Δεν μου άρεσε ποτέ η ανθρωποφαγία. Δεν μου άρεσε ποτέ το διαδικτυακό σφαγείο. Όταν έβλεπα να την πέφτουν σε διαφορετικές απόψεις, ίσως κακοδιατυπωμένες ή και μέτριες, πάντα υπερασπιζόμουν το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης, ακόμα κι αν μπορεί να διαφωνούσα μαζί της. Το να πυροβολείς το διαφορετικό, το λίγο αλλιώτικο. Αυτό έκανε πάντα ο φασισμός. Δεν πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με την απολυτότητα της πολιτικής κορεκτίλας που κυριαρχεί εσχάτως.
Είναι όχι απλώς αυτονόητο, είναι “πιο ξεκάθαρο δεν γίνεται” για κάθε έχοντα λίγα κύτταρα λογικής στο κεφάλι του, πως ό,τι έχει να κάνει με εκμετάλλευση και με κακοποίηση παιδιού, από την παιδική εργασία ως την πορνεία, τον βιασμό ή οτιδήποτε άλλο είναι το λιγότερο εμετικό. Γιατί αυτό διαχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο, τον νοήμονα από τον άνου: το ηθικό μέτρο να μάθει να μην απλώνει το χέρι του για κανέναν λόγο σε παιδικό σώμα, με ή χωρίς τη συναίνεσή του. Δεν υπάρχει ποτέ συναίνεση με άνθρωπο κάτω των 17-18 ετών, για να μη συζητήσουμε και για λίγο μεγαλύτερες ηλικίες. Ένας ανήλικος είναι ένας μη ολοκληρωμένος νοητικά, συναισθηματικά (και σωματικά) άνθρωπος. Είναι ευάλωτος στα τεχνάσματα της γοητείας ενός/μιας ωριμότερου/ης, είναι συχνά ένα εύκολο θύμα κάτω από το ημίφως της σαγήνης που κάποιος/-α ωριμότερος/-η μπορεί να ρίξει πάνω στο άγουρο βλέμμα του. Οφείλεις να το σεβαστείς με απόλυτο τρόπο, οφείλεις να δεις ότι υπήρξες σε εκείνη τη θέση κάποτε κι εσύ και να κοιτάξεις άλλα αστέρια του ουρανού, πιο στέρεα, όχι αυτά. Αν δε, μιλάμε για κακοποίηση, τότε το πράγμα γίνεται χυδαίο. Και όσο χαμηλώνει η ηλικία του κακοποιημένου παιδιού, τόσο πολλαπλασιάζεται η φρίκη.
Γνωρίζουμε τι έχει γίνει στην υπόθεση Παπαθεοδώρου; Γνωρίζουμε την ανακοίνωση της αστυνομίας. Μέχρι, όμως, να ξεκαθαρίσει η υπόθεση, μέχρι να απολογηθεί ο κατηγορούμενος για όσα του αποδίδονται και να αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη, οφείλουμε να περιμένουμε. Γιατί κάθε κατηγορούμενος έχει δικαίωμα στην απολογία, στην υπεράσπιση του εαυτού του, στο λεγόμενο τεκμήριο της αθωότητας. Δεν είναι λίγες οι υποθέσεις που έχουν ανατρέψει, υπέρ ή εναντίον κάποιου, τα δεδομένα. Αν υπάρχει μία πιθανότητα κάποιος να είναι αθώος, πρέπει να του δοθεί αυτή η πιθανότητα να το αποδείξει αν μπορεί. Αν δεν πείσει και αποδειχθεί η ενδεχόμενη ενοχή του, να οδηγηθεί στο έρεβος των όποιων πράξεών του. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Δουλεύοντας είκοσι ολόκληρα χρόνια με παιδιά, κάθε Νοέμβριο με τις συναδέλφους μου, καθιστώντας κοινωνούς και τους γονείς, αφιερώνω αμέτρητες ώρες και μέρες για να τους μιλώ για τα δικαιώματά τους, για το σώμα τους, για τα όρια που πρέπει να βάζουν, για τον κανόνα του εσωρούχου, για το ότι δεν είναι υποχρεωμένα να φιλούν και να αγκαλιάζουν κάποιον αν δεν το θέλουν παρά τις παραινέσεις των οικείων, για τον σεβασμό του σώματος και των ορίων του άλλου, για το ποιο είναι καλό και κακό άγγιγμα, για την κακοποίηση, για το τι πρέπει να κάνουν και πού να απευθυνθούν αν κάτι τα κάνει να αισθανθούν άβολα, για το δίχτυ ασφαλείας οικείων ανθρώπων που πρέπει να φτιάξουν. Και είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά κάπως αποδίδουν και δημιουργείται μια μαγιά μέσα τους που τα μαθαίνει να προστατεύονται και να σέβονται, τουλάχιστον τα περισσότερα. Θέλω να ελπίζω ότι σιγά σιγά προσπαθούμε να φτιάξουμε μια άλλη γενιά ανθρώπων. Ειδικά οι εκπαιδευτικοί, αλλά και κάθε άλλος που ζει και εργάζεται με παιδιά, πρέπει να αισθανθούμε και να είμαστε πνευματικοί ταγοί μιας τέτοιας συντονισμένης γνώσης. Να βλέπουμε όλα τα παιδιά ως δική μας υπόθεση, όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, στο σπίτι μας.
Είμαστε όλοι με τα παιδιά; Πρέπει ξεκάθαρα να είμαστε!
Είμαστε όλοι με την αλήθεια και το φως! Πρέπει ξεκάθαρα να είμαστε!
Διάβασα πάρα πολλές απόψεις συγγραφέων και άλλων ανθρώπων για την υπόθεση του Παπαθεοδώρου. Το σοκ των περισσότερων είναι έκδηλο. Ζήτησα από τρεις διακεκριμένους συγγραφείς την άδεια αναδημοσίευσης της άποψής τους στον προσωπικό τους λογαριασμό στο facebook, μιας και θεωρώ ότι αποτύπωσαν όψεις του ζητήματος που έχει αξία να ακουστούν. Τις επισυνάπτω με σεβασμό και για τους τρεις.
Μάνος Κοντολέων
ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥΣ
Ως ένας συγγραφέας που μεγάλο μέρος των βιβλίων του ανήκει και στο είδος της νεανικής / παιδικής λογοτεχνίας, είναι λογικό να δέχομαι συνεχώς προτάσεις στο να τοποθετηθώ πάνω στο θέμα που εδώ και λίγες μέρες έχει προκύψει και συνδέει τη διακίνηση πορνογραφικού υλικού ανηλίκων με συγκεκριμένο συγγραφέα του χώρου.
Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να καταγράψω την άποψή μου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο fb, έτσι ώστε να γίνει ξεκάθαρη η θέση μου.
Κάθε συγγραφέας που έχει κάποια στιγμή θελήσει να ασχοληθεί συγγραφικά με ένα θέμα που δεν άπτεται των άμεσων και καθημερινών δικών του εμπειριών, όπως για παράδειγμα θέμα συμπεριφοράς ατόμου ή ομάδας με αντικοινωνική συμπεριφορά ή περιθωριακή και παράνομη ή και ακόμα με τις αντιδράσεις ατόμων που βρίσκονται μπροστά σε δύσκολες συνθήκες (σοβαρή αρρώστια, πολεμικές επιπτώσεις, προσφυγιά κ.α), σίγουρα θα έχει αναζητήσει υλικό τεκμηρίωσης από αντίστοιχα συγγράμματα και δημοσιεύσεις, αλλά ακόμα και είτε από ειδικούς επιστήμονες, είτε από αρμόδιους φορείς και μέσω αυτών και να επικοινωνήσει -ίσως- με άτομα που τυχόν θα αποτελέσουν ήρωες του μελλοντικού του μυθιστορήματος.
Και στο σημείο αυτό να λάβουμε υπ΄ όψιν μας πως ένα λογοτεχνικό έργο μπορεί να χρειαστεί για να ολοκληρωθεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ή και για διαφόρους λόγους να αναβληθεί η συγγραφή του, ενώ το υλικό που θα έχει συλλεχθεί θα παραμένει στα ‘συρτάρια’ του συγγραφέα.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, η απολογητική στάση του συγκεκριμένου συγγραφέα έχει μία βάση και το κατά πόσον αυτή η βάση είναι και η σωστή, θα το κρίνουν τα δικαστήρια.
Η δική μου συμβουλή: καλό θα είναι όταν κάποιος ξεκινά μια τέτοιας μορφής έρευνα σε χώρους λίγο ή πολύ σκοτεινούς, να έχει ενημερώσει και τους στενούς συνεργάτες του, αλλά και να έχει ζητήσει άδεια ή και συμβουλές από αρμόδιες υπηρεσίες.
Ο συγκεκριμένος συγγραφέας φαίνεται πως δεν ακολούθησε αυτόν τον δρόμο. Ας ελπίσουμε να είναι αυτό και το μόνο λάθος του.
Πέρα από αυτά, οι διάφορες αντιδράσεις που έχουν ξεκινήσει στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ και οι οποίες είτε με καθαρή ή και με υποκριτική πρόθεση θέλουν να συνδέουν το δέντρο με το δάσος, όπως και να προαποφασίζουν για την τερατόμορφη ύπαρξη ενός ανθρώπου, καλό θα είναι να σταματήσουν γιατί μετατρέπουν το δημοκρατικό δικαίωμα να εκφέρει ο καθένας τη γνώμη του σε κανιβαλισμό.
Προσωπικά συγκλονίστηκα με τις αποκαλύψεις και παραμένω συγκλονισμένος.
Αναμένω την πορεία των ανακριτικών ευρημάτων.
Προσπαθώ να μη συγχέω τα βιβλία με τον δημιουργό τους.
Και τελικά αυτό που με σιγουριά έχω να πω είναι πως η καλή λογοτεχνία για παιδιά και νέους πρέπει να προστατευθεί γιατί αν αυτή την προστατέψουμε, περιφρουρούμε και την συναισθηματική υγεία των παιδιών μας.
Ήδη έχει τεθεί και σίγουρα θα τεθεί και τις επόμενες μέρες το ζήτημα της παρουσίας συγγραφέων σε σχολεία και το κατά πόσον κάτι τέτοιο είναι ασφαλές για τα παιδιά μας.
Οι επισκέψεις συγγραφέων σε σχολεία είναι σύνηθες φαινόμενο σε όλα τα προηγμένα κράτη και ο στόχος αυτών των επισκέψεων δεν είναι η προβολή του δημιουργού και η πώληση των βιβλίων του, αλλά η τόνωση στους μαθητές της αγάπης προς το διάβασμα.
Κάθε σοβαρό πρόγραμμα φιλαναγνωσίας ως βάση του έχει αυτές τις επισκέψεις, μαζί βέβαια και με την ύπαρξη πλούσιων σχολικών βιβλιοθηκών.
Η περίπτωση να χρησιμοποιηθεί το γεγονός αυτών των ημερών ως πρόσχημα να αποκοπεί ο μαθητής – αναγνώστης από τον συγγραφέα που θα γνωρίσει και θα συνομιλήσει μαζί του μέσα στην τάξη, ας μας τρομάζει μιας και κάτι τέτοιο θα οδηγήσει τη σχολική ζωή σε προηγούμενες εποχές φανατισμού και σκοταδισμού.
Ας αφήσουμε τα αρμόδια όργανα να αποφασίσουν για την όποια ενοχή ή μη του συγκεκριμένου συγγραφέα.
Ας μη βιαζόμαστε να εκφράζουμε έτσι αόριστα μα και με συνθήματα τον αποτροπιασμό μας.
Να θυμόμαστε πάντα πως για το κάθε παιδί ένα βιβλίο πρέπει να είναι ο πιο καλός φίλος.
Και τα βιβλία τα γράφουν συγγραφείς.
Ελένη Πριοβόλου
Δεν σκόπευα να συνεχίσω αναρτήσεις γύρω από την Παπαθεοδωριάδα που ακολουθεί την Πισπιριγκιάδα, την Λιγναδιάδα, την δωδεκαχρονιάδα και να πάρει η ευχή δεν έχουμε έναν Βιργίλιο να συγγράψει μια νέα -αδα.
Όμως καθώς θεωρώ τούτο το μετερίζι μέτωπο διαλόγου και επειδή από όσα διαβάζω η χολή και η γενίκευση και το θέσφατο καλά κρατούν λέω τα εξής.
Βαθιά θλίβομαι για το γεγονός ότι ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, άμεσος συνεργάτης μας στις Εκδόσεις Καστανιώτη, έκρυβε μέσα του έναν παιδόφιλο, τον οποίο ούτε καν υποπτευτήκαμε επειδή δεν είχαμε έρεισμα. Εγώ τουλάχιστον κανένα.
Για τούτο βρίσκομαι σε βαθύ πένθος για τα παιδιά. Τα παιδιά…
Τέρμα
Όμως από την παιδοφιλία μέχρι να γράφονται ισοπεδωτικές αναρτήσεις, αποκαλώντας συλλήβδην την λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους βιομηχανία σκουπιδιών, τους συγγραφείς εμπόρους και λογοκόπους, να αποκαλούν τα βιβλία που έχουν γραφτεί για παιδιά, μπούσουλες συμβουλών και σάκους με άχρηστα υλικά τα δε μέλη των επιτροπών τσαρλατάνους και πουλημένους και άλλα τέτοια αήθη, υπάρχει μια πλήρης σύγχυση που φανερώνει πλήρη άγνοια της ιστορίας της ελληνικής παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας.
Δηλαδή κακώς βραβεύτηκαν οι συγγραφείς Ζωρζ Σαρρή, Σοφία Ζαραμπούκα, Άλκη Ζέη, Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, Μάνος Κοντολέων, Αγγελική Δαρλάση, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Σοφία Μαντουβάλου, Φωτεινή Φραγκούλη, Μιχάλης Μακρόπουλος…… και ας προσθέσω και τον εαυτό μου που μετά από 32 χρόνια στράτευσης στη λογοτεχνία μου δόθηκε ένα κρατικό βραβείο; Βάζω και τον Παπαθεοδώρου διότι προσωπικά τον θεωρώ καλό συγγραφέα, με άποψη, αλλά δυστυχώς αμαυρώνει όλον τον χώρο.
Πόσα και ποια βιβλία τους έχετε διαβάσει σεις που ισοπεδώνετε τα πάντα;
Θα έρθει κάποια μέρα που όλα όσα σήμερα μας αποδεκατίζουν θα λησμονηθούν, αλλά είθε στο μεταξύ να είναι το εφαλτήριο ώστε να μεταπηδήσουμε στην κοινωνία των αγώνων και των στοχασμών μας, χωρίς παιδόφιλους και παιδεραστές, με πρόληψη μέσω της εξάλειψης της φτώχειας, της παίδων αγωγής και των ανθρωπιστικών σπουδών και όχι με πλήρη μηχανοποίηση της εκπαίδευσης, για την τροφοδοσία της μηχανής του καπιταλισμού.
Αν η ιστορία δεν σβήσει τα βιβλία του Βασίλη Παπαθεοδώρου και τα πάρουν στα χέρια τους οι μέλλουσες γενιές, το πρόσωπο και η συμπεριφορά του θα λησμονηθούν από τον αναγνώστη.
Χωρίς να θέλω να εξομοιώσω-εννοείται- αναφέρω ενδεικτικά.
Γνωρίζουμε τον βίο του Όσκαρ Ουάιλντ, του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, του Τσάρλς Μπουκόφσκι, του Καρυωτάκη, του Λαπαθιώτη, του Έζρα Πάουντ, του Σελίν; Γνωρίζουμε τις πράξεις των υπαρξιστών; Αναφέρω ενδεικτικά. Και επαναλαμβάνω. Χωρίς να θέλω να συγκρίνω.
Ξέρουμε ποιοι ανάμεσά μας είναι παιδόφιλοι και παιδεραστές; Πωλητές ψυχών και σωμάτων;
Αυτοί αποτελούν βιομηχανία επικίνδυνη, σε παγκόσμια κλίμακα, πού πρέπει να ξεριζωθεί άμεσα και όχι η συγγραφή παιδικών και εφηβικών βιβλίων ή η προώθηση της φιλαναγνωσίας στα σχολεία.
Το να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα ναι. Αλλά όχι αυτή η απόλυτη ισοπέδωση με αφορμή μια φρικωδία.
Αναρτώ την συγκεκριμένη φωτογραφία επειδή τώρα τα παιδιά που εικονίζονται θα είναι τουλάχιστον φοιτητές.
Καλημέρα σας.
Πολυχρόνης Κουτσάκης
Το σοκ είναι τεράστιο για τον κόσμο του παιδικού και εφηβικού βιβλίου στην Ελλάδα. Ακόμα μεγαλύτερο για όσους γνωρίζουμε λιγότερο ή περισσότερο τον άνθρωπο αυτόν και έχουμε συνεργαστεί μαζί του.
Όσο τρομερές όμως κι αν είναι οι κατηγορίες – για μένα τα κακουργήματα εις βάρος παιδιών είναι τα μεγαλύτερα που υπάρχουν – πρέπει να ακουστεί όταν έρθει η ώρα και η απάντηση του κατηγορούμενου και να υπάρξει απόφαση της δικαιοσύνης, πριν βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Από εκεί και πέρα, καλό θα ήταν τα ΜΜΕ που προβάλλουν πρωτοσέλιδα το θέμα να σκεφτούν κάτι. Να σκεφτούν το πόσο ανώτερο θα ήταν σήμερα το επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας αν εδώ και χρόνια αφιέρωναν μία φορά την εβδομάδα τόση μαζική προβολή στην Λογοτεχνία, όση αφιέρωσαν σήμερα για τα μαύρα μαντάτα που μάθαμε.
Ποτέ δεν είναι αργά, ας ξεκινήσουν από αύριο.
