Ο Ευτύχης και το ουράνιο τόξο
Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη
Εικονογράφηση: Λιάνα Δανεζάκη
Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, 2004
Το μικρό αρκουδάκι ο Ευτύχης, ζει στο δάσος. Μα κάποια στιγμή αρρωσταίνει και πηγαίνει με τους γονείς του σε ένα μεγάλο νοσοκομείο. “Μπόρα είναι. Θα περάσει”, λέει με σιγουριά από την πρώτη στιγμή ο μπαμπάς του. Αυτό πιστεύει και το μικρό μας αρκουδάκι. Και δεν παύει ούτε στιγμή να ονειρεύεται και να περιμένει το ουράνιο τόξο που έρχεται πάντα μετά από μια καταιγίδα.
Μιλήσαμε με την Ευδοκία Σκορδαλά- Κακατσάκη. Το βιβλίο της “Ο Ευτύχης και το ουράνιο τόξο” γράφτηκε το 2004 και ήταν υποψήφιο (sort list) για το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού.
Συνέντευξη στην Καίτη Παρασκευά
Γιατί πιστεύετε ότι το βιβλίο αυτό το αγάπησαν μικροί και μεγάλοι;
Τα μικρά παιδιά γιατί δεν στέκονται στην αρρώστια αλλά στο ευτυχισμένο τέλος του. Κι οι γονείς κι οι γιαγιάδες κι οι παππούδες που παλεύουν με τη λαίλαπα του καρκίνου, γιατί παίρνουν ελπίδα πως θα ανατείλει για τα παιδιά και τα εγγόνια τους το Ουράνιο Τόξο!
Δεν υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που να πιάνουν ένα τόσο δύσκολο θέμα.
Ναι, ήταν δύσκολο να το γράψω. Δεν είχα την ιατρική γνώση ούτε κάποια εμπειρία. Μπαινόβγαινα σε νοσοκομεία, είδα τα παιδιά με τα γυμνά, σαν φεγγάρια φωτεινά, κεφαλάκια…άκουσα γονείς να μου περιγράφουν λεπτό προς λεπτό την περιπέτεια των παιδιών τους και γιατρούς να μου μιλούν για τα άρρωστα “παιδιά” τους με τέτοια αγάπη… Έκλαψα, πόνεσα ακούγοντάς τους. Κι ύστερα όλα αυτά έπρεπε να τα δώσω σε ένα γλυκό περιτύλιγμα…γλυκό αλλά αληθινό. Δεν σου κρύβω πως το έγραφα, το διάβαζα κλαίγοντας και το απέρριπτα…Μια, δυο, τρεις, πολλές φορές. Ώσπου διαβάζοντάς το, ανάσανα. Ήταν αυτό που χωρίς να κρύβει την αλήθεια έδινε ελπίδα! Αυτό ήταν το ζητούμενο.
Τα παιδιά αποκτούν δύναμη, ωριμότητα, και στωικότητα. Πως αλήθεια ένα παιδί αντέχει σε μια τέτοια κατάσταση; Τα παιδιά φέρονται προστατευτικά απέναντι στους γονείς τους, προσπαθώντας να μη τους στενοχωρήσουν. Πόσο βαρύ μου φαίνεται αυτό και πόσο δύσκολο.
Τα παιδιά που γνώρισα είναι όλα, μα όλα, χαρισματικά! Δε ξέρω από πού αντλούν τη δύναμη…πιστεύω πως τους τη χαρίζει ο Θεός, όπως και την σοφία. Για τους γονείς είναι σίγουρα πολύ πιο βαρύ, ασήκωτο θα έλεγα. Γατί έχουν την γνώση της σοβαρότητας της αρρώστιας, τον φόβο και την εμπειρία του θανάτου…Είναι φωτιά και λαίλαπα ο καρκίνος. Πολλοί αντέχουν και τον παλεύουν, άλλοι πάλι…Χρειάζεται αγάπη και μεγάλο δέσιμο της μάνας με τον πατέρα για να σταθούν πλάι στο άρρωστο παιδί τους. Χρειάζονται δύναμη ψυχική και σωματική, συμπαράσταση ηθική και υλική από το περιβάλλον τους.
Μου έκανε εντύπωση όταν άρχισα να ψάχνω για τον παιδικό καρκίνο στην ελληνική βιβλιογραφία υπάρχουν ελάχιστα παιδικά παραμύθια που να αναφέρονται σε αυτόν. Αντιθέτως στο εξωτερικό βρήκα αρκετούς τίτλους. Εξακολουθεί στην Ελλάδα να είναι ένα θέμα ταμπού;
Δεν ξέρω γιατί δεν υπάρχουν πολλά παραμύθια που να αναφέρονται στον καρκίνο. Ίσως γιατί συνηθίζουμε να κρύβουμε από τα παιδιά, “που τα ξέρουν όλα”, κάποιες οδυνηρές αλήθειες. Ίσως και οι εκδοτικοί οίκοι δεν θέλουν τόσο “σοβαρά” θέματα. Σ΄εμένα μεγάλος εκδοτικός οίκος δεν το δέχτηκε, λέγοντάς μου ότι δεν ενδιαφέρει τα παιδιά. Κι όμως η μεγαλύτερή μου χαρά είναι όταν σε Νηπιαγωγεία που πηγαίνω, ανακαλύπτω πως οι μικροί μπόμπιρες αγαπούν πιο πολύ τον Ευτύχη μου από τα άλλα παραμύθια μου. Γιατί δεν στέκονται τόσο πολύ στην αρρώστια, όσο στο ευτυχισμένο τέλος. Δεν ξέρω αν είναι ταμπού λοιπόν ακόμα στην Ελλάδα ο καρκίνος. Ίσως να είναι κι έτσι….
Ο Ευτύχης που πάσχει είναι ένα αρκουδάκι, δεν είναι άνθρωπος. Είναι προτιμότερο αυτό; Τα παιδιά “ξεγελιούνται”;
Ο Ευτύχης διάλεξα να είναι αρκουδάκι γιατί πιστεύω πως είναι ένα αγαπημένο ζωάκι των παιδιών. Δεν θέλω να τα ξεγελάσω, και δεν μπορώ. Είναι ίσως λίγο πιο ανώδυνο για τα παιδιά, απ’ ο,τι αν ήταν ένα παιδί. Εξ’ άλλου στο παραμύθι μου όλοι οι άλλοι που πάσχουν από τον καρκίνο, είναι παιδιά. Και μάλιστα παιδιά, που τα γνώρισα μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών τους και της ογκολόγου τους, της υπέροχης κυρίας Ελένης Κοσμίδη.
Μιλάμε μερικές μέρες μετά από την Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου.
Ο καρκίνος των παιδιών είναι μια υπόθεση που πρέπει να μας αγγίζει καθημερινά, άσχετα από παγκόσμιες μέρες…
Θα ήθελα να κλείσουμε με μια ευχή…
Εύχομαι να έρθει καιρός που να μην τον έχει “ανάγκη” κανένα παιδί, κανένας γονιός τον Ευτύχη.
