Ο μύθος του Αισώπου
«Το λιοντάρι, ο Προμηθέας κι ο ελέφαντας»
όπως τον μετέφερε το elniplex.com
Μια μέρα το λιοντάρι παρουσιάστηκε μπροστά στον Προμηθέα.
-Έχω πολλά παράπονα, του είπε.
-Με ποιον τα ‘χεις τα παράπονα;, ρωτά ο Προμηθέας.
-Με σένα που μ’ έπλασες, του είπε κατάμουτρα το λιοντάρι.
Ο Προμηθέας παραξενεύτηκε.
-Με μένα; Μήπως δεν σ’ έκανα ένα αγρίμι μεγάλο κι όμορφο;
-Ναι, παραδέχτηκε το λιοντάρι.
-Μήπως δεν σου έδωσα δόντια δυνατά που μπορείς να συντρίψεις μ’ αυτά και τα πιο χοντρά κοκάλα;
-Μου τα ‘δωσες.
-Δεν σου έδωσα πόδια δυνατά και γρήγορα;
-Μου έδωσες.
-Δεν σου έδωσα νύχια δυνατά και κοφτερά;
-Κι αυτά μου τα έδωσες, εξακολούθησε να παραδέχεται το λιοντάρι.
-Τότε, γιατί παραπονιέσαι με μένα;, απόρησε ο Προμηθέας.
-Παραπονιέμαι γιατί, ενώ είμαι μεγάλο, όμορφο και δυνατό θηρίο, φοβάμαι τον πετεινό, του εξομολογήθηκε το λιοντάρι.
-Τότε να τα βάλεις με τον εαυτό σου, όχι με μένα. Η ψυχή η δική σου φοβάται τον πετεινό. Εγώ όμως δεν έπλασα τη ψυχή σου.
Το λιοντάρι κατέβασε το κεφάλι του. Δεν είχε τι να πει στον Προμηθέα. Γύρισε λοιπόν στενοχωρημένο στο άγριο δάσος και μερόνυχτα ολόκληρα βασανιζότανε με αυτήν την σκέψη: «γιατί να με φοβίζει άραγε ο πετεινός; Πώς να νικήσω αυτόν τον φόβο τον παράξενο;»
Λύση καμιά δε βρήκε κι αποφάσισε να αυτοκτονήσει!
Καθώς πήγαινε να αυτοκτονήσει, αντάμωσε στο δρόμο του έναν ελέφαντα που κουνούσε διαρκώς τις αυτάρες του πέρα δώθε.
-Πες μου, τον ρώτησε περίεργο το λιοντάρι, γιατί κουνάς διαρκώς πέρα δώθε τ’ αυτιά σου;
-Με κουράζει πολύ αυτό αλλά δε μπορώ να κάνω διαφορετικά, ομολόγησε ο ελέφαντας. Φοβάμαι πολύ αυτό το κουνούπι που πετάει εδώ τριγύρω! Αυτό το μικροσκοπικό έντομο που βουίζει διαρκώς γύρω μου με κάνει και τρελαίνομαι από το φόβο μου. Αν χωθεί στ’ αυτί μου δε ξέρω κι εγώ τι θα γίνει.
Το λιοντάρι ακούγοντας τα λόγια του ελέφαντα, γύρισε πίσω στη σπηλιά του.
«Τι ανόητο που ήμουν», σκέφτηκε. «Ήθελα να αυτοκτονήσω επειδή φοβόμουν τον πετεινό. Κι ο ελέφαντας που είναι λιγότερο δυνατός από μένα φοβάται ένα τόσο δα κουνουπάκι! Τουλάχιστον εγώ φοβάμαι τον πετεινό που ‘ναι και πιο μεγάλος!
Έτσι, το λιοντάρι αποφάσισε να ζήσει, έστω και με το φόβο του πετεινού. Τον είχε σώσει ο ελέφαντας και το…κουνούπι. Γιατί; Μα γιατί είχε πάρει θάρρος ότι δεν είναι αυτό που φοβάται, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που φοβούνται και μάλιστα πιο παράλογα πράγματα από έναν…πετεινό.
