Μαρία Παλμύρα, ετών 13. Κόρη της Ιωάννας Παλμύρα. Μια παράξενη σχέση, γεμάτη δυστοκίες και άρνηση. Παντού στην αφήγηση της Μαρίας, η μάνα της πρώτα είναι η Ιωάννα Παλμύρα και μετά μάνα της ή ο,τι άλλο. Αυστηρή μάνα. Περιχαρακωμένη. Με απαράβατους κανόνες. Η Μαρία, εξαιτίας ενός τέτοιου κανόνα βάζει φωτιά στο σπίτι, λαμπάδιασαν ως και τα μαλλιά της. Η μάνα της την κουρεύει σαν αγόρι. Αυτά είναι τα εύκολα. Η Μαρία δε βλέπει καλά. Βλέπει τον κόσμο διαθλασμένο εξαιτίας ενός προβλήματος στην όρασή της.
Με μητέρα έναν απλησίαστο τοίχο, με πατέρα εξαφανισμένο απροσδιορίστως κι αορίστως, η ίδια βηματίζει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας προσπαθώντας να ορίσει τις δικές της αλήθεις, τη δική της μετέωρη θέση στον κόσμο, τους γύρω της που σπάνια είναι όπως τους προσδοκά.
Η Μαρία είναι ένα αλλαφροϊσκιωτο ανθρωποξωτικό που ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον πραγματικό κι έναν περίπου φανταστικό, ονειροπαρμένο και μαγικό σαν τις περισσότερες σκέψεις της. Στροφάρει. Τολμά. Ρισκάρει. Συμπονά.
Με φόντο ένα ελληνικό νησιωτικό χωριό, η Μαρία προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια του παζλ που δε ξέρεις ποιο είναι και πόσα ακριβώς κομμάτια έχει. Σαμποτάρει, ενίοτε τον εαυτό της. Περιφέρεται σε ένα χωριό ως “Λεωφορείο” (αυτό είναι ένα παρατσούκλι της από τα ματογυάλια της φερμένο), ψάχνει τα καταχωνιασμένα οικογενειακά μυστικά, παίρνει τα βήματα ενός ντέτεκτιβ κι άλλοτε εκείνα του πατέρα της που κάποτε ονειρεύτηκε το φεγγάρι. Στην πορεία της αυτή προς το “κάτι”, θα συναντήσει πλήθος ανθρώπων, ανθρώπων με ψευδεπίγραφα και σκιές, με συμβιβασμούς και ιδιοτέλειες. Δεν είναι μόνη όμως πάντα. Έχει τη Τζουν! Την τίγρη του κάδρου του σπιτιού της που βηματίζει κι αυτή τραυματισμένη προς το δικό της κάτι. Θα στήσει τη δική της ένωση με τη Τζουν.
Η πορεία της έχει πολλά αταίριαστα κομμάτια και πρόσωπα που καθώς κυλά η αφήγησή της κολλάνε μεταξύ τους, συναντιούνται, συνδιαλέγονται, περπατούν πλάι πλάι. Είναι εκείνα τα κουρδιστά ζωάκια με τις μουσικές. Είναι οι τρεις συλλογές που κάνει και προσπαθεί να πουλήσει (τα βιβλία με τις σκισμένες σελίδες, τα αρχαία λαγινάκια, τα φύλλα από φτερά “πουλιών”). Είναι οι νύχτες φιλανθρωπίας των κατοίκων που γράφουν γράμματα παρηγοριάς και αγάπης προς φυλακισμένους, πλημμυροπαθείς, βασανισμένους. Είναι ο Αντρέας που λαμβάνει τα γράμματα της Μαρίας. Είναι η αρχαιολογική… συμμετοχή της που βρίσκει το δακτυλίδι του Μίνωα στο βαλιτσάκι της κυρίας υπουργού και το μάτι του Τουταγχαμών. Είναι τα δίδυμα φεγγάρια των Δρόσηδων. Είναι το κουτί με τις τεχνητές χρυσόμυγες της Πένι. Είναι… ο γορίλλας στο φεγγάρι.
Σε όλες τις αυτές τις συμμετοχές και εκθέσεις, η Μαρία θα γίνει η πέτρα που κυλά και χτυπά πάνω σε αυθεντικές φιγούρες της ελληνικής κοινωνίας. Συμφέροντα, βλέμματα στον κόσμο αλλιώτικα, υποκρισία, συγκρούσεις ρηχές ή λιγότερο ρηχές, εύκολες απόψεις και μοναχικοί βίοι με το έτσι θέλω, αναζητήσεις ανούσιες και ποτέ του σημαντικού. Μέσα από τις παραισθήσεις της θα νιώσουμε τις αισθήσεις της. Τις δικές της, του περίγυρού της. Στο τέλος ίσως καταλάβουμε και το ρόλο του γορίλα. Και του κουρδιστού και του ζωντανού με τη μάσκα.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Γορίλλας στο φεγγάρι
|
| Συγγραφέας: | Ελένη Κατσαμά |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Ιούνιος 2020 |
| ISBN: | 978-960-16-5612-0 |
