Ο γάιδαρος ο Μένιος έχει μια μαμά που πιστεύει ότι ο γιος της είναι μοναδικός, ταλαντούχος και αξεπέραστος σε ομορφιά και χάρη. Έτσι, δεν τον αφήνει να κάνει τίποτα που θα τον κουράσει, ούτε καν το πιάτο του να μαζέψει απ’ το τραπέζι. Δεν τον επιπλήττει για κανένα του λάθος ακόμα κι αν αυτό είναι εξόχως ενοχλητικό για τη ζωή κάποιων άλλων. Τον νταντεύει ολημερίς και τα μυαλά του φουσκώνει αλλά θα ‘ρθει η στιγμή που γι’ αυτόν θα μετανιώνει. Ο Μένιος κάνει κάθε αταξία και σκανταλιά αλλά η μαμά του είναι πάντοτε εκεί να τον δικαιολογεί, να σκεπάζει κάθε του κακή στιγμή χωρίς συζήτηση, χωρίς εξιχνίαση, χωρίς καμία διάθεση να αλλάξει μια κακή του συμπεριφορά ή έστω να του την επισημάνει.
Έρχεται όμως η στιγμή που ο Μένιος δεν τα καταφέρνει σε τίποτα. Και για τη μαμά του πάντοτε φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά ποτέ ο Μένιος: η δάσκαλοι, τα άχρηστα βιβλία, ίσως και το σύστημα που δεν αναγνωρίζει μια τέτοια ιδιοφυΐα. Κι έρχεται κι η επόμενη στιγμή που ο Μένιος δε θέλει ούτε τα μαθηματικά, ούτε τη λογοτεχνία, ούτε τους συμμαθητές του που τους βρίσκει όλους μέτριους κι ανόητους. Μόνο πλάι στη μάνα του νιώθει σημαντικός. Μα κι αυτή θα την πληρώσει όταν μπει στην εφηβεία, ο γάιδαρος ο Μένιος που θέλει ελευθερία.
Κι αφού όλα τον ενοχλούν, θα ζητήσει να ταξιδέψει τη γη ολόκληρη, μήπως και βρει κάτι να του αρέσει. Αλλά φυσικά δε θα πάει μόνος του. Η μαμά παρατάει τη ζωή της και τα θέλω της και ταξιδεύει πλάι του παντού. Μα “όλο τον κόσμο γύρισες και τίποτα δεν είδες” είχε γράψει ο ποιητής κι ο Μένιος γύρισε στην πατρίδα δίχως να βρει αλλού κάτι να του αρέσει. Γιατί παντού τον εαυτό του κουβαλούσε. Και αφού τα λεφτά του όλα έφαγε σε τούτα τα ταξίδια, τώρα πρέπει να ζήσει φτωχικά, να βρει τον εαυτό του, κάπως αλλιώς να τον ορίσει.
Γίνεται ένας νέος που δε χαμογελά, που ψάχνει να βρει τι έφταιξε και σε αυτά βρίσκει και τον εαυτό του και τη μάνα του, εκείνη την καλή που δεν του χάλαγε χατίρι. Όμως μια νεράιδα που τα γαιδούρια αγαπά, θα τον βοηθήσει λίγο καλύτερα τον εαυτό του να γνωρίσει κι έστω και την ύστατη στιγμή το παιχνίδι της ζωής με κάποιον τρόπο να κερδίσει.
