Ο δωδεκάχρονος Άρης αφηγείται από το μακρινό 2075 την ιστορία του παππού του, ενός από τους τελευταίους δικαστές που ξεκίνησε την καριέρα του το 2015 και την τελείωσε κάπου 20 χρόνια μετά με την κατάργηση του επαγγέλματός του.
Κουφά και περίεργα μπορεί να ακούγονται στην εποχή του Άρη όλα εκείνα που συνέβαιναν στα… προϊστορικά δικαστήρια της εποχής των σπηλαίων του 2015. Γιατί ο κόσμος έχει κάνει κάτι μεγαλύτερο από άλματα έκτοτε. Γιατί ο Άρης ζει μια άλλη εποχή και πραγματικότητα όπου το σχολείο και οι επαφές με τους άλλους είναι αρκούντως ηλεκτρονικές και ήδη το πληκτρολόγιο θεωρείται μια ξεπερασμένη συσκευή γραφής. Για στυλό, μολύβι και τα λοιπά, μήτε να το σκεφτείτε, είναι σαν την ασπρόμαυρη τηλεόραση σήμερα.
Ηλεκτρονικά λοιπόν τα περισσότερα, άρα κάποια επαγγέλματα έχουν σφυρίξει λήξη. Τι να τους κάνεις τους δασκάλους σε ένα ηλεκτρονικό σχολείο; Έχεις ένα ρομπότ ονόματι NONEEDSCHOOL (τι συμβολισμός, ε;) και φέρνει εις πέρας τη διαδικασία.
Στη δικαιοσύνη τα πράγματα είναι ακόμα πιο… εκκωφαντικά. Φαίνεται αδιανόητο στον Άρη ότι κάποτε αποφάσιζαν άνθρωποι, οι δικαστές, για το ποιος είχε δίκιο και άδικο. Αυτή η αντικατάσταση του φυσικού προσώπου που αποφαίνεται για μια υπόθεση βρίσκεται στο μικροσκόπιο όλου του βιβλίου.
Η επαφή του Άρη με τον 92χρονο παππού, τον Δίκαιο Πολυδίκη, θα οδηγήσει τον Άρη και κατ’ επέκταση τους αναγνώστες σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα σχετικά με τη φύση της δικαιοσύνης, τους τρόπους απονομής της, την συνεισφορά της τεχνολογίας στην καταπολέμηση των τρωτών της δικαιοσύνης, την αξία του φυσικού προσώπου που υπερβαίνει τις έτοιμες, κωδικοποιημένες αποφάσεις ενός λογισμικού (i-M- Right) που ξέρει ότι ένα κι ένα σημαίνουν απαραίτητα δύο. Κάτι που στις υποθέσεις δικαίου δεν είναι πάντοτε το ασφαλέστερο άθροισμα αφού από το πρόγραμμα λείπει το… περί δικαίου αίσθημα.
Παράλληλα, ο συγγραφέας εξετάζει μέσα από την ιστορία του Άρη και άλλες παραμέτρους που ήδη εγκαθίστανται στις ανθρώπινες κοινωνίες, όπως η αστυνόμευση του ιδιωτικού βίου, η διαφαινόμενη παντοδυναμία της τεχνολογίας, η οργουελική παραβίαση των ατομικών ελευθεριών στο όνομα του φόβου, της ασφάλειας και της έννομης τάξης. Το χειρότερο είναι ότι το πρόγραμμα “τρέχει” σε δευτερόλεπτα σε κάμερες και μικρόφωνα που υπάρχουν παντού. Μα αν σπάσει ο διάολος το πόδι του και δεν έχει βρει άκρη, τότε η απόφασή του βγαίνει με.. κλήρωση.
Ενδιαφέρον concept από τον Πάνο Χριστοδούλου προκειμένου να αναδειχθεί στους νεαρούς αναγνώστες η έννοια και η φύση της δικαιοσύνης, τα πολλαπλά εμπόδια και τρωτά της σημερινής εκδοχής της, αλλά και μια παραπάνω από εικασία για τον τρόπο λειτουργίας σε μερικές δεκαετίες από σήμερα. Χιούμορ αρκετό, ρέουσα γραφή και εξέλιξη και τοποθέτηση της ιστορίας σε ένα μέλλον όπου πιθανότατα οι σημερινοί 15άρηδες θα είναι ζωντανοί μάρτυρες της εξέλιξης αυτής της παντοδύναμης, αρχετυπικής έννοιας στο ανθρώπινο είδος. Δικαιοσύνη.
Για τη Λίλα Καλογερή έχω τη σταθερή πεποίθηση ότι πρόκειται για ένα από τα κορυφαία βλέμματα του ελληνικού picture book. Η αισθητική προσέγγιση των εικονογραφικών της αποτυπώσεων είναι χάρμα ιδέσθαι, ακόμα και σε αυτό το βιβλίο που έχει ως target group παιδιά άνω των 9-10 ετών μέχρι εφήβους. Οι χρωματικές της αντιθέσεις είναι πολύ ψαγμένες ενώ η αίσθηση του comic style που σου αφήνουν πολλές από τις εικόνες της ενισχύουν τη διεισδυτικότητα τους στο παιδικο-νεανικό κοινό που έχει για τα καλά πει “απεταξάμην” στην παλιατζούρα των κακόγουστων εικονογραφήσεων.
Το Πώς έμπλεξα με τη Δικαιοσύνη και άλλες άγνωστες λέξεις παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον συνολικά.
Στο βιβλίο περιέχεται το on line παιχνίδι Ο μικρός Δικαστής. Μπορείτε ασφαλώς να το παίξετε και εδώ καθώς παρέχεται δωρεάν από την Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Πως έμπλεξα με τη δικαιοσύνη – και άλλες άγνωστες λέξεις |
| Συγγραφέας: | Πάνος Χριστοδούλου |
| Εικονογράφηση: | Λίλα Καλογερή |
| Εκδόσεις: | Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη |
