Υπάρχει ένας τύπος μαμάς που τρέχει ξοπίσω από το παιδί της προσπαθώντας να του γεμίζει τη μέρα με άκρως ενδιαφέροντα πράγματα. Στην σκέψη της, η βαρεμάρα είναι άκρως επικίνδυνη για το παιδί της κι εκείνο το “μαμά, βαριέμαι” που μπορεί να ακουστεί από τα χείλη του παιδιού της ισοδυναμεί με δήλωση ομολογίας στο ανακριτικό γραφείο κάποιας χούντας.
Σε αυτά τα πλαίσια, τα τάμπλετ και τα πάσης φύσεως μπλιμπλίκια θριαμβεύουν καθώς τα παιδιά πρέπει να είναι διαρκώς απασχολημένα με κάτι, αφού το να μην έχεις να κάνεις τίποτα σημαίνει αυτομάτως έναν μικρό θάνατο. Υπάρχει όμως στ’ αλήθεια αυτό το τίποτα; Το “βαριέμαι” στην πραγματικότητα είναι κυνική ομολογία του δεν θέλω να κάνω τίποτε άλλο παρά κάτι που να εξιτάρει τα περιορισμένα μου ενδιαφέροντα. Κι έρχομαι να σας δηλώσω μετά πάσης ειλικρίνειας ότι η βαρεμάρα, όχι η διαρκής ασφαλώς, αλλά η περιστασιακή είναι απολύτως χρήσιμη και ωφέλιμη για κάθε παιδί. Μέσα από στιγμές βαρεμάρας, από μεσημέρια καλοκαιρινής ραστώνης όπου όλοι κοιμούνται, εσύ ίσως ανακαλύψεις τα τζιτζίκια πάνω στις ελιές, τα καλάμια που θα γίνουν όπλα σου στη μάχη με τις ακρίδες του φράχτη ή το ρυάκι της καλοκαιρινής μπόρας που απειλεί την μυρμηγκοφωλιά του βασιλιά μέρμηγκα.
Αφήνοντας μερικές από τις δικές μου καλοκαιρινές – και όχι μόνο- στιγμές ανίας όπου, προσπαθώντας να την νικήσω, κινητοποιούσα όλες μου τις δημιουργικές δυνάμεις, άλλοτε νικητής κι άλλοτε νικημένος, θα ήθελα να σας συστήσω τη μεγάλη μέρα ενός παρόμοιου τίποτα που έζησε ο μικρός πρωταγωνιστής της μαγισσούλας του λόγου και της εικόνας Μπεατρίτσε Αλεμάνια. Μια βροχερή μέρα όπου η μαμά είναι απασχολημένη στον υπολογιστή, ο μπαμπάς λείπει και το τάμπλετ στα πρώτα βήματα πέφτει μέσα στην παγωμένη λίμνη. Κι εκεί το απόλυτο τίποτα, το βαριέμαι και το δεν έχω να κάνω τίποτα εδώ πέρα, αποκαλύπτει πόσο γυμνό έστεκε στο μυαλό του. Γιατί η φύση, η ζωή, οι αισθήσεις αναδιοργανώνονται και δημιουργούν μαγικές εικόνες και εμπειριές όπου αναρωτιέσαι “γιατί δεν τα ‘χα κάνει αυτά ως τώρα;”
Φοβερή εικαστική γροθιά στην μονοτονία της εποχής, μια γενιάς (κι όχι μόνο μιας) πανομοιότυπης που καθρεφτίζεται μπροστά σε οθόνες και η ζωή φιλτράρεται μόνο μέσα από κει. Γιατί μόνο μέσα από εκεί;
Διαβάστε τη μεγάλη μέρα του τίποτα. Και βαρεθείτε καμιά φορά (αφού το διαβάσετε ασφαλώς). Καλό θα σας κάνει.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Μια μεγάλη μέρα του τίποτα |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | Un grand jour de rien |
| Συγγραφέας: | Μπεατρίτσε Αλεμάνια |
| Εικονογράφηση: | Μπεατρίτσε Αλεμάνια |
| Μετάφραση: | Βαγγέλης Σταυρόπουλος |
| Εκδόσεις: | Κόκκινο, Νοέμβριος 2016 |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 24 Χ 32,5 |
| ISBN: | 978-618-5005-25-2 |
