Ο 36χρονος Έλληνας αρχιτέκτονας που διαπρέπει στον κόσμο

Ο Κώστας Πουλόπουλος γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα ενώ η καταγωγή του είναι η Μεσσηνιακή γη. Δηλαδή διανύει μόλις το 36ο έτος της ζωής του. Πολύ γρήγορα σπούδασε, πολύ γρήγορα ξανασπούδασε, πολύ γρήγορα ξεχώρισε, πολύ γρήγορα διέπρεψε. Σα δε ντρέπεται, λέω εγώ!

Όχι! Στην Ελλάδα έχουμε κουραστεί να βάζουμε ταλέντα και ανθρώπους σε αναμονή. Πότε θα αδειάσει καμιά καρέκλα. Πότε θα φιλοτιμηθεί κανένας να γηραιότερος να βοηθήσει κάποιον νεότερο να σηκωθεί. Πότε θα πιάσουμε τα 50 για να έχουμε την ηλικία που ταιριάζει. Ευτυχώς για τον Κώστα Πουλόπουλο, οξύνους καθώς ήταν, το μυρίστηκε γρήγορα και έφυγε για χώρες όπου μπορείς να διαπρέψεις στα 36 σου ή στα 29 σου, για πολιτείες που οι σημαντικές σπουδές είναι ένα σημαντικό διαβατήριο για τον κόσμο της δημιουργίας. Αρκεί να το λένε τα χέρια και ο νους σου.

Τα δικά του μάλλον το έλεγαν. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου έκανε τη διπλωματική του εργασία με τον Τάσση Παπαϊωάννου και τον Τάσο Μπίρη. Αποφοίτησε το 2004. Για 2 χρόνια περίπου εργάστηκε σε αρχιτεκτονικά γραφεία της γενέτειρας. Χμ! Για ξεκίνημα καλά ήταν. Αλλά το μέλλον ήταν αλλού. Στην Ιαπωνία ας πούμε και το Πανεπιστήμιο του Τόκιο με πλήρη υποτροφία (Μonbukkagakushο) του Ιαπωνικού Υπουργείου Παιδείας 2007-2009 καθώς και το Εργαστήριο Αρχιτεκτονικής του Chiba Manabu. Η Άπω Ανατολή του παρέχει, εκτός από την κουλτούρα της, τη δική της πτυχή στην “αρχιτεκτονική” ματιά του. Υπομονή. Επιμονή. Προσήλωση. Σιωπή. Λεπτομέρεια. Ακρίβεια.

Το προσωπικό πρότζεκτ του “Dunes/Caves” κατέκτησε το 2008 τη δεύτερη θέση ανάμεσα σε 107 συμμετοχές από 29 χώρες στο διεθνή διαγωνισμό “In Cyprus Relax As Architects Reinterpret”, που διοργάνωσε η Κυπριακή Συμμετοχή για την 11η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, υπό το γενικό τίτλο: “Out there: architecture beyond building. Πριν λίγο καιρό, το έργο του “Culture Scapes”, σε συνεργασία με τους HLA, εκτέθηκε στην έκθεση Made in Greece, στο Harvard Graduate School of Design και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Βοστόνη (Museum Natural History of Boston ως ένα από τα 16 έργα νέων Ελλήνων δημιουργών που συζητούν το μέλλον της ελληνικής αρχιτεκτονικής στο παρόν οικονομικό και κοινωνικό τοπίο.

Από το 2009 μέχρι και σήμερα, είναι Senior Designer των Henning Larsen Αrchitects, ενός εκ των μεγαλυτέρων αρχιτεκτονικών γραφείων στην Ευρώπη που εδρεύει στην Κοπενγχάγη. Ο Κώστας Πουλόπουλος φτιάχνει ιδέες. Οι ιδέες γίνονται προτάσεις που συμμετέχουν σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Και κατά έναν “παράξενο” τρόπο, συχνά ξεχωρίζουν, κερδίζουν.

