Ο Φαταουλίδας ονειρεύεται να γίνει ένας μεγάλος τραγουδιστής στη Λαχανοχαχανοχώρα. Το θέλει όσο τίποτε άλλο. Μια απρόσμενη φάρσα των παιδιών όμως έχει ως αποτέλεσμα να χάσει την υπέροχη φωνή του. Κι είχε φωνή αηδονιού. Φωνή υπέροχη για να γίνει ο πιο σπουδαίος τραγουδιστής. Όμως εκείνα τα “παλιόπαιδα” του έδωσαν να ρουφήξει ωμό αβγό για να γίνει η φωνή του τέλεια. Μα το αβγό ήταν κλούβιο κι η φωνή του πήγε περίπατο.
Κάπου εκεί γυρίζουν όλα μέσα του. Αρχίζει να μισεί τα παιδιά και θέτει ως μεγάλο σκοπό της ζωής του να τα εκδικηθεί παραδειγματικά. Έχει τη δύναμη, έχει τη θέληση και θα το κάνει. Ως ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Λαχανοχαχανοχώρας ελέγχει τα πάντα, από το διαδίκτυο μέχρι τα λούνα παρκ. Τα έχει στο χέρι. Και δε θα αργήσει να βρει τον τρόπο, θα τον βοηθήσει άλλωστε ο δήμαρχος Ψαλίδας στα σχέδιά του. Χαρίζοντάς τους ένα μεταλλαγμένο κινητό τηλέφωνο, τους κλέβει σταδιακά τη μνήμη, την αγάπη για τη γνώση, τη διάθεση για παιχνίδι. Τα παιδιά (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει) χάνουν κάθε παράμετρο της παιδικότητάς του και μοναδική τους απασχόληση γίνονται τα κινητό τηλέφωνα και το ίντερνετ.
Η δράση όμως έχει πάντα και αντίδραση. Η Χαχανένια, ο Λαχανίδας και ο Ατσίδας δεν πήραν κινητά και κινητοποιούνται να αντιμετωπίσουν αυτή την εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση. Φορούν ένα χαμόγελο, ίσως το καλύτερό τους, κουμπώνουν ένα τραγούδι στα χείλη τους και ξεκινούν μια παράξενη περιπλάνηση στο κόσμο του ονείρου και της πραγματικότητας, κατευθείαν για την Κοιλάδα των Αηδονιών. Η περιπλάνησή τους αυτή θα γίνει το μέσο να πλησιάσουμε το μεγάλο ερώτημα που τίθεται: μπορεί η τεχνολογία να συνομιλεί με την τέχνη και που μπορεί η δεύτερη να βοηθήσει την πρώτη;
Η τεχνολογία, όχι ως το καινούριο που πρέπει να βομβαρδίσεις, μα στην υπέρμετρη, άκριτη χρήση της στο μικροσκόπιο του συγγραφέα. Ένα θέμα που αρχίζει να λαμβάνει προεκτάσεις όμοιες με εκείνες των ναρκωτικών πριν 30 χρόνια. Δεν υπερβάλλουμε. Είναι χιλιάδες πλέον τα παιδιά και οι νέοι που καταφεύγουν σε βοήθεια, τουλάχιστον για λόγους εξάρτησης από το διαδίκτυο και τη χρήση γενικότερα των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των ομοίων τους συσκευών (κινητά, τάμπλετ, παιχνιδομηχανές κτλ). Η αναντίρρητη ισορροπία που πρέπει να επιτευχθεί είναι μια διαδικασία σύνθετη που πρέπει να χτιστεί από όλους όσους εμπλέκονται στη ζωή ενός παιδιού. Η τεχνολογία είναι χρυσάφι στη σωστή της χρήση και όπλο στραμμένο στον εαυτό μας στην υπερβολή του. Ο τρόπος που αυτό θα επιτευχθεί φωτογραφίζεται με επιτυχία στο βιβλίο. Με χιούμορ πολύ, αγωνία περισσότερη και τραγούδια του γνωστού συνθέτη, ζυγώνουμε τη χώρα της τεχνολογίας και τις παράξενες βουλές της.
Το βιβλίο προσφέρει την απόλυτη ευκαιρία για ενασχόληση με τις αρνητικές ατραπούς στις οποίες μπορούμε να εισέλθουμε από την υπερβολική χρήση της τεχνολογίας καθώς και την “αντιπαράθεσή” της με την τέχνη που ως πρώτο συνθετικό της τεχνολογίας, έστω καταχρηστικά, μας δείχνει έναν υπέροχο τρόπο ισορροπίας και αρμονίας στη σύγχρονη εποχή. Γιατί είναι η τέχνη το λαμπρό εκείνο όχημα που κάνει τη μάθηση διασκεδαστική. Η τεχνολογία είναι όχημα που τρέχει. Κι όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο οι πιθανότητες να ατυχήσεις αυξάνουν.
Το βιβλίο βασίζεται στην επιτυχημένη μουσικοχορευτική παράσταση “Λάχανα και Χάχανα-The musical”.
Στην τάξη
-Η φάρσα: μια σύνθετη έννοια. Τα αστεία είναι εξαιρετικά, φτιάχνουν ατμόσφαιρα παρέας και κεφιού. Τι γίνεται όμως όταν η φάρσα φεύγει από το μέτρο και ενοχλεί υπερβολικά το “θύμα”;
Χωριζόμαστε σε ομάδες. Σκαρώνουμε φάρσες που θα απευθυνθούν σε κάποια άλλη ομάδα παιδιών. Τους ενοχλεί; Γελούν; Τους θυμώνει; Τους στερεί κάτι από τον εαυτό τους; Μικροί δραματοποιημένοι αυτοσχεδιασμοί των αστείων αυτών θα μας οδηγήσουν σε σημαντικά συμπεράσματα. Το bullying προ των πυλών.
-Η τέχνη και η τεχνολογία: πόσο κοντά, πόσο μακριά βρίσκονται; Ποιο είναι οι κίνδυνοι της τεχνολογίας; Που βρίσκεται η μαγεία της τέχνης; Μπορούν να συμπληρώσουν η μία την άλλη; Μια περιήγηση στο διαδίκτυο θα μας πείσει. Θα βρούμε υπέροχα τραγούδια και πανέμορφους πίνακες ζωγραφικής. Τι γίνεται όμως από κάποια ώρα κι έπειτα; Τα μάτια μας, το μυαλό μας είναι το ίδιο φρέσκα με πριν; Στην περιήγησή μας είμαστε το ίδιο παρέα όπως στα παιχνίδια και τα τραγούδια μας ή μήπως κάτι χάνουμε;
-Παιχνίδι (Το κλούβιο αβγό)
Ένα παιδί κάνει τον Φαταουλίδα, ένα τον δήμαρχο Ψαλίδα και τα υπόλοιπα τα παιδιά της Λαχανοχαχανοχώρας. Του φωνάζουν τραγουδιστά:
Έλα εδώ, Φαταουλίδα
φάε τούτο το αβγό
και θα γίνεις σαν αηδόνι
μόνο αν το φας ωμό.
Το παιδί διαλέγει αν το αβγό που του έδωσαν τα παιδιά είναι κανονικό ή κλούβιο. Αν είναι κανονικό, το γεύεται και αρχίζει να τραγουδά ένα τραγούδι που του αρέσει. Αν είναι κλούβιο, παραμορφώνει τη φωνή του και αρχίζει να τα κυνηγά. Δεν πιάνει κανένα και θυμώνει. Τότε προστάζει τον δήμαρχο να δώσει στα παιδιά από ένα κινητό. Τα παιδιά το παίρνουν και μιλούν. Μα τότε χάνουν τη μνήμη τους. Κι αρχίζουν να μη ξέρουν τι κάνουν: ποιος είμαι, πως με λένε και αντί να παίζουν, λένε:
Αχ, καλέ Φαταουλίδα
δεν το θέλαμε αυτό
έλα δώσε μας κι εσύ
το πιο κλούβιο σου αβγό!
-Η συζήτηση για την τεχνολογία, την τέχνη και το bullying εννοούνται.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Κλικ στη Λαχανοχαχανοχώρα |
| Συγγραφέας: | Τάσος Ιωαννίδης |
| Εικονογράφηση: | Βανέσσα Ιωάννου |
| Εκδόσεις: | Ελληνοεκδοτική, 2013 |
| Σελίδες: | 80 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 29 |
| ISBN: | 978-960-5630-27-0 |
