«Όλες οι λύπες αντέχονται αν τις βάλεις σε μια ιστορία». Όταν ζητήσαμε από την Ιωάννα Μπαμπέτα να μας σχολιάσει αυτή τη φράση που καθορίζει και την εξέλιξη της καινούριας ιστορίας της μας είπε:
“Η συγγραφή είναι ένα είδος κάθαρσης. Μοιράζεσαι τη λύπη κι αυτή γίνεται μικρούλα και δεν είναι πια τόσο τρομαχτική. Όταν ο ήρωας σε μια ιστορία καταφέρνει να ξεπεράσει το πρόβλημά του, είναι σαν να το ξεπερνάς κι εσύ που τον έχεις δημιουργήσει.”
Η Ιωάννα Μπαμπέτα λοιπόν, δημιούργησε τον Στέφανο. Ο ήρωάς της παρόλο που είναι μόλις οκτώ χρονών έχει πολλά προβλήματα. Ένα μεγάλο πρόβλημα που τον απασχολεί είναι ότι όλοι οι φίλοι του έχουν παρατσούκλια που τους χαρακτηρίζουν εκτός από τον ίδιο. Η Πολυξένη είναι η Πριγκίπισσα, ο Αλέξανδρος ο Αστερίξ και τον Μάνο τον φωνάζουν Μπετόβεν. Μόνο αυτός είναι ο Στέφανος. “Σκέτο. όπως ο καφές που πίνει ο μπαμπάς. Χωρίς παρατσούκλι.” Κι ενώ ο ήρωας ξεδιπλώνει σιγά σιγά την προσωπικότητά του μας αποκαλύπτει ότι έχει δυσλεξία.
– «Η δυσλεξία δεν είναι ούτε αταξία, ούτε απροσεξία, αν και κάνουν ωραία ομοιοκαταληξία.» Σε μια μόνο φράση Ιωάννα, κατάφερες να συμπυκνώσεις σημαντικά μηνύματα, όπως πάντα άλλωστε! Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με το θέμα της δυσλεξίας στο βιβλίο σου;
– Στο Λύκειο, η κολλητή και διπλανή μου ήταν εντελώς ανορθόγραφη. Σε κάθε διαγώνισμα ανταλλάζαμε τα γραπτά μας για να βάλω τόνους και να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη της φίλης μου. Εκείνα τα χρόνια (έχουν περάσει αρκετά από τότε που ήμουν μαθήτρια) δεν ξέραμε τίποτα για τη δυσλεξία. Η φίλη μου ένιωθε μειονεκτικά γιατί ίσως έτσι την έκαναν να νιώθει οι καθηγητές και οι συμμαθητές. Τώρα βέβαια, είναι μια σπουδαία καλλιτέχνις με εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και κοσμημάτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
– Από πού άντλησες πληροφορίες για το θέμα, γιατί μας φάνηκες… «διαβασμένη».
– Φίλοι των παιδιών μου ταλαιπωρούνται με τη δυσλεξία. Αυτούς ρώτησα κι έμαθα πώς αισθάνονται καθώς επίσης και μια δασκάλα ειδικευμένη σε θέματα δυσλεξίας.
Διαβάζοντας λοιπόν την ιστορία του Στέφανου μαθαίνουμε στοιχεία για την καθημερινότητά του καθώς και πράγματα που τον δυσκολεύουν στη γραφή και την ανάγνωση. Φράσεις όπως το “μυαλό μου σαν να μου έκανε φάρσες”,”Το μυαλό μου σκέφτεται λίγο διαφορετικά και είναι πολύ βιαστικό”,”στην αρχή η καρδιά μου δε συμπαθούσε το μυαλό μου. Τώρα όμως είναι φίλοι. Μυαλό και καρδιά τα βρήκαν μεταξύ τους”, μυούν τον αναγνώστη σε μια διαδικασία βαθύτερης γνωριμίας με τον ήρωα. Η αγωνία επίσης, να βρει τι ακριβως τον χαρακτηρίζει πέρα από τη δυσλεξία, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση που χαρακτηρίζει τη συγγραφέα σχετικά με τα κοινωνικά θέματα. Γιατί ο Στέφανος δεν είναι ένα δυσλεκτικό παιδί, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Είναι ένα παιδί με δυσλεξία αλλά και πολλά άλλα χαρακτηριστικά. Είναι ευγενικός, είναι καλός με την τεχνολογία και μπορεί να σκαρώνει ωραίες ιστορίες! Ψάχνει κι ο ίδιος να αυτοπροσδιοριστεί κι ευτυχώς βρίσκει ένα περιβάλλον οικογενειακό και φιλικό που τελικά τον οδηγεί στην ενδυνάμωση και την αυτογνωσία. Πάνω στον καμβά της ετερότητας μιας παρέας οκτάχρονων, χτίζεται μια κουλτούρα αλληλοαποδοχής αλλά και θετικού αυτοπροσδιορισμού. Όλα τα παιδιά φέρουν αρνητικά χαρακτηριστικά αλλά αν εστιάσουμε σε αυτά το πιθανότερο βάση της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, είναι ότι αυτά τα χαρακτηριστικά θα διογκωθούν και θα οδηγήσουν σε προβλήματα στο σχολείο αλλά και την κοινωνική συναναστροφή. Το “παρατσούκλι” που επινόησε όμως, η Ιωάννα Μπαμπέτα έχει θετικό πρόσημο και η αναζήτηση του είχε ευεργετική αξία για τον ήρωά της.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση χαρίζει στο κείμενο αμεσότητα και ζωντάνια. Οι περιγραφές είναι σύντομες αλλά περιεκτικές, απολύτως δουλεμένες ώστε να μεταφέρουν ξεκάθαρα το μήνυμα που έχει η συγγραφέας στο μυαλό της. Ο αναγνώστης από την πρώτη στιγμή ταυτίζεται με τον ήρωα. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται αλλά η χαρμολύπη σε κανένα σημείο δεν οδηγεί στη λύπηση. Η εικονογράφηση έγινε από τον Νίκο Γιαννόπουλο και είναι ενδιαφέρουσα. Καρτουνίστικες φιγούρες, κίνηση και χρώματα συνθέτουν ένα αποτέλεσμα απολαυστικό για τον αναγνώστη.
Ζητήσαμε από την Ιωάννα Μπαμπέτα να μας αποκαλύψει ένα παρατσούκλι που θα της ταίριαζε και εκείνη μας είπε:
– «Στρατηγό» με φωνάζουν στο σπίτι. Είμαι της οργάνωσης και του προγράμματος. Αυστηρή αλλά δίκαιη.
Στρατηγέ, τα σέβη μας! Εξαιρετική ιστορία!!!
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ένα παρατσούκλι και για μένα, παρακαλώ |
| Συγγραφέας: | Ιωάννα Μπαμπέτα |
| Εικονογράφηση: | Νίκος Γιαννόπουλος |
| Σειρά : | Βατόμουρο 7-8 ετών |
| Μακέτα εξωφύλλου: | Δημήτρης Χαροκόπος |
| Εκδόσεις: | Ψυχογιός, Φεβρουάριος 2016 |
| Επιμέλεια-Διόρθωση: | Άννα Μαράντη |
| Ηλ. σελιδοποίηση: | Μερσίνα Λαδοπούλου |
| Σελίδες: | 88 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-618-01-1396-9 |
