Κάθε Τετάρτη στην τάξη μας τρώμε μέλι. Τρώμε όλοι μέλι. Μέλι αγνό και ανόθευτο, με λευκό και με μαύρο ψωμί (μισοί μισοί είμαστε) τόσο που σκεφτόμαστε να χωριστούμε στους μαυροψωμάδες και τους λευκοψωμάδες. Τέτοιες κόντρες να ‘χουμε πάντα!
Το μέλι είναι αθάνατο κι αχάλαστο, ελληνικό και παγκόσμιο. Με λίγο βούτυρο εκτός από τη Χριστινούλα που της αρέσει απευθείας το μέλι στο ψωμί της.
Μας βοηθά πάντα μια μαμά στην επάλειψη. Κι αυτό είναι ακόμα πιο σπουδαίο. Όχι γιατί δε μπορούμε να το κάνουμε εμείς με τα παιδιά (έχει συμβεί και είναι όμορφο) αλλά επειδή το μήνυμα ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο στα παιδιά. “Αυτό, το μέλι το καλό, δεν το λέει μόνο ο δάσκαλος κι η δασκάλα. Το λένε κι οι γονείς μας.” Και το μήνυμα γίνεται τρανό.
Τόσο τρανό που 2-3 παιδιά τα οποία δεν άγγιζαν το μέλι ούτε για αστείο, τώρα το τρώνε και το ζητούν ακόμα και στο σπίτι.
Για δωροδοκία πάντα κρατάμε ως άσο στο μανίκι έναν διαγωνισμό, “μελοδιαγωνισμό” εν προκειμένω. Μα το βραβείο το έχουν λάβει ήδη όλοι -κι ας μη το ξέρουν ακόμα. Είναι το μέλι, η δύναμή του, η χαρά του, η υγεία του. Είναι αυτό το χρυσάφι που μας χαρίζει η φύση.
Νιώθουμε περήφανοι για αυτές τις Τετάρτες.
Κι η γλώσσα μας στάζει μέλι!
