Γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα και σπούδασε Fine Αrts στο University for the Creative Arts of Canterbury και στο University of the Arts London όπου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές το 2010. Ζει στο Λονδίνο, εργάζεται εκεί, συχνά έρχεται στην Αθήνα, την πόλη της.
Οι Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο την εμπιστεύτηκαν, την έριξαν στα βαθιά με το σπουδαίο και βραβευμένο Το Δικό τους ταξίδι και εκείνη έκτοτε επιστρέφει κάποιες πολύ όμορφες δουλειές, όπως το με κρατικό βραβείο Κύπρου και βραχεία λίστα στα ελληνικά κρατικά Σαλιγκάρι και φεγγάρι του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, το Φίνο Ριριλίνο του Κώστα Λιάκουρη και το Ο Ψαροντουφεκάς της Ελένης Σβορώνου. Και πρόσφατα Το ζιζάνιο της Λίλας Πατρόκλου.
Η εικονογράφος Μαριλένα Μελισσηνού σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Είχες χρώματα; Ζωγράφιζες;
Οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι πολύ ζωντανές, ακόμα κι αυτές από τις πολύ μικρές ηλικίες. Ένα υφασμάτινο κουτί γεμάτο με πινέλα και τέμπερες και οι εκδρομές με τη μητέρα μου στη θάλασσα ή στο βουνό μετά το σχολείο για να παίξουμε και να ζωγραφίσουμε.
Υπήρξες ποτέ ζιζάνιο; Γνώρισες ποτέ κάποιο ζιζάνιο και αν ναι, ποια ήταν η αντιμετώπισή του από τους γύρω του;
Η αλήθεια είναι πως δεν ένιωσα ποτέ ζιζάνιο γιατί αυτόν τον ρόλο τον είχε προλάβει ο αδερφός μου. Έμαθα να κινούμαι διπλωματικά και να απολαμβάνω διπλά, μοιράζοντας τον χρόνο μου ανάμεσα στα ζιζάνια και στους «μεγάλους».
Οι σπουδές σου υποψιάζομαι πως ήταν μια συνειδητή επιλογή. Πώς ήταν το στυλ σου πριν σπουδάσεις και πώς εξελίχθηκε καθώς μελετούσες και αποκτούσες γνώση και τριβή;
Έμαθα να ζωγραφίζω και να σχεδιάζω στη Ελλάδα. Πιστεύω πως το να μάθεις να ζωγραφίζεις σπουδάζοντας ακαδημαϊκά είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο, με την προϋπόθεση ότι, κατακτώντας αυτή τη τεχνική, δεν θα χάσεις τις ποιότητες που κάνουν τον κάθε ζωγράφο μοναδικό. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Στην Αγγλία έμαθα να βλέπω το διαφορετικό και την ποικιλομορφία της Τέχνης. Στις Σχολές δεν βάζουν όρια, δεν καθοδηγούν, ούτε απαιτούν «εξειδίκευση». Ανάλογα με την θεματική σου επιλέγεις τον τρόπο με τον οποίο θέλεις να εκφραστείς.
Θεωρώ πως αυτό το σύστημα με βοήθησε πολύ να βρω και να αναπτύξω το προσωπικό μου στυλ, όσα με χαρακτηρίζουν ως εικαστικό, ενώ παράλληλα συνεχίζω να πειραματίζομαι με νέες μορφές έκφρασης και αποτύπωσης.
Ποια είναι η πόλη σου; Η Αθήνα, το Λονδίνο, κάποια ενδιάμεση; Πώς θα ήταν άραγε το Londathens;
Τα τελευταία χρόνια ζω στην Αθήνα. Σε περίπτωση που θα έφευγα και πάλι από την Ελλάδα, θα επέλεγα να ζήσω σε μια άλλη χώρα, και όχι στην Αγγλία, μιας και δεν μας δίνονται τόσο συχνά ευκαιρίες να ζήσουμε και να εξερευνήσουμε άλλους τόπους και κουλτούρες.
Σε γνωρίσαμε στο «Το δικό τους ταξίδι» της Αργυρώς Πιπίνη. Πώς αισθάνθηκες που έκανες ντεμπούτο με μια καταξιωμένη δημιουργό σε ένα τόσο τρυφερό, λυρικό κείμενο που έγινε και όμορφο βιβλίο τελικά;
Με το Δικό τους ταξίδι, είχα άγνοια κινδύνου γιατί ήταν η πρώτη μου εικονογράφηση. Είχα όμως δίπλα μου την Αλέξα Αποστολάκη, εκδότρια στις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, που μου έμαθε ό,τι χρειαζόμουν, και επειδή μ’ εμπιστεύτηκε, ένιωσα πραγματική ασφάλεια σε αυτό το καινούργιο περιβάλλον.
