Μου στέλνει φίλη: “Δεν είναι δυνατόν να είναι γεμάτες οι παιδικές χαρές και οι καφετέριες σα να μη συμβαίνει τίποτα…“. Δεν το σταμάτησε εκεί, έψαλλε πολύ είναι η αλήθεια.
Σκεφτόμουν από τη μία πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις παιδιά 5 και 7 και 9 χρονών μέσα στο σπίτι, όταν ξαφνικά το σχολείο έγινε “διακοπές”. Όταν αυτήν την ώρα ήξεραν ότι βρίσκονται στο σχολείο τους με μια συγκεκριμένη ρουτίνα η οποία τρέχει από τον Σεπτέμβριο, για να μην πω πολλούς Σεπτέμβρηδες.
Ή πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις έναν έφηβο στο σπίτι, όταν συνήθως το σχολείο του φαίνεται βαρετό ή βραχνάς, και την ανακοίνωση για 14ήμερο κλείσιμο των σχολείων μόνο που δεν την γιόρτασαν όπως το euro του 2004.
Είναι δύσκολο, το αναγνωρίζω. Όμως, διάολε, όσο δύσκολο κι αν είναι, χθες ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε τον SARS-CoV-2 (τον κορονοϊό) πανδημία, απειλή δηλαδή για την ανθρωπότητα. Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να καταλάβουν μέχρι και τα βρέφη ότι δεν είναι αστείο, ότι δεν παίζουμε, ότι δεν είναι μια άσκηση σεισμού που τελειώνει στο σχολείο σε 20 λεπτάκια και επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας.
Αν είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση (η κατάσταση και η παγκόσμια κινητοποίηση όμως μας υποχρεώνει να το πάρουμε σοβαρά), αν κλείνουν επιχειρήσεις, αν απολύονται καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι, αν νοικοκυριά και προϋπολογισμοί συμπιέζονται, αν χιλιάδες σχολεία με εκατομμύρια μαθητές σε όλο τον κόσμο κλείνουν, αν αθλητικοί αγώνες, συναυλίες, συνέδρια και συγκεντρώσεις με χιλιάδες κόσμου ακυρώνονται (βλέπε NBA, Euroleague, Champions League, διεθνή φεστιβάλ και εκθέσεις βιβλίου, μουσεία, νύχτα πολιτισμού δήμου Αθηναίων κ.ο.κ.), τι σε κάνει να πιστεύεις ότι πρέπει να επιτρέψεις στο παιδί σου να βγει έξω και να κάνει το προγραμματάκι του τη στιγμή που όλοι στον πλανήτη έχουν τουλάχιστον αναπροσαρμόσει τις συνήθειές τους; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να εξηγήσεις στο πεντάχρονό σου ότι δεν μπορεί να πάει στον Χ παιδότοπο, στο Ψ πάρτι ή στην παιδική χαρά με τα 150 παιδιά και τους άλλους τόσους ενήλικες συνοδούς;
Δεν είναι πάρτι, δεν είναι διακοπές, δεν είναι ευκαιρία για βόλτα στα μαγαζιά με τις φίλες μας και μπαλίτσα στο 5 Χ 5 μας. Ο κορονοϊός είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ενισχύσουμε στο νου των παιδιών τα μέτρα πρόληψης από τις εποχικές ιώσεις καθώς και τα μέτρα προστασίας της ατομικής και δημόσιας υγείας. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να τους μιλήσουμε για την αξία του από νωρίς και πλούσιου ύπνου και την καθοριστική συνδρομή του στην υγεία μας. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να υιοθετήσουμε διατροφή με λαχανικά και φρούτα, να γνωρίσουμε τις τοξίνες και το πως αυτές μας δημιουργούν προβλήματα. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να γνωρίσουμε την αξία του περπατήματος και τι αυτό μας χαρίζει.
Ο κορονοϊός είναι μια θαυμάσια ευκαιρία- όποιος καταφέρει να μην δουλεύει γιατί δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι αυτό το 14ήμερο θα το πάρουν όλοι- να περάσουμε χρόνο με τα παιδιά μας, να ζωγραφίσουμε, να παίξουμε, να διαβάσουμε βιβλία, να δούμε ταινίες αγκαλιά στον καναπέ, να αποκοιμηθούμε ξεσκέπαστοι, να πούμε ιστορίες, να φυτέψουμε ένα λουλούδι, να αρχίσουμε ανακύκλωση ή κομποστοποίηση στο σπίτι, να πάμε σε μια θάλασσα τώρα που ο καιρός είναι λίγο πιο γλυκός και να πετάξουμε βότσαλα, να δοκιμάσουμε τα ρούχα που δεν μας κάνουν και να τα χαρίσουμε σε γνωστούς μας ή σε ιδρύματα, να ψάξουμε πληροφορίες στο διαδίκτυο για κάτι που μας ενδιαφέρει, να παίξουμε ένα βιβλίο στο σαλόνι ως θεατρική παράσταση, να χορέψουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια, να παίξουμε με πηλό και πλαστελίνη και να παρουσιάσουμε τα νέα μας γλυπτά έργα, να κάνουμε πειράματα, να μαγειρέψουμε το αγαπημένο μας γλυκό, να κάνουμε τόσο πολλά που έχουμε παραμελήσει.
Ξέρω… αν δεν υπάρχει πραγματική άδεια από τη δουλειά όλα αυτά ίσως φαίνονται αδιάφορα μπροστά στον ρεαλισμό του “δεν έχω που να αφήσω τα παιδιά” που είναι και η βάση για όλα τα υπόλοιπα. Για όσους, λοιπόν, δεν καταφέρουν να έχουν κάποιον στο πόδι τους ή κάποιο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης και επιστρατευτεί ο παππούς και η γιαγιά, τότε γνωρίζω ότι δεν είναι το πιο εύκολο να απασχοληθούν τα παιδιά με τους παραπάνω τρόπους. Αλλά δεν γίνεται να μην παίζει στο σπίτι ένα παραμύθι, ένα πακέτο μαρκαδόροι και μερικές κούκλες. Δεν γίνεται το μόνο που θα παίξει να είναι τάμπλετ, τηλεόραση και παιδική χαρά με φουλ του κόσμου. Κάπως θα τα βολέψουν ο παππούς και η γιαγιά που τα κατάφεραν σε πολύ δύσκολες συνήθως καταστάσεις στη ζωή τους.
Θα διακόψουμε κάθε κοινωνική πτυχή της ζωής μας; Όχι. Θα την περιορίσουμε όμως δραστικά, μέχρι να δούμε πού πάει το πράγμα. Είμαστε σε καραντίνα πανδημίας, παιδιά. Δεν είμαστε σε διακοπές. Πρέπει να το χωνέψουμε. Εκτός αν ζηλεύουμε την Ιταλία, μια σπουδαία χώρα με ένα εξαιρετικά οργανωμένο σύστημα υγείας, της οποίας τα 60 εκατομμύρια πολίτες είναι αυτή τη στιγμή κλεισμένοι στο σπίτι περιμένοντας να περάσει ο κατακλυσμός, την ώρα που τα νοσοκομεία τους ζουν μια παράνοια άνευ προηγουμένου, χωρίς ξεκούραση για γιατρούς και νοσηλευτές. Ζηλεύουμε;
