Ένα δέντρο μεγαλώνει παντού, της Τασούλας Τσιλιμένη (εικ.: Χαρά Μαραντίδου)

Η Τασούλα Τσιλιμένη γράφει για το πώς εμπνεύστηκε την ιστορία της:

Επιστρέφοντας στα παιδικά μου χρόνια, στην ηλικία των 6-7 μια εικόνα κυριαρχεί μέσα μου: τα μεγάλα ανθισμένα δέντρα στη γειτονιά (αχλαδιές) κι εγώ με τη φίλη μου ξαπλωμένες κάτω από αυτόν τον ολάνθιστο ουρανό να σχεδιάζουμε τα παιχνίδια μας, να συζητάμε και να ονειρευόμαστε με την συνοδεία του βόμβου των μελισσών που είχαν στήσει πανηγύρι και μια ευωδιά που έχει κολλήσει στη μύτη μου μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα δέντρα κατέφευγα σε κάθε περίσταση, χαράς, λύπης, απογοήτευσης…

Δεν ξέρω αν εγώ με την ψυχή μου έσκαψα και άγγιξα τις ρίζες τους ή αν αυτά με έκλεισαν σε εκείνη την αγκαλιά, ή και ακόμη αν όλο αυτό έδεσε και με τα παραμύθια της γιαγιάς με τα πυκνά τους δάση, αλλά τα δέντρα είναι μέσα μου. Νιώθω η ίδια …δέντρο, που ανθίζει, καρποφορεί, χάνει τα φύλλα του, γυμνώνεται και …ξαναπροσπαθεί κι ανθίζει. Η αγάπη μου γι αυτά διαποτίζει και τα κείμενά μου συχνά, με αποτέλεσμα το δέντρο να βρίσκεται σε πολλά βιβλία μου (για παιδιά ή ενηλίκους), αναφέρω κάποιους τίτλους «Δέντρο από αγάπη, Το μήνυμα της αγάπης, Η γυναίκα δέντρο, κ.ά.

Ίσως από τότε να με διακατέχει η συνήθεια που εμφανίστηκε στην ωριμότητά μου, να κόβω κλαράκια από θάμνους, διάφορα λουλούδια και να μαζεύω σπόρους που τους φυτεύω όπου βρω χώμα. Θυμάμαι από ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη φθινόπωρο, βρέθηκα στο ωραίο υπαίθριο καφέ της Βιβλιοθήκης με όμορφα ανθισμένα φυτά τριγύρω. Κάποια από αυτά είχαν ήδη περάσει στην ωρίμανση και είχαν σπόρους. Έβαλα κάποιους στην τσέπη μου και τώρα στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μου που φιλοξένησε τους σπόρους αυτούς, κάθε φθινόπωρο όλο και αυξάνονται εκείνα τα λουλούδια-μετανάστες. Και το μικρό μου παρτέρι γεμίζει μοβ άνθη ενός φυτού που δεν ξέρω το όνομά του και που είναι κοινό και στη χώρα μας, αλλά εγώ είχα φέρει σπόρους από τον κήπο του μουσείου του Γκιουλπεκιάν, από ένα ταξίδι μου στη Λισαβόνα.

Θεωρώ ότι τα δέντρα καθρεφτίζουν αλληγορικά την  πορεία του ανθρώπου. Και ως τμήμα του φυσικού τοπίου από τα πιο δυνατά έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν τον ψυχισμό μας.

Με την ιστορία αυτή θέλω να αναδείξω την προσπάθεια την ατομική του καθένα να σχεδιάσει ή να αλλάξει ό,τι δεν τον ικανοποιεί. Και ότι όλα μπορεί να γίνουν διαφορετικά με τις δικές μας αποφάσεις χωρίς πάντα να αποδίδουμε μόνο ευθύνες παραμένοντας απαθείς και άπραγοι, αφήνοντας άλλους να ορίζουν την καθημερινότητά μας. Πιστεύω στην ατομική ευθύνη και στις δυνάμεις του καθένα. Έτσι όπως τα δέντρα, μολονότι ακίνητα στο ίδιο σημείο, ακόμη και όταν «σιωπούν» δουλεύουν έχοντας μόνο ως στόχο την ανθοφορία που θα φέρει τους καρπούς.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο  άνθρωπος πάντα μάθαινε από τη φύση κι αυτή απλόχερα χάριζε. Ας την επαναφέρουμε στο περιβάλλον μας με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.