Καθότι στο σχολείο στην Ελλάδα πηγαίνουμε μέρα εδώ και μερικούς αιώνες και καθότι τα τελευταία χρόνια έχουμε και ηλεκτρισμό σε όλα τα μέρη της Ελλάδος, ασχέτως αν μας προκύπτει ολίγον ακριβός κάτι φορές, το φεγγάρι, το υπέροχο αυτό ουράνιο σώμα και βασιλιάς της νύχτας, μας χρειάζεται για πολλούς άλλους λόγους. Όταν λοιπόν θα ασχοληθούμε με μέρα και νύχτα, με ουράνια σώματα και πλανήτες, με τον ήλιο και το φεγγάρι, με το περιβάλλον και τη φύση, με το φως και το σκοτάδι, τούτο το τραγούδι θα έχουμε υπόψη μας. Γιατί το άλλο, εκείνο που φέγγει για να περπατεί προς το σχολειό είναι “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε”.
Φεγγαράκι
Ποίηση: Τέλος Άγρας
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Δίσκος: Παραμυθοτράγουδα
Φεγγαράκι αληθινό
βγαίνει πίσω απ’ το βουνό.
Μια φωνή τραγουδιστή
στα σοκάκια κελαηδεί,
κάποιο αγόρι περπατεί,
κάποιο αφρόντιστο παιδί.
“Φεγγαράκι μου λαμπρό,
φέγγε μου να περπατώ.
Φεγγαράκι μου καλό,
φέγγε σε παρακαλώ
φέγγε σ’ όλη την αυλή,
στον ασβέστη, στα σκαλιά,
στου παππού τ’ άσπρα μαλλιά,
φεγγαράκι μου λαμπρό,
χαρωπό, λυπητερό
φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε σε παρακαλώ
φέγγε σε παρακαλώ”.