Η μεγαλύτερή μου έμπνευση ήταν ο καλύτερος μου φίλος, ο παππούς μου που είχα χάσει, αλλά και ο Γιώργος, ο αδελφός του άλλου παππού που δεν γνώρισα ποτέ. Ο Γιώργος ήταν το μοντέλο μου. Τον παρατηρούσα και τον ζωγράφιζα. Μου αρέσει να παρατηρώ με τις ώρες τις στιγμές που οι ηλικιωμένοι κάθονται και χάνονται στις σκέψεις τους.
Στο «Ζιζάνιο» πώς δούλεψες; Μίλησέ μας για τον χρόνο από την ανάγνωση του κειμένου μέχρι την πρώτη γραμμή, για την παλέτα σου, τις μορφές, τις επιλογές σου…
Το Ζιζάνιο είναι ένα πολύ ζωντανό κείμενο, γεμάτο με καθαρές εικόνες. Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα, είχα αποφασίσει ότι ήθελα απλές γραμμές και την αίσθηση πλακάτων χρωμάτων. Δουλεύοντας το βιβλίο, άρχισα ασυναίσθητα να δίνω περισσότερο «χώρο» στην αδελφή του Γιάννη, ίσως γιατί είμαι τόσο δεμένη με τον δικό μου αδελφό.
Η συνεργασία με τη Λίλα Πατρόκλου ποιες προκλήσεις είχε;
Δούλευα την εικονογράφηση για το Ζιζάνιο τον καιρό του lockdown και δεν ήταν εύκολο να βρεθούμε με την Λίλα. Ένιωθα, ωστόσο, σαν να την ξέρω, μιας που έχω διαβάσει βιβλία της και την έχω «γνωρίσει» βλέποντας το βίντεο των Εκδόσεων Καλειδοσκόπιο.
Η πρώτη αίσθηση που αποκομίζω ως μη ειδικός βλέποντας τις εικόνες σου είναι σαν να αποτυπώνεις όνειρα, ένα παιχνίδι μεταξύ ονειροπόλησης και πραγματικότητας, μεταξύ ενός «πριν» που αποτυπώνεται σε ένα «τώρα». Πώς θα χαρακτήριζες εσύ η ίδια το στυλ σου;
Σχετικά με την τεχνοτροπία της εικονογράφησης, δεν γνωρίζω ούτε εγώ η ίδια ποια είναι. Κάθε φορά δοκιμάζω κάτι διαφορετικό, με καθοδηγεί το ίδιο το κείμενο.
Χρησιμοποιώ διάφορες τεχνικές από μεταξοτυπία, κυανοτυπία, ακουαρέλες, μολύβια, κάρβουνα και ψηφιακή ζωγραφική.
Η δεύτερη σκέψη που έκανα είναι ότι το στυλ σου μου θυμίζει κάποια ζωγράφο που δραπέτευσε από την εποχή των βραχογραφιών και μας έφερε την τέχνη της στο σήμερα. Υπάρχει κάτι που σε εμπνέει από τόσο παλιά ή οι επιρροές σου ήρθαν από μεταγενέστερες εποχές;
Μια σταθερά μου, εκεί που επιστρέφω πολύ συχνά μιας και πάντα τρέφει την ανάγκη μου για χρώμα και μορφή, είναι η Ναΐφ τέχνη και η λαϊκή δημιουργία.
Γιατί ζωγραφίζεις; Γιατί εικονογραφείς; Πέρα από τη δική σου έκφραση, τι προσπαθείς να επιτύχεις ως προς τους αναγνώστες;
Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή, να επιλέγω εικονογραφημένα βιβλία και κόμικ με φορτωμένα σαλόνια χωρίς να είναι ευκρινές κάποιο στοιχείο το οποίο να φανερώνει πώς ο εικονογράφος δημιούργησε την εικόνα.
Ξεφύλλιζα βιβλία και περιοδικά ψάχνοντας να βρω το πιο άρτιο, χωρίς αστοχίες στην τυπογραφία, μέχρι που ένα βιβλίο έφερε τα πάνω κάτω. Ήταν εικονογραφημένο με σκιτσαριστό χαρακτήρα, με έντονη την υφή του μολυβιού και λίγα χρώματα τα οποία ξέφευγαν όλα από τα περιθώρια. Ήταν όλα τόσο «λάθος», και με κατέπληξαν.
Σε συνδυασμό με ένα κατάλογο έργων του Henri Rousseau, ένα από τα λίγα βιβλία τέχνης που θεωρούσα ότι απευθυνόταν στο δικό μου ηλικιακό κοινό, μιας και λόγω της ναΐφ τεχνικής του, νόμιζα ότι ήταν εικονογράφος παιδικών βιβλίων! Από τότε μέχρι και σήμερα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον ασυνήθιστες ποιότητες και υφές, καθώς και οι μορφές και τα χρώματα στοιχείων folklore.
Θα ήθελα να επιλέξεις τη σελίδα από το Ζιζάνιο που κείμενο και εικόνα είναι πιο «εσύ»…
Θα ήθελα να βρεθώ με τον σκύλο μου στο τοπίο που βρίσκεται ο Γιάννης, «το ζιζάνιο», με τους ροζ λόφους, τα κίτρινα χορτάρια και τον σοκολατένιο ουρανό.