Η Στέλλα Μιχαηλίδου μαστορεύει στίχο στίχο ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα. Με ασταμάτητη ρίμα, με φαντασία και πολύ χιούμορ, με ωραίες λέξεις, ο παραχαιδεμένος Μένιος και η υπερπροστατευτική μητέρα μας υπενθυμίζουν ότι η αγάπη είναι μια παρεξηγημένη έννοια όταν μιλάμε για διαπαιδαγώγηση. Κι αυτό γιατί αγάπη (μητρική ή και άλλη) δε σημαίνει να καθιστάς το παιδί που μεγαλώνεις διανοητικά και σωματικά ανάπηρο. Αν σκεπάζεις κάθε του απόφαση, αν ευνουχίσεις κάθε του πρωτοβουλία, αν δεν του αποδίδεις καθήκοντα και υποχρεώσεις αλλά μόνο κάλυψη και προστασία, τότε, καθώς θα μεγαλώνει και θα κληθεί να τρέξει τους απαιτητικούς και πολύβουους δρόμους της ζωής, θα στο ξεπληρώσει με τρόπο μεγαλοπρεπή. Δε θα βρίσκει ικανοποίηση πουθενά, δε θα τον χωρά κανένας τόπος. Γιατί η ζωή είναι παράσταση δίχως πρόβα καμιά και η μαμά είχε φροντίσει να του δώσει έτοιμο και το σενάριο και τη σκηνοθεσία.
Λιγοπαιγμένο αλλά κορυφαίο θέμα, τουλάχιστον για την ελληνική κοινωνία, το παραχάιδεμα, η μάνα που δεν διαπαιδαγωγεί αλλά απλώς σέρνεται από την μεγάλη αγάπη προς το παιδί της, που ταυτίζει τη δική της ζωή με εκείνη του παιδιού της, όχι από αγάπη, αλλά επειδή ποτέ της δεν προσπάθησε να αυτονομήσει και να το οδηγήσει στην αυτάρκεια. Αυτάρκεια! Μια λέξη που ραγίζει και τις πέτρες στην Ελλάδα.
Η εικονογράφηση ανήκει στο Νίκο Κουμαριά που ομολογώ ότι δεν τον γνώριζα και αυτό συνέβη μέσω του 
αφιερώματός μας στη Στέλλα Μιχαηλίδου με την οποία έχει συνεργαστεί άλλες δύο φορές (Περπατώ εις το δάσος, Τζιτζιμιτζιχοτζιριά). Μου άρεσε η εικονογράφησή του στο 45 και πλέον σελίδων βιβλίο του Μένιου. Άλλοτε χιουμοριστική (όπως το κείμενο) κι άλλοτε μελαγχολική. Με προσωπική προτίμηση στις πιο αφαιρετικές εικόνες (που είναι η πλειοψηφία και είναι εξαιρετικά δοσμένες) και σου γεννούν πάντοτε μια διάθεση να σκεφτείς επιπλέον για το κείμενο κι όχι να του σταθούν φωτογραφικά.
Το βιβλίο συνοδεύεται από cd σε μουσική του Κώστα Βόμβολου που έπαιξε όλα τα όργανα και επεξεργάστηκε ηχητικά τα κομμάτια. Αφηγούνται και τραγουδούν ο Μανόλης Μαυροματάκης, Γιώργος Γλάστρας, Μάνια Παπαδημητρίου, Αργύρης Μπακιρτζής και Σοφία Σαρρή. Πρόκειται για πολύ προσεγμένη θεατρική αφήγηση που ταξιδεύει εν ριπή οφθαλμού από την αφήγηση στην ερμηνεία. Το τραγούδι μπαίνει στο θέατρο και αντίστροφα κι οι φωνές χρωματίζουν εκφραστικά το παραμύθι.
Ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση από τις εκδόσεις Εν Πλω, σε πολύ καλή τιμή (περίπου 9,5 ευρώ). Το προτείνουμε χωρίς δισταγμούς. Για να το διαβάσουν όλα τα παιδιά στη μητέρα τους…
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
 |
|---|---|
| Τίτλος: | Ο γάιδαρος, ο Μένιος, ο παραχαϊδεμένος |
| Συγγραφέας: | Στέλλα Μιχαηλίδου |
| Εκδόσεις: | Εν Πλω, 2010 |
| Επιμέλεια: | Νίκος Κουμαριάς |
| Σελίδες: | 64 |
| Μέγεθος: | 20 Χ 20 |
| ISBN: | 978-960-6719-73-8 |
