, του Κυριάκου Χαραλαμπίδη (εικ.: Κατερίνα Χαδουλού)

Μετά το πολυβραβευμένο και κοσμαγάπητο Σαλιγκάρι και φεγγάρι, πρώτη συλλογή του για παιδιά, ο ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης προχωρά σε μια δεύτερη ποιητική συλλογή, αυτή τη φορά για λίγο μεγαλύτερα παιδιά, παρότι και αυτό εμπεριέχει μια προφανή σχετικότητα ως υπόθεση εργασίας. 

Ο ποιητής αγκαλιάζει τις λέξεις και τις απονέμει στα παιδιά-αναγνώστες ως βαρύτιμα τρόπαια, έτσι όπως άλλωστε αντιλαμβάνεται τη γλώσσα κάθε λαού, πόσω μάλλον την ελληνική, ως τον σημαντικότερο γεωμέτρη του πολιτισμού και της ταυτότητας κάθε τόπου. Ο τρόπος που γράφει ο Κ. Χαραλαμπίδης δεν είναι ένα χαϊδολόγημα. Δίχως να ξεκόβει από τα σημερινά παιδιά, προσέρχεται με ταπεινότητα στον κόσμο και την εποχή τους, χωρίς να προσπαθεί να γεφυρώσει κάποιο χάσμα, αλλά δοξολογώντας την ελληνική γλώσσα, δίνοντάς τους χώρο και τρόπο και εύρος να την αγαπήσουν, να ταξιδέψουν με την ομορφιά της, να την αγκαλιάσουν, να την βιώσουν, να την κάνουν δική τους, να την μεταγγίσουν, να την κουβαλήσουν στο βαθύ κράτος της ψυχής τους.

Το χιούμορ, η ανάλαφρη διάθεση, η ποικιλία των εικόνων, ο γλωσσικός πλούτος, η μουσικότητα και πλαστικότητα των λέξεων, η νοηματική εμβρίθεια, οι σουρεαλιστικοί συνειρμοί που ακροβατούν λίγο πάνω από την πραγματικότητα κρυφοβουτώντας συνεχώς σε αυτήν, οι συμβολισμοί που ορειβατούν διαβαθμισμένοι, ο περιεκτικός ουμανισμός που διέπει εγκάρσια όλα τα ποιήματα, η λανθάνουσα και ορατή φιλοσοφία και στάσεις ζωής, η εστίαση στα μικρά και ανείδωτα, στον μικρόκοσμο που ζει κάτω από πόδια μας, ως το μεδούλι της ζωής, η αντιοξειδωτική επίδρασή τους στον ψυχισμό.

Είναι αυτά με τα οποία ο ποιητής ντύνει τα θέματα που πλησιάζει, το περιβάλλον και την οικολογία, τα ζώα, τα ψάρια, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα δέντρα, τους καρπούς, τη φύση ολάκερη, την αξία να τη ζεις και να τη συνδιαλέγεσαι, να την εξερευνάς και να τη βιώνεις∙ αλλά και πέρα από αυτά, τη φιλαναγνωσία, την προσφυγική κρίση, τη σχέση με την τεχνολογία και τον σύγχρονο κόσμο, τα παιχνίδια με τη γλώσσα και τους αστείους αναγραμματισμούς της, την ουσία της πατρίδας και της θρησκείας, τη φτώχεια και το δουλεμπόριο.

Η ματιά του, πάντα ευαίσθητη, πάντα με τον άνθρωπο και τον άδολο νου, πέρα από την ομορφιά της ποίησης, είναι μια πολιτική πράξη υπέρ των παιδιών, της αθωότητας, της φαντασίας και της ξεγνοιασιάς.

«Απευθύνομαι στα παιδιά ως ίσος προς ίσο, ελπίζοντας να με δεχτούν κάποια μέρα. Είναι κι αυτό μια αγκαλιά. Και με τις λέξεις παίζω και με τα θέματά μου παίζω. Φτάνει να μη χάνεται η γραμμή της αθωότητας, η γραμμή της ευθύνης απέναντι στο παιδί, ό,τι πιο σοβαρό υπάρχει στον κόσμο», λέει ο ποιητής με ταπεινότητα.

Η αισθαντική, ατμοσφαιρική, ονειρική, με υπερρεαλιστικά στοιχεία εικονογράφηση της Κατερίνας Χαδουλού ταιριάζει απόλυτα στον κόσμο που ανασηκώνει ανεμοστροβιλικά ο ποιητής. Μικρά, κυρίαρχα στα ποιήματα σε κάθε σελίδα, στοιχεία και λίγες ολοσέλιδες αποτυπώσεις, της φαντασίας και του υπερρεαλισμού, συνθέτουν το εικονογραφικό περιβάλλον του βιβλίου.