Το Δημοτικό Σχολείο Parkfield στο Μπέρμινγχαμ της Μ. Βρετανίας είναι μάλλον ένα ασυνήθιστο σχολείο. Στις τάξεις του φοιτούν 775 μαθητές 23 διαφορετικών εθνικοτήτων, το 98% εκ των οποίων είναι Μουσουλμάνοι.
Τα μαθήματα σχεδιάζονται ώστε να προάγουν την διαφορετικότητα, την πολυμορφικότητα και τη συνοχή. Ο σχεδιασμός τους γίνεται από τον υποδιευθυντή του σχολείου, Άντριου Μόφατ, ο οποίος επιλέγει τα κατάλληλα για τα παιδιά βιβλία και παγκόσμια γεγονότα για να τους διδάξει ότι στο σχολείο δεν υπάρχουν αποκλεισμένοι και όλοι είναι ευπρόσδεκτοι ανεξαρτήτως του χρώματος του δέρματος και των αλλιών τους, της φυλής ή της θρησκείας τους, του σεξουαλικού προσανατολισμού του ή ακόμα και των διατροφικών του προτιμήσεων.
Οι μέθοδοι του Μόφατ μαθεύτηκαν και υιοθετήθηκαν πιλοτικά από εννέα ακόμα σχολεία στο Λέστερ, ευελπιστώντας να τις εφαρμόσουν σε όλη την ευρύτερη περιοχή καθώς ο εξτρεμισμός ανθεί στις κοινότητες και των νέων μουσουλμάνων αλλά και εκείνων που γοητεύονται από τα κελεύσματα της άκρας δεξιάς.
Στο Πάρκφιλντ οι μαθητές δεν σκέφτονται την τρομοκρατία. Τους απασχολεί πώς θα καλωσορίσουν μια πολική αρκούδα που δραπέτευσε από τον Βόρειο Πόλο λόγω της τήξης των πάγων και με ποιους τρόπους θα την υποδεχτούν στη ζούγκλα τους. Τα απασχολεί πώς αισθάνεται αυτή η αρκούδα που εγκατέλειψε το σπίτι της χωρίς τη θέλησή της καθώς και τι μπορούν να κάνουν τα υπόλοιπα ζώα της ζούγκλας για να την κάνουν να αισθανθεί ευπρόσδεκτη.
Οι οικογένειες αυτών των παιδιών υποστηρίζουν τα παιδιά τους δημιουργώντας μαζί τους εικαστικά έργα και γράφοντας μηνύματα καλωσορίσματος στην πολική αρκούδα. Άλλα παιδιά φτιάχνουν σπίτια από πάγο για την αρκούδα, άλλα γράφουν “Καλώς ήρθες, αρκούδα”.
Ο Moffat στηρίζει όλη τη διδασκαλία στο βρετανικό δίκαιο και στα διδάγματα του Νόμου περί Ισότητας του Βρετανικού Κοινοβουλίου (Equalities Act 2010), όπως η ισότητα στα σχολεία, η εξάλειψη των διακρίσεων, η προώθησης της ισότητας των ευκαιριών και η καλλιέργεια καλών σχέσεων μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων. Προκρίνει πάντα τους έμμεσους τρόπους απόκτησης γνώσης για να επιτύχει τις αλλαγές που επιθυμεί να επιφέρει.
Ο Moffat έχει βιώματα που δείχνουν το δρόμο. Στην ηλικία των έξι ετών ένιωθε διαφορετικός από όλα σχεδόν τα αγόρια. Δεν του άρεσε το ποδόσφαιρο, οι περισσότεροι φίλοι του ήταν κορίτσια ενώ στα 13 του χτυπήθηκε από μια συμμορία επειδή του άρεσαν οι Wham που ήταν γκέι ενώ εκείνοι ήταν οπαδοί των Queen και του Φρέντι Μέρκιουρι που δεν… ήξεραν ότι κι αυτός ήταν.
Το 1988 ο Moffat ήταν 16 ετών. Στις 24 Μαίου του έτους, η Μάργκαρετ Θάτσερ φέρνει στη Βουλή το περίφημο Section 28 όπου αναφερόταν ότι μια τοπική αρχή “δεν προωθεί εκ προθέσεως την ομοφυλοφιλία ή δημοσιεύει υλικό που προωθεί την ομοφυλοφιλία (ο νόμος καταργήθηκε στις 21 Ιουνίου 2000 στη Σκωτία και στις 18 Νοεμβρίου 2003 στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο.
Τότε ο Μόφατ κατάλαβε ότι η διαφορετικότητα, όχι μόνο σεξουαλική, θα έχει μεγάλο πρόβλημα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο δημοτικό σχολείο του Πάρκφιλντ προσπαθεί να αλλάξει την ιστορία, ώστε σε 20-30 χρόνια από σήμερα να μην έχουμε ανθρώπους που βομβαρδίζουν θέατρα, γήπεδα και συναυλιακούς χώρους όπου άνθρωποι πήγαν να παρακολουθήσουν κάποιο γεγονός πολιτισμού.
Ο Μόφατ είναι δάσκαλος. Ο Μόφατ προσπαθεί. Ο Μόφατ πρέπει να τα καταφέρει.