Η πορεία του αντικατοπτρίζεται και στις διακρίσεις. Πρώτα βραβεία στους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς της Σχολής Αρχιτεκτονικής του Aalborg School of Arxhitecture, των Κεντρικών Γραφείων της Φαρμακευτικής Novo Nordisk Global Headquarters, της Τράπεζας Nordea στην Κοπεγχάγη, της Siemens Global Headquarters στο Μόναχο.

Στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών της Κοπεγχάγης έρχεται ως guest critic στα μαθήματα σύνθεσης των εργαστηρίων της ενώ ήταν επίτιμος προσκεκλημένος και ένας από τους κεντρικούς ομιλητές στο συνέδριο ΕΣΩ (Φεβρουάριος 2013) στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Προσφάτως ήταν κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση “Healthy Cities, Happy Cities” (Υγιείς πόλεις, ευτυχείς πόλεις),  που διοργάνωσε το Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας του ΤΕΕ σε συνεργασία με το Ελληνικό Τμήμα της Union Ιnternationale des Architectes (UIA), το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ και το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων Θεσσαλονίκης με μια διάλεξη που είχε θέμα «Κοπεγχάγη: πόλη για παιδιά» όπου μίλησε για το θαύμα της πόλης της Κοπεγχάγης υπογραμμίζοντας ότι “για να ευημερεί μια κοινωνία στο μέλλον, πρέπει να ευημερούν τα παιδιά σήμερα”. Ακόμα πιο “ταπεινωτική” για εμάς τους Έλληνες πολίτες μοιάζει η αναφορά του ότι σε κάθε κάτοικο της Κοπεγχάγης αντιστοιχούν 36 τετραγωνικά μέτρα πρασίνου, όταν στον κάθε  Θεσσαλονικιό αντιστοιχούν 2,1 τ.μ. και σε κάθε Αθηναίο μόλις 0,9 τ.μ. τη στιγμή που το ελάχιστο όριο που έχει τεθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας είναι τα 9 τ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο πόλης.

Κουραστήκαμε να βλέπουμε Έλληνες να χάνονται στην εγχώρια πιάτσα που σε θέλει πρώτα παιδί για όλες τις δουλειές και μετά, αν ο καφές ήταν καλός, πας και παρακάτω. Κουραστήκαμε να διαβάζουμε τσιτάτα τύπου “η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει”. Πού την είδατε να αντιστέκεται; Εμείς σήμερα την είδαμε να αντιστέκεται από την Κοπεγχάγη, πλάι στην διάσημη γοργόνα, όχι από το Σύνταγμα. Γιατί- μας τα ‘πε κιόλας- την ώρα που εκεί, έξω, κάποιοι δημιουργούν με επίκεντρο το παιδί, τον πολίτη, τον άνθρωπο, εμείς εδώ ακόμα ερίζουμε για το ποια ενέργεια είναι δεξιά, ποια φράση είναι αριστερή και ποια απόχρωση του πολιτικού φάσματος είμαστε. Τραβάτε παραπέρα κι αφήστε μας να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια δημιουργικών ανθρώπων, σας παρακαλώ. Έναν τέτοιον έχουμε εδώ σήμερα, σε λίγη ώρα…

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο elniplex και τη Γαρυφαλιά Τεριζάκη, ο Κώστας Πουλόπουλος έδωσε ένα ξεκάθαρο στίγμα και των απόψεών του αλλά και, όπως εμείς πιστεύουμε- της πορείας που θα έπρεπε να χαράξουν οι σύγχρονες κοινωνίες. Κοινωνίες για ανθρώπους, για παιδιά, όχι για ντριμπλαδόρους των πεζοδρομίων. Ενδεικτικά:

“Κάθε τόπος είναι ενδιαφέρων αν κανείς ασχοληθεί να κοιτάξει πέρα από τα όσα αρχικά τον ξενίζουν και προσπαθήσει να εστιάσει στο «κοινό και το κύριο» που μας ενώνει.”

