Νοσοκομείο Μασαχουσέτης, 16 Ιανουαρίου 1962. Σε ηλικία 22 ετών απέκτησε με τη γυναίκα του, Τζούντι, τον γιο τους, τον Ρικ. Ο Ρικ όμως διαγνώστηκε γρήγορα με σπαστική τετραπληγία εγκεφαλική παράλυση καθώς ο ομφάλιος λώρος του τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό του, εμποδίζοντας τη μεταφορά οξυγόνου κι έτσι τη σωστή αιμάτωση και μεταφορά των σωστών μηνυμάτων από τον εγκέφαλο στους μυς του. Η λύση που προκρίθηκε από πολλούς συγγενείς, οικείους και γιατρούς ήταν ο εγκλεισμός του Ρικ σε ίδρυμα. Θα έμενε για πάντα φυτό, δεν υπήρχε περίπτωση να συνέλθει. Δε θα μιλούσε και δε θα περπατούσε ποτέ. Μόνο το κεφάλι του ήταν σε θέση να κινεί. Κάποιοι όμως είχαν αντίθετη άποψη βλέποντας τον Ρικ να μη μπορεί να μιλήσει ή να περπατήσει αλλά το βλέμμα του να τους παρακολουθεί μέσα στο δωμάτιο παντού. Ήταν αυτοί που έπρεπε. Ήταν οι γονείς του.
Ο Ντικ και η Τζούντι Χόιτ όχι μόνο δεν αποδέχτηκαν την “ιδρυματοποίηση” του γιου τους αλλά άρχισαν να πηγαίνουν τον Ρικ στο Boston Children Hospital (Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης) όπου ένας γιατρός τους συνέστησε να του συμπεριφέρονται απόλύτως φυσιολογικά, όπως και σε κάθε άλλο παιδί. Μην τα πολυλογούμε… Η μητέρα του άρχισε να του διδάσκει το αλφάβητο και αρκετές βασικές λέξεις. Ήταν η ώρα να αρθούν τα εμπόδια για την πρόσβασή του στο δημόσιο σχολείο. Στα 10 του, οι γονείς του Ρικ, του πήραν έναν υπολογιστή που του επέτρεπε να επικοινωνεί. Είμαστε στα 1972. Ο υπολογιστής φτιάχτηκε από ομάδα μηχανικών του πανεπιστημίου του Tufts και κόστισε μόλις… 5.000 δολάρια. Ήταν διαδραστικός. Η σκέψη ήταν η εξής: ο δρομέας (κέρσορας) του υπολογιστή φώτιζε κάθε γράμμα της αλφαβήτου που ήθελε ο Ρικ. Ο Ρικ απλώς έκανε ένα μικρό “tap” με το κεφάλι του σε ένα μικρό κουμπί που είχε τοποθετηθεί στο αναπηρικό αμαξίδιό του. Έτσι σχημάτιζε λέξεις.
Το 1975 ο Ρικ έγινε επιτέλους δεκτός στο δημόσιο σχολείο. Λίγα χρόνια αργότερα εισήλθε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης από το οποίο απόφοίτησε το 1993 με πτυχίο στην ειδική εκπαίδευση και αργότερα δούλεψε στο εργαστήριο υπολογιστών του Κολλεγίου της Βοστώνης βοηθώντας στην ανάπτυξη συστημάτων που θα βοηθούσαν την επικοινωνία ατόμων με αναπηρίες.
Το 1977 όμως, όταν ήταν ακόμα 15 ετών, ο Ρικ ρώτησε τον πατέρα του αν θα μπορούσαν να τρέξουν μαζί σε έναν μίνι μαραθώνιο 5 μιλίων προς τιμήν του Στιβ, ενός συμμαθητή του στο σχολείο που είχε υποστεί παράλυση έπειτα από κάποιο ατύχημα. Ο πατέρας του ήταν ήδη 37 ετών και μάλλον δεν είχε τη φυσική κατάσταση ενός δρομέα αντοχής. Ο Ντικ δέχτηκε την πρόκληση. Πήρε το αμαξίδιο του γιου του και σπρώχνοντάς το πήραν μέρος στον αγώνα τερματίζοντας προτελευταίοι. Ο Ρικ τότε του είπε: “Μπαμπά, όταν τρέχω, νιώθω σαν να μην είμαι ανάπηρος.”
Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Μετά τον αγώνα αυτόν, ο Ντικ άρχισε να τρέχει καθημερινά τοποθετώντας στο καροτσάκι ένα σακί τσιμέντο για να κάνει προπόνηση όσο ο Ρικ διάβαζε ή βρισκόταν στο σχολείο. Από το 1979 (μαραθώνιος Βοστώνης) μέχρι το 2014 (35 χρόνια), ο Ντικ έτρεξε μαζί με το αναπηρικό αμαξίδιο του γιου του και τον ίδιο πάνω, σε περισσότερους από 1.100 αγώνες, ανάμεσά τους 72 Μαραθώνιους (οι 32 στον Boston Marathon) και 6 αγώνες Ironman. Το τρίαθλο Ironman είναι μια σειρά από 3 δοκιμασίες αποτελούμενο από 3.86 χιλιόμετρα κολύμβησης, 180 χιλιόμετρα ποδηλασίας και 42,2 χιλιόμετρα τρεξίματος με αυτήν ακριβώς τη σειρά, χωρίς κανένα διάλειμμα και με υποχρέωση να ολοκληρώσει ο συμμετέχων μέσα σε 17 ώρες.Ίσως πρόκειται για το πιο δύσκολο άθλημα στον κόσμο.
Στον Μαραθώνιο της Βοστώνης στις 15 Απριλίου του 2013 ο Ντικ και ο Ρικ είχαν αποφασίσει να δώσουν την τελευταία τους παράσταση καθώς ήταν ήδη 73 και 51 ετών αντίστοιχα. Μα δεν τερμάτισαν. Στις 2:49 μ.μ. δύο ισχυρότατες εκρήξεις προκάλεσαν χάος (3 νεκροί, πάνω από 260 τραυματίες). Πολλοί δρομείς δεν κατάφεραν να τερματίσουν λόγω της διακοπής. Ανάμεσά τους ηταν και οι Ντικ και Ρικ που είχαν μπροστά τους ένα ακόμα μίλι για τον τερματισμό. Αποφάσισαν λοιπόν πως δεν άξιζε αυτό το τέλος στην προσπάθειά τους και συμμετείχαν εκ νέου στον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 2014. Ήταν η το τελευταίο τους τρέξιμο μαζί. Τερμάτισαν μετά από 7 ώρες, 37 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα.
Ο Ρικ ρωτήθηκε κάποτε τι θα χάριζε στον πατέρα του. Εκείνος απάντησε: “Θα ήθελα να καθίσει ο πατέρας μου στην καρέκλα κι εγώ να τον σπρώξω για μια φορά”.
Δεν το κατάφερε. Μα κατάφεραν τόσα πολλά μαζί όπως εκείνη η ανυπέρβλητη κάλυψη 3725 μιλίων (κάπου 6.000 χιλιομέτρων) μέσα σε 45 μέρες κατά μήκος των ΗΠΑ, με τρέξιμο και ποδηλασία, το 1992. Τερματίζοντας σε απίστευτους χρόνους, ο Ντικ παροτρύνθηκε από πολλούς να τρέξει μόνος του καθώς ήταν βέβαιο ότι θα σημείωνε έναν από τους καλύτερους χρόνους παγκοσμίως. Η απάντησή του ήταν εμφατικά απλή: “Όχι. Τρέχω μόνο για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου.”
Δείτε 2 συγκλονιστικά βίντεο με την ιστορία του Ντικ και του Ρικ
Ο Ρικ θα ξανατρέξει σε Μαραθώνιο. Ίσως με κάποιον άλλο να σπρώχνει το αμαξίδιό του. Ο πατέρας του αποσύρθηκε, όντας πια 76 ετών. Είχε κάνει ήδη τόσα όσα κανείς δεν προσμένει να γίνουν…
