Τίτλος: Ο Αρλεκίνος
Τίτλος πρωτοτύπου: La nascita di Arlecchino
Συγγραφέας: Roberto Piumini
Εικονογράφηση: Givanni Manna
Μετάφραση: Μαίρη Γραμμένου
Εκδόσεις: Modern Times, 2002
ΕΚΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ
“Η γέννηση του Αρλεκίνου” όπως είναι ο τίτλος του πρωτοτύπου ιταλικού βιβλίου μας περιγράφει ακριβώς αυτό: το πως γεννήθηκε ο Αρλεκίνος, πως ξεπρόβαλε μέσα από ένα χρωματιστό…αβγό, πως απέκτησε τη χαρακτηριστική φορεσιά του αλλά και τις ξεχωριστές κινήσεις/στάσεις του σώματός του.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά….
Ο Αρλεκίνος γεννήθηκε μέσα σε ένα γιγάντιο αβγό και μάνα του ήταν η χαρά! Όταν ξεπρόβαλε δεν ήξερε τίποτα, ούτε καν πως τρώνε και το βασικότερο; Ήταν τσίτσιδος! Έπρεπε να ντυθεί! Κρύφτηκε λοιπόν σε μια βατομουριά γιατί πολύ φοβόταν και περίμενε. Ένας καρδινάλιος σκόνταψε πάνω στο απλωμένο πόδι του από απροσεξία και για να τον σώσει από την πτώση ο Αρλεκίνος προσπάθησε να τον κρατήσει με το χέρι του. Αποτέλεσμα να του σκίσει ένα κόκκινο τόσο δα υφασματάκι. Δεν έφτανε για τίποτα αλλά αυτό το μικρό κόκκινο ύφασμα του έδωσε μια ιδέα. Και κρυμμένος στη βατομουριά, κατάφερε να αποκτήσει ούτε ένα ούτε δύο αλλά είκοσι επτά κομμάτια ύφασμα, διαφορετικού χρώματος. Κάπως έτσι και με ραφτικά “έκπληξη” πραγματική έραψε την περιβόητη στολή του, φόρεσε ένα μαύρο καπέλο για να καλύψει το κεφάλι του που είχε ξεμείνει και κίνησε να βρει να φάει. Αλλά…τι μπορούσε να φάει; Δοκίμασε να φάει αέρα, το χέρι του, τα φύλλα της βατομουριάς αλλά όλα ήταν μια…απογοήτευση.
Άρχισε να μυρίζει φαγάκι δεξιά κι αριστερά αλλά όλες οι απόπειρές του κατέληγαν σε κουταλιές πάνω στα χέρια του. Στο τέλος, απογοητευμένος από τη ζωή, ζήτησε να τον πάρει ο Χάρος. Αλλά η μαύρη άμαξα που φάνηκε μπροστά του κι ήλπιζε να είναι ο Χάρος να τον πάρει, ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Και οι επιβάτες της θα σφραγίσουν οριστικά τη διάσημη σε όλο τον κόσμο ταυτότητά του.
Το παραμύθι του Roberto Piumini έχει πολύ χιούμορ. Και καθώς το διαβάζαμε στην τάξη, μόνο του φώναζε ότι θέλει δραματοποίηση. Τα παιδιά ξεκαρδίστηκαν. Το “εγώ, εγώ”, για το ποιος θα κάνει τον Αρλεκίνο για να απλώνει το πόδι από τη βατομουριά και να βουτάει τα υφασματάκια έδωσε και πήρε.
Διαβάζοντάς το θα μάθουμε γιατί ο Αρλεκίνος, ο “διαβολάκος” όπως είναι η μετάφραση της λέξης από τα ιταλικά, είναι χαρούμενος, ελαφρώς ατακτούλης, πάντα παρορμητικός, γιατί φοράει καπέλο, πως φτιάχτηκε η στολή του, γιατί σταυρώνει τις παλάμες του κάτω από τις μασχάλες (κλασική του στάση) και άλλα πολλά. Και όλα αυτά με αρκετό γέλιο, με μπόλικη φαντασία, σε μια πολύ ωραία δοσμένη ιστορία.
Ο Αρλεκίνος, η κλασικότερη ίσως φιγούρα της Κομίντια ντελ Άρτε, έχει τις βάσεις του στους Βατράχους του Αριστοφάνη, τους βυζαντινούς μίμους καθώς και τους θαυματοποιούς και πλανόδιους ακροβάτες του Μεσαίωνα. Δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα στη Γαλλία και φέρεται να υπηρετεί συνήθως τον Πανταλόνε, τον Ντοτόρε και τον Καπιτάνο. Το γυναικείο αντίστοιχο του Αρλεκίνου και συνήθης συμπρωταγωνίστριά του επί σκηνής, είναι η Κολομπίνα.
