Κάποτε σε έναν μακρινό ουρανό, το Σύννεφο αγάπησε τον Ήλιο. Πολύ. Δώρα πολύτιμα του έφερνε κάθε μέρα: ροδόνερο, χρυσόσκονη, ρουμπίνια. Ευτυχία να σ’ αγαπούν, καμάρωνε ασταμάτητα ο ήλιος στη μέση του ουρανού. Μα στη Ζέστη που εμφανίστηκε κάποτε σημασία δεν έδινε. Πείσμωσε εκείνη. Του ορκίστηκε ότι θα έλιωνε τα πάντα και θα τον έκανε μισητό σε όλους. Το Σύννεφο θέλησε να θυσιαστεί για χάρη του αγαπημένου του Ήλιου. Μα αν τον προστάτευε, θα έχανε τη μοναδική αποστολή που είχε στη γη, να δροσίζει τον κόσμο. Μια παρεξήγηση, μια απουσία, μια αγάπη κι ο ήλιος αποκοιμήθηκε. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου, έκλεισε τα μάτια και αποκοιμήθηκε. Κι εκεί ονειρεύτηκε. Όταν ξύπνησε, τίποτα δεν ήταν ίδιο: για εκείνον μα και για όλους τους ανθρώπους. Γιατί κάπως έτσι γεννήθηκαν τα όνειρα (την πλήρη εξήγηση θα τη βρείτε ασφαλώς στο βιβλίο).
Τον λάτρευαν οι άνθρωποι πάντοτε τον ύπνο. Δε ξέρω πότε άρχισαν να βλέπουν όνειρα στον ύπνο τους. Ίσως η Ευή Γεροκώστα να έχει την απάντηση στην ιστορία της. Στη ραψωδία Τ της Οδύσσειας, ο σοφός παππούς Όμηρος, δια στόματος Πηνελόπης, μας κρένει (μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη):
Τ 559-569
“Έχουμε, ω ξένε, ονείρατα ζαβά, με κούφια λόγια,
κι απ΄ όσα ονειρευόμαστε, σωστά δε βγαίνουν όλα.
Δυο θύρες τ΄ άλαφροΐσκιωτα τα όνειρα έχουν πάντα·
με κέρατο φτιαστή τη μια, με φιλντισί την άλλη·
Όσα όνειρ΄ από το φιλντισί το πριονιστό διαβαίνουν,
χαμένα είναι κι ανώφελα, και τους θνητούς γελάνε·
πάλε όσα απ΄ τα καλόξεστα τα κέρατα περάσουν,
αληθινά του βγαίνουνε του ανθρώπου που τα βλέπει.
Μα εμένα το έρμο μου όνειρο δεν πρόβαλε αποκείθε·
πόση χαρά θα το ΄χαμε, κι εγώ και το παιδί μου.
Και στην Ιλιάδα η θεά Ήρα κάπως έτσι απευθύνεται στον μεγάλο αδερφό του θανάτου: “Ύπνε, δυνάστη των αθάνατων και των ανθρώπων όλων”. Εξουσιαστής πάντων ο ύπνος και τα όνειρα ο θερινός του κινηματογράφος μέσα στο μυαλό μας που ξεκουράζεται εκείνες τις ώρες και τακτοποιεί τις προβολές του.
Η ιστορία της Εύης Γεροκώστα είναι ιδιαιτέρως ποιητική, από εκείνες τις ιστορίες που αναρωτιέσαι κι εσύ “λες να συνέβη κάποτε έτσι;”. Τα φυσικά στοιχεία, ο ζωοδότης ήλιος, τα σύννεφα, η ζέστη ορίζουν στο “Πώς γεννήθηκαν τα όνειρα” τις τύχες του κόσμου, όλων των ανθρώπων. Και να το σκεφτείς έτσι έγινε στ’ αλήθεια. Ο ήλιος μας όριζε για εκατομμύρια χρόνια. Ακόμα και σήμερα που ο ηλεκτρισμός και η πρόοδος αμφισβητούν την κυριαρχία του, σκέψου τι θα συμβεί έτσι και χαθεί για λίγες εβδομάδες μόνο.
Βραχεία φόρμα, τρυφερός λόγος, ταξίδεμα στις απαρχές των ονείρων. Από τη σειρά Διαβάζω ιστορίες του Μεταιχμίου.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Πώς γεννήθηκαν τα όνειρα |
| Συγγραφέας: | Εύη Γεροκώστα |
| Εικονογράφηση: | Δήμητρα Ψυχογυιού |
| Σειρά: | Διαβάζω ιστορίες |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, Ιανουάριος 2010 |
| Σελίδες: | 48 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-960-45–712-7 |
