Πώς αλήθεια να συνδέσεις τη μουσική του Κωστή Μαραβέγια με την τάξη του νηπιαγωγείου;
Τι να κάνεις μ’ αυτήν; Πού να βρεις σημείο επαφής; Πού να βρεις σημείο αναφοράς μέσα σε μια τάξη δομημένη με ”τοίχους” που περικλείουν ζωντανό, έμψυχο δυναμικό και μάλιστα ένα δυναμικό που δεν έχει ακόμα ”στεγανά” όρια, δεν έχει ”μπλοκάρει” τον αυθορμητισμό του, δεν έχει δομήσει το ”πρέπει” και το ”καθωσπρέπει”, δεν έχει συγκροτήσει το ”correct” της κοινωνίας μας αλλά που προσπαθούμε εναγωνίως να το ”καλλωπίσουμε” ή και να το ”καλουπώσουμε” ώστε να αντέξει, να ενσωματωθεί σ’ αυτή, να ”ομοιομορφωθεί” μ’αυτή και να συνεχίσει την προκαθορισμένη πορεία;
Είναι αναγκαίες άραγε πάντοτε οι ”συνδέσεις”; Ή μήπως η συγκίνηση της ένορχης τέχνης αρκεί;
Στην προσπάθεια αυτής της σύνδεσης, περιχαρής βρήκα και χρησιμοποίησα κάποια κομμάτια του, που εντάχθηκαν στη δεδομένη παιδαγωγική κατάσταση του συστήματος δίνοντας μια νότα λίγο… διαφορετική!
Έτσι, δύο τραγούδια, το ”Ζαρντινιέρα Ιλεγκάλ” και το ”Τρελό Χωριό” ενσωματώθηκαν στη γιορτή μας και μας χάρισαν ένα φινάλε ΤΡΕΛΟ!
Πώς; Η γιορτή μας μιλάει για έναν πλανήτη όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν φτερά και είναι ευτυχισμένοι… Όλοι; Ναι. Δυστυχία δεν υπάρχει, δε χωράει στον πλανήτη αυτόν. Δεν υπάρχει όμως; Ή δε φαίνεται; Όχι μόνο δε φαίνεται… είναι κρυμμένη και μάλιστα καλά καταχωνιασμένη και απαγορευμένη από το νόμο! Κι έτσι όταν ανακαλύπτεται (άνθρωποι χωρίς φτερά)… έρχεται το ”Ζαρντινιέρα Ιλεγκάλ” και αλλάζει, νομιμοποιεί το ”παράνομο”… εκείνο το διαφορετικό που μπορεί με άλλη ματιά και από άλλη οπτική να (συνεισ)φέρει τη χαρά και την ευτυχία.
Και αφού οι άνθρωποι του πλανήτη (Ο Πλανήτης της χαράς) γνωρίζουν πλέον την αλήθεια, την αποδέχονται, την αξιοποιούν και όλοι μαζί πια με ή χωρίς φτερά στήνουν γιορτή και πανηγύρι και είναι ΤΡΕΛΟΙ ΑΠΟ ΧΑΡΑ!!! (Τρελό Χωριό)
