Το γάντι, το καταπληκτικό παραδοσιακό παραμύθι, μας δίνει τεράστιες δυνατότητες. Ζώα, χειμερία νάρκη, χειμώνας, κρύο-παγωνιά-καιρικά φαινόμενα. Ωστόσο η απλή, κατά τα φαινόμενα, ιστορία του γαντιού, έχει ένα βαθύτερο νόημα που είτε υπάρχει πραγματικά στις προθέσεις του δημιουργού είτε απλά το βλέπουμε εμείς (μεταξύ μας στις προθέσεις του πρέπει να ήταν): στο γάντι μπαίνει ο ποντικός, ο βάτραχος, ο λαγός, η αλεπού, ο λύκος, το αγριογούρουνο, η αρκούδα.
Παρατηρούμε μια κλιμάκωση των ζώων από το μικρότερο στο μεγαλύτερο και προφανώς και δυνατότερο. Και ναι:
-κανένα ζώο, παρότι δυνατότερο, δεν πάει με τη βία να βγάλει το προηγούμενο από το σπίτι του.
-ρωτάνε όλα με ευγένεια ποιος μένει εδώ και με ακόμα μεγαλύτερη ευγένεια αν μπορούν να έρθουν κι αυτά μέσα για να γλιτώσουν από το βαρύ χειμώνα.
-κανένα ζώο από αυτά που είναι μέσα δεν απαντά ποτέ “φύγε”, “δε χωράς”, “τι θες εδώ;”, “όχι, δε γίνεται” κτλ. Πουθενά αγένεια, πουθενά άρνηση.
-απόλυτη κατανόηση όλων στο καθολικό και παντοδύναμο φαινόμενο του χειμώνα και του κρύο που έξω από το γάντι οργιάζει.
-αποδοχή του διαφορετικού, του ερχόμενου, του σε ανάγκη ευρισκόμενου, του άλλου, του ξένου.
-καμία χρήση βίας ή επιβολής μα συνεννόηση και αλληλεγγύη.
Το γάντι είναι η αποδοχή του διαφορετικού, η αποθέωση της ανεκτικότητας παρά το στρίμωγμα, παρά το σαφές “πόσοι ακόμα να χωρέσουμε εδώ μέσα”.
Τώρα ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε…
