Ένα υπέροχο έργο για την επανάσταση του 1821 είναι η Καντάτα Ελευθερίας του Χρήστου Λεοντή που μελοποίησε σπουδαία, χαρακτηριστικά κείμενα των Ρήγα Φεραίου, Διονυσίου Σολωμού και στρατηγού Μακρυγιάννη. Μπορείτε κάλλιστα να βασίσετε μια γιορτή σε μερικά ποιήματα και πεζά μέρη του έργου αλλά και τα 4-5 υπέροχα τραγούδια που περιέχει. Ας δούμε τι περιέχει:
Σολωμός
1. Πρόλογος (A capella, Νένα Βενετσάνου)
2. Και εσυνέβηκε (ανάγνωσμα, Ουρανία Μπασλή)
3. Το χάραμα επήρα (άρια, Νένα Βενετσάνου)
4. Τότες εταραχτήκανε (ανάγνωσμα, Ουρανία Μπασλή)
5. Το χάραμα επήρα (χορικό)
6. Η ημέρα της Λαμπρής (άρια, Νένα Βενετσάνου, Ουρανία Μπασλή) Μακρυγιάννης
7. Η πολιορκία της Ακρόπολης (ανάγνωσμα, Χρήστος Τσάγκας)
8. Ο ήλιος εβασίλεψε (χορικό)
9. Ο θάνατος του Γκούρα (ανάγνωσμα, Χρήστος Τσάγκας)
Ρήγας
10. Θούριος του Ρήγα (χορικό)
11. Ο ελληνικός λαός (ανάγνωσμα, Χρήστος Τσάγκας)
12. Προς τη δόξα (ανάγνωσμα, Χρήστος Τσάγκας)
13. Τα δίκαια του ανθρώπου (ανάγνωσμα, Χρήστος Τσάγκας)
14. Δεύτε παίδες των Ελλήνων (χορικό, Δώρος Δημοσθένους)
15. Τα δίκαια του ανθρώπου (ανάγνωσμα, Χρήστος Τσάγκας)
16. Όλα τα έθνη (χορικό, Χρήστος Σίκκης)
17. Τα δίκαια του ανθρώπου (ανάγνωσμα, Χρήστος Τσάγκας)
18. Θούριος του Ρήγα (χορικό, Χρήστος Σίκκης)
Ρήγας-Σολωμός (για χρήση χορωδίας)
19. Σολωμός: Η ημέρα της Λαμπρής
20. Ρήγας: Θούριος
21. Ρήγας: Δεύτε παίδες των Ελλήνων
22. Ρήγας: Όλα τα έθνη
Ας δούμε τώρα τα τραγούδια που περιλαμβάνει η Καντάτα Ελευθερίας.
Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο
κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο
κι απ όπου χαράζει ως όπου βυθά
“τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι”
Παράμερα στέκει ο αντρας και κλαίει
αργά το τουφέκι σηκώνει και λέει:
“Σε τούτο το χέρι τι κάνεις εσύ;
Ο εχθρός μου το ξέρει πως μου ‘σαι βαρύ”
Της μάνας ώ λαύρα, τα τέκνα τριγύρου
φθαρμένα και μαύρα σαν ίσκιους ονείρου
αλλεί το πουλάκι στου πόνου τη γη
και βρισκει σπυράκι και μάνα φθονεί.
*
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
*
Ο Ήλιος εβασίλεψε, -Έλληνα μου,
βασίλεψε- και το Φεγγάρι εχάθη
κι ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά την Πούλια,
τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.
Γυρίζει ο Ήλιος και τους λέει,
γυρίζει και τους κρένει:
«Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα,
άκ’ σα γυναικεία κλάματα κι αντρών τα μοιργιολόγια
γι’ αυτά τα ‘ρωικά κορμιά στον κάμπο ξαπλωμένα,
και μες στο αίμα το πολύ είν’ όλα βουτημένα.
Για την πατρίδα πήγανε στον Αδη, τα καημένα».
*
Δεύτε παίδες των Ελλήνων
ο καιρός της δόξης ήλθε
ας φανώμεν άξιοι εκείνων
που μας δώσαν την αρχήν.
Έλληνες άγωμεν
τα όπλα μας ας λάβωμεν
το αίμα των εχθρών ποταμηδόν
ας τρέξει προ ποδών.
Αποσείσωμεν ανδρείως
τον ζυγόν της τυραννίδος
εκδικήσωμεν πατρίδος
τόσον όνειδος αισχρόν.
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.