Επτά: Γυναίκες. Συγγραφείς. Γαλλίδες, γράφουν…
επτά: ιστορίες, σε επτά κεφάλαια, για επτά οικογένειες, για επτά παιδιά.
Που στερήθηκαν επτά βασικές ελευθερίες όταν ένα κόμμα γίνεται κυβέρνηση και αναιρεί όλες τις παραμέτρους της πολυπόθητης ελευθερίας.
Οι γαλλίδες συγγραφείς Σαντρίν Μπο και Σεβρίν Βιντάλ είχαν την ιδέα να μαζευτούν επτά συγγραφείς και να γράφουν ένα βιβλίο με θέμα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν επτά οικογένειες όταν στην εξουσία του τόπου όπου ζουν ανέρχεται μια απολυταρχική κυβέρνηση. Επικοινώνησαν λοιπόν με τις επίσης γαλλίδες Αν-Γκαέλ Μπαλπ, την Κλεμεντίν Μποβέ, την Ανλίζ Ερτιέ, την Ανιές Λαρός και τη Φανί Ρομπέν και έφτιαξαν ένα βιβλίο πολιτικής φαντασίας που γίνεται απτή πραγματικότητα όταν κλείνεις τα μάτια. Προλογίζει ο Στεφάν Εσέλ, συγγραφέας των γνωστών “Αγανακτήστε” και “Αγωνιστείτε”.
Συνειδητά οι συγγραφείς απευθύνονται σε παιδιά κλείνοντας το μάτι στους μεγάλους που λίγο πριν ήταν στη θέση των παιδιών. “Δεν ψηφίζουμε ακόμα”, θα πουν τα.. παιδιά. “Σε λίγο θα ψηφίζετε”, θα τους πει κάθε νοήμων. Όλες οι ιστορίες συμβαίνουν από τις 4 Ιουνίου, βραδιά εκλογών και ανόδου του… Κόμματος της “Ελευθερίας” μέχρι τις 7 Οκτωβρίου.
Η μεγάλη βραδιά, της Αν-Γκαέλ Μπαπ: Ο Τοτό βλέπει κόσμο και κοσμάκη να πανηγυρίζει σα να είναι ο τελικός του μουντιάλ. Στην πραγματικότητα μόλις κέρδισε τις εκλογές το Κόμμα της Ελευθερίας. Όταν όμως βλέπει τον ξένο φίλο του, το Γουαλίντ, να τα μαζεύει και φέυγει με την οικογένειά του καταλαβαίνει ότι κάπως αλλιώς τα είχε δει τα πράγματα. Και σίγουρα δεν πρόκειται ούτε για γιορτή, ούτε καν για έναν τελικό μουντιάλ. Οι γονείς του ψήφισαν το Κόμμα.
Νερό κι αλάτι, της Κλεμαντίν Μποβέ: η οικογένεια Μικλόν επισκευάζει το παλιό ιστιοπλοϊκό της. Η άνοδος στην εξουσία του Κόμματος της Ελευθερίας τους βάζει σε σκέψεις και ταξίδια όπως έκανε κάποτε η γιαγιά της οικογένειας, η Λιζέλ όταν έφυγε από ένα μέρος που δεν της άρεσε πια για ένα άλλο. Οι γονείς δεν ψήφισαν το Κόμμα αλλά ένιωσαν βολικά καταρχάς με το ότι είναι Γάλλοι.
Όλες οι αποχρώσεις, της Σαντρίν Μπο: στο σπίτι του Γουαλίντ υπάρχει νευρικότητα. Το Κόμμα έχει κερδίσει τις εκλογές και όλοι φοβούνται διωγμούς και κυνηγητά. Παντού έχουν εγκατασταθεί χρωματόμετρα που μετρούν τα ανεκτά επίπεδα ανοιχτοχρωμίας δέρματος των πολιτών. Ο Γουαλίντ και η Σάμια όμως σκέφτονται μια πρωτότυπη, δική τους αντίσταση.
Ζωή… πατίνι, της Ανιές Λαρός: ο μικρός γιος της οικογένειας Νοζέν, ο Σιμόν, ζει σε αναπηρικό καροτσάκι. Η νέα κυβέρνηση ζητεί την άμεση παρουσίαση όλων των ατόμων με αναπηρίες σε κέντρα ειδικής περίθλαψης όπου θα διαβιούν στο εξής. Είναι οι επόμενοι κατατρεγμένοι μετά τους μετανάστες. Κι εκεί αρχίζει η μάχη του Σιμόν με τη ζωή πατίνι που βλέπει σα φάρσα μπροστά του. Οι γονείς του ψήφισαν… ανάμεικτα.
Ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών, της Σεβρίν Βιντάλ: ο μικρός Μάρκο νοσταλγεί τις παλιές μέρες της οικογένειάς του, όταν ο πατέρας του έπαιζε ντραμς σε εναλλακτική μπάντα και τον άκουγε όλη η γειτονιά και η μητέρα του με το καροτί μαλλί περνιόταν για τη νεράιδα της γειτονιάς. Στο σχολείο ένας εφιάλτης. Όλα σε πρόγραμμα, προαποφασισμένα με έναν ανείπωτο παραλογισμό από το Κόμμα που κατάργησε κιόλας και τις εκλογές. Και την πρώτη του μέρα στο Γυμνάσιο θα την περάσει στο… “Δωμάτιο”, τιμωρημένος επειδή ήταν χαρούμενος και είχε λυμένα κορδόνια. Απογοήτευση και όνειρα χαμένα.
Το σκληρό πρόσωπο της ζωής, της Φανί Ρομπέν:ο Κεντάν Μενουρί έχει δύο μπαμπάδες, τον Μπερτράν και τον Φρεντ. Όταν συλλαμβάνονται ως “ανώμαλοι” και οδηγούνται σε αυστηρή “ηθική αναμόρφωση για παρά φύσιν πράξεις”, η πίστη στη του Κεντάν στη ζωή δοκιμάζεται. Όχι όμως και η αγάπη του για τους δύο πατεράδες του. Η κόλαση μόλις έχει ανοίξει τις πύλες της.
Το τελευταίο τραγούδι, της Ανλίζ Ερτιέ: η χορωδία που πολύ άρεσε στον Σασά καταργήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το Κόμμα ως “ανατρεπτική”. Ο Σασά όμως δεν παραδίδει το όνειρό του αμαχητί. Μαζεύει όλους όσοι ακόμα το λέει η καρδιά τους και τρυπώνουν σε μια καταπακτή για να τραγουδήσουν το τελευταίο τραγούδι της αντίστασης. Μαζί.
Επίλογος, της Σεβρίν Βιντάλ: η μεγάλη διαδήλωση. Ίσως νικήσουμε. Μα θα είμαστε μαζί.
“Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ούτε που το πήραμε χαμπάρι.” Όλα τα κείμενα περιέχουν αυτές τις δυο φράσεις-κλειδί. Αδιαφορία. Εσωστρέφεια. Βόλεμα. Επικράτηση του ρηχού όχλου. Ωχ, αδερφέ. Σιωπή. Όλα έπαιξαν το ρόλο τους κι η ζωή γίνηκε μαρτύριο κολάσεως. Πρωταγωνιστές παιδιά και έφηβοι με παρα-πρωταγωνιστές τις οικογένειές τους. Και τα επτά διηγήματα επικοινωνούν μεταξύ τους. Οι ήρωες είναι φίλοι ή γνωστοί ή γείτονες ή συμμαθητές. Τους ενώνει μια κοινωνία θλιβερή που θέλει να περπατάς ίσια, να ξυπνάς 6:33 ακριβώς, να μην έχεις λυμένα κορδόνια, να μην τραγουδάς, να, να, να, ατέλειωτος ο κατάλογος του Κόμματος της Αν-Ελευθερίας.
Εξαιρετική αφήγηση σε όλα τα κείμενα, ξεχνάς ότι γράφτηκαν από 7 διαφορετικά πρόσωπα και γεννήθηκαν από το 1965 ως το 1987 η νεότερη (συγγραφέας). Για να μη φτάσουμε ως εδώ, χαρίστε το σε παιδιά από 10-18 ετών. Θα πάρουν χαμπάρι γρήγορα τι μέλλει γενέσθαι.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Πώς φτάσαμε ως εδώ; |
| Συγγραφέας: | Σαντρίν Μπο, Σεβρίν Βιντάλ, Αν-Γκαέλ Μπαλπ, Κλεμαντίν Μποβέ, Ανλίζ Ερτιέ, Ανιές Λαρός και Φανί Ρομπέν |
| Μετάφραση: | Αριάδνη Μοσχονά |
| Εκδόσεις: | Κέδρος, 2015 |
| Σελίδες: | 136 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,6 |
| ISBN: | 978-960-04-4527-5 |