“Το ποδήλατο θα εξίσωνε τους χρήστες προς τον ευαίσθητο χρήστη (που είναι το παιδί), θα συνέβαλλε στην καλύτερη υγεία, στο καθαρότερο περιβάλλον και στην γενικότερη αίσθηση ισότητας στο δικαίωμα χρήσης  της πόλης.”

“Δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να υποτιμούμε τη σημασία των μικρών έργων, γιατί αυτά είναι που σιγά σιγά μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα, ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις όπως η τρομερή «ελληνική πραγματικότητα».”

“Κι όμως αυτή η ευαισθησία στην Ελλάδα εξαφανίζεται όταν μιλάμε για την μεγάλη κλίμακα. Και τότε  στο δημόσιο διάλογο το παιδί όχι απλά δεν λαμβάνει αυτή την παραπάνω μέριμνα, αλλά ως δια μαγείας εξαφανίζεται κι αυτό. Αντ’ αυτού ο δημόσιος διάλογος κυριαρχείται από ερμηνείες του τί ειναι αριστερό και τι δεξιό, τί σημαίνει νεοφιλελεύθερο και τι είναι ριζοσπαστικό, κι ούτω καθεξής. Και στην απλή ερώτηση: «τι τρώνε και πως τα παιδιά στο σχολείο για μεσημέρι»ποια είναι  η απάντηση μας; Σάντουιτς στο χέρι στο κυλικείο. Εγώ λέω, ντροπή.”

“Νομίζω ότι το πιο σημαντικό ζήτημα σε ένα τέτοιο αρχιτεκτόνημα (σημ. χτίσιμο ενός νηπιαγωγείου) θα ήταν η αίσθηση της κλίμακας, ώστε το παιδί να μη νιώθει παρείσακτο σε ένα κόσμο μεγάλων, αλλά ότι ο χώρος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του: το ύψος των παραθύρων, τα έπιπλα, το ύψος των χώρων, ο κήπος με κάθε είδους μεγέθους και εποχής φυτά, θάμνους , δέντρα. Ο χώρος φαγητού, η κουζίνα όπου τα παιδιά μπορούν να βοηθήσουν στην παρασκευή φαγητού (σε επίπεδο παιχνιδιού αλλά και όχι μόνο)…πολλά πολλά ωραία ζητήματα. Το νηπιαγωγείο είναι ένα πεδίο εξερεύνησης και ερεθισμάτων για τα παιδιά, όχι  ένα δωμάτιο που τα φυλάμε ως το μεσημερι.”

“Η ύπαρξη της οικογένειας (της γιαγιάς δηλαδή) παρόλα τα καλά της έχει κι ένα μεγάλο μειονέκτημα: δίνει άλλοθι στην κοινωνία και στο κράτος να μην ασχοληθούν με το θέμα. Τα παιδιά τα φροντίζει η γιαγιά και τελειώνει η συζήτηση… Το ότι ο δάσκαλος είναι λειτουργός δε θα ’πρεπε να είναι δικαιολογία για να μην αντιμετωπίζεται ως  επαγγελματίας.“

“Να κάνουν (οι νέοι άνθρωποι) μόνο ότι τους ενθουσιάζει και να σταματήσουν αμέσως να χάνουν το χρόνο τους με χλιαρές λύσεις μόνο και μόνο για το «πτυχίο» και την «αποκατάσταση». Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη καταστροφή για έναν άνθρωπο να είναι κολλημένος σε μια δουλειά που δεν του αρέσει, και να πρέπει να περνάει 8 ώρες τη μέρα σ’ αυτή. Πραγματικά, βρείτε τί σας ενθουσιάζει κι αφιερωθείτε του, είναι το μόνο που μπορώ να φανταστω ότι αξίζει τον κόπο.”

Ενδεικτικές δουλειές που φέρουν την υπογραφή του Κώστα Πουλόπουλου: