Το τραγούδι Αγόρια Κορίτσια περιλαμβάνεται στο μουσικό βιβλίο Πες μου τ’ όνομά σου. Περιλαμβάνει μια ιστορία παιδικών χρόνων και της σχέσης του με την πόλη και τους ανθρώπους της, καθώς και δεκαπέντε παιδικά (τι προσδιορισμός κι αυτός) τραγούδια, δώδεκα του γνωστού τραγουδοποιού και τρία του Γιώργου Χατζηπιερή που είχε τραγουδήσει ο Φοίβος στο παρελθόν και είναι ήδη τεράστιες επιτυχίες στα παιδιά και όχι μόνο: Το ελεφαντάκι, Το δέντρο, Ήταν ένας ποντικός (από τους δίσκους “Ο τεμπέλης δράκος και άλλες ιστορίες” του 2005 και “Η επιστροφή του τεμπέλη δράκου” του 2009).
Ο Φοίβος Δεληβοριάς δημιουργεί μια μοναδική μουσική ιστορία με συνθέσεις και στίχους από τις θεατρικές παραστάσεις “Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης” (θέατρο Πορεία, 2013), “Είστε και φαίνεστε” (Σύγχρονο Θέατρο, 2015) των Φόλκερ Λούντβιχ – Βασίλη Κουκαλάνι και “Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο” του Αντώνη Παπαθεοδούλου (Κουκλοθέατρο Παραμυθοχώρα, 2016-17).
Το Αγόρια Κορίτσια θα το αγαπήσουν όλα τα παιδιά!
Απίθανος ρυθμός και μελωδία, θεατρικότητα, χιούμορ, διεισδυτικότητα, ένας ολόκληρος κόσμος/θεατρικό από μόνο του. Θα το λατρέψετε σε κάθε σπίτι, παρέα και τάξη! Και θα γίνει ένα θαυμάσιο φινάλε για τη χρονιά που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες.
Απολαύστε!
Αγόρια Κορίτσια
Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
«Τα αγόρια είναι πίθηκοι, δεν πλένονται ποτέ
Τα κορίτσια είναι μαϊμούδες, όλο μακιγιάρονται
Τα αγόρια μυξοκλαίνε όταν χάσει η ομάδα
Τα κορίτσια κλαίνε έτσι κι αλλιώς όλη την εβδομάδα.
Τα αγόρια είναι μαμάκηδες, πισωφουστανατζήδες
Τα κορίτσια είναι στρίγγλες και πατάνε όλο τσιρίδες
Τα αγόρια αν δεν νικήσουνε δεν μπαίνουν σε παιχνίδι
Τα κορίτσια σε προδίδουνε για ένα δαχτυλίδι.
Τα αγόρια βγάζουν κάλτσες και ψοφάνε τα ποντίκια
Τα κορίτσια μπογιατίζονται για δυο μικρά μπιμπίκια
Τα αγόρια εκστασιάζονται με ψευτογκατζετάκια
Τα κορίτσια βάζουν ρούχα σε σκυλάκια και γατάκια
Έλα!
Το ‘ριξες και πάλι απόψε το φαρμάκι σου
κι έκανες ξανά να κλαίει το κοριτσάκι σου!
Αχ, βρε παλιομισοφόρια
τι τραβάν για σας τα αγόρια!
Κι όμως είναι τόσο ωραίο το ότι δεν είμαστε ίδια
σκέψου βαρετή που θα ‘ταν η ζωή χωρίς παιχνίδια.
Και το πιο καλό παιχνίδι είναι εκείνο που αγνοείς
που ‘χει δύσκολους κανόνες κι αν νικήσεις θα χαθείς!
Πώς μ’ αρέσουν τα κορίτσια
πώς αρέσουνε τα αγόρια!
Πώς μ’ αρέσει που γκρινιάζεις
πώς μ’ αρέσει που βρωμάς
ο,τι και να λες το ξέρω
πως στο βάθος μ’ αγαπάς!»
