Ένας άνθρωπος που κινείται για κάποια χρόνια στον χώρο του βιβλίου, μπορεί να έχει από έναν γνωστό ή φίλο κάθε ημέρα που παρουσιάζει κάπου, κάποιο βιβλίο, παιδικό, ενηλίκων κ.ο.κ. Οι περισσότερες παρουσιάσεις έχουν κάτω από δέκα άτομα. Αν έχουν παραπάνω, ή έχουν επιστρετευθεί φίλοι και περίγυρος του κεντρικού δημιουργού, ή έχει κινητοποιηθεί μια ευρύτερη ομάδα στις εκδόσεις (κάτι που δεν συμβαίνει καθώς τα βιβλία είναι πια πολλά) ή έχει γίνει κάποια δράση με σχολείο (ιδιωτικό συνήθως) ή φορέα για να εξασφαλιστεί η παρουσία κόσμου.
Αυτή η χαμηλή προσέλευση δείχνει δύο πράγματα:
– δεν έχει ανάγκη πια κόσμος από τόσες παρουσιάσεις. Ένα βιβλίο μου αρκεί να το διαβάσω, δεν χρειάζεται να πάω πάντα σε όλες αυτές τις παρουσιάσεις (δεν μιλώ προσωπικά).
– οι παρουσιάσεις πρέπει να εξελιχθούν σε κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι σήμερα, να εμπλουτιστούν, να δώσουν λόγους να έρθεις. Κάποιοι συγγραφείς το καταφέρνουν. Μα με τη συμμετοχή, όπως είπαμε σχολείων ή φορέων, μα με διάφορα άλλα ευρήματα (μουσική, παιχνίδι, διάδραση κτλ), αποκτούν ένα χρώμα οι παρουσιάσεις.
Επίσης, είναι σημαντική η μέρα, η ώρα, ο χώρος, η προσβασιμότητα.
Και για να δώσω ένα tip, που λένε και στο χωριό, θα είχε ενδιαφέρον να γίνονται πιο ομαδικές παρουσιάσεις, δυο και τριών βιβλίων μαζί, όπου σε μισή ώρα το καθένα θα φωτιζόταν και θα αναδεικνυόταν, αντί να μιλάμε επί ώρες για ένα βιβλίο. Έτσι, σε μιάμιση ώρα, θα είχαμε τρία βιβλία, αρκετά περισσότερο κόσμο και μια πιο δυναμική αλληλεπίδραση.
ΥΓ: Φωτογραφία από κινητή βιβλιοθήκη Αθήνας.
