Παρακολουθώντας την παράσταση της Κέλλυ Σταμουλάκη “Ως την άκρη του ονείρου” παρατηρήσαμε για άλλη μια φορά τη σημασία του φωτισμού στην πλοκή, τη μεταφορά στον χωροχρόνο, την έκφραση συναισθημάτων στο θέατρο και όχι μόνο. Στην συγκεκριμένη παράσταση «αλλάζει τα φώτα» ο Αργύρης Καλοπίτας δημιουργώντας μια μαγευτική, παραμυθένια ατμόσφαιρα.
Σκεφτήκαμε ότι αν οπλιστούμε με φακούς και χρωματιστές ζελατίνες και δημιουργήσουμε συσκότιση στην τάξη μας, σίγουρα θα σκαρφιστούμε χίλια-δυο παιχνίδια: Αυτοσχεδιασμοί σκηνών μαγευτικών, τρομακτικών, ονειρικών μέχρι και απόδοση εκφράσεων και παροιμιών σχετικών με τα χρώματα και τα συναισθήματα. O «υπεύθυνος φωτισμού» θα επιλέγει κάθε φορά τα κατάλληλα χρώματα για να ζωντανέψει τις σκηνές. Αν έχετε τη δυνατότητα βιντεοσκοπήστε το δρώμενο με και χωρίς τον φωτισμό για να καταλάβουν τα παιδιά τη σημασία και τη δυναμική του σωστού φωτισμού!
Πάμε λοιπόν; Φώτα παρακαλώ!
