Η Κέλλυ Σταμουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο στις δραματικές σχολές Βεάκη και Χατζίκου και σκηνοθεσία κινηματογράφου στο New York College. Το 2002 ίδρυσε τον Θίασο Αβάντι, το θεατρικό της σπίτι που δίνει μορφή, χρώμα και λόγο σε όλα όσα εκπροσωπεί. Τα τελευταία χρόνια η δυναμική των παραστάσεων που δημιουργεί είναι πραγματικά ανεπανάληπτη. Παραστάσεις όπως τα “Ως την άκρη του ονείρου”, “Ακροβάτες της τύχης”, “Πρίγκιπας και Φτωχός“, “Το Χρυσό Αρισμαρί” και αρκετές ακόμα, εκτός τα διαρκή sold out, κατέθεσαν το προσωπικό της στίγμα στο θέατρο για παιδιά και νέους, ενώ τα ομώνυμα βιβλία γνωρίζουν αντίστοιχη επιτυχία από τις εκδόσεις Διάπλαση.
Συγγράφει τα έργα της, τους στίχους των τραγουδιών των παραστάσεών της, σκηνοθετεί, είναι παρούσα σε κάθε βήμα της παραγωγής και συχνά θα τη δείτε έξω από το θέατρο να υποδέχεται τα παιδιά και τις οικογένειές τους, καταθέτοντας έτσι το σεβασμό της στον θεατή πριν καν ξεκινήσει η παράσταση.
Με σταθερούς και νέους κάθε χρόνο συνεργάτες, φέτος ανεβάζει στο Θέατρο ΗΒΗ “Το πιο τρελό τριήμερο“, μια ξέφρενη κωμωδία για παιδιά, νέους και οικογένειες που ήδη μαθαίνουμε πως κερδίζει όλα τα στοιχήματα.
Συνέντευξη στον Απόστολο Πάππο
Τι σε ώθησε, Κέλλυ, να γράψεις αυτό το έργο φέτος;
“Το πιο τρελό τριήμερο” είναι ένα έργο που μιλάει για το παιχνίδι ως βασικό μέσο διαπαιδαγώγησης κι η έμπνευση προήλθε από την πολύχρονη ενασχόληση μου με το θεατρικό παιχνίδι, που έχω διδάξει σε παιδιά κι εκπαιδευτικούς. Βέβαια, πλέον, όταν ακούμε τη λέξη παιχνίδι, το μυαλό κάποιων από εμάς πάει και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια κι αυτό ήταν ένα από τα σημεία τα οποία ήθελα να σχολιάσω μέσα από το έργο μου. Να διαχωρίσω δηλαδή το βιωματικό παιχνίδι, από το παιχνίδι στις οθόνες, το πραγματικό, από το εικονικό και να αναδείξω έτσι τις διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο του εθισμού των παιδιών από τα ηλεκτρονικά, καθώς και τις προεκτάσεις που έχει αυτό, τόσο στα ίδια τα παιδιά όσο και στις σχέσεις που χτίζουν με τους γύρω τους. Το πραγματικό παιχνίδι είναι συναρπαστικό και μπορεί να γίνει δρόμος επαφής, ψυχαγωγίας και μάθησης, αν τους δοθεί με τον κατάλληλο τρόπο.
Πού πιστεύεις ότι βρίσκεται η ισορροπία μεταξύ τεχνολογίας και ζωής και πού αυτά τα δύο συμπλέκονται;
Η τεχνολογία αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και μέρος της καθημερινότητας μας. Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση δεν μπορούμε και δεν πρέπει να την απαρνηθούμε. Όσον αφορά,όμως, στις ευαίσθητες ψυχολογίες των παιδιών και στη διαπαιδαγώγηση τους, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να χειρίζονται την τεχνολογία κι όχι να γίνονται “υποχείρια” σε αυτήν. Για να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία, είναι σημαντικός ο ρόλος του γονιού, οι τρόποι που χρησιμοποιεί για να προσεγγίσει τα παιδιά του. Και για μένα αυτοί οι τρόποι δεν είναι άλλοι, από το παιχνίδι και από τον ποιοτικό χρόνο που αφιερώνει στο παιδί του.
Η τεχνολογία έχει βλάψει το θέατρο και το βιβλίο και κυρίως τη σχέση των παιδιών και των νέων μαζί τους;
Το θέατρο όχι τόσο, γιατί είναι ζωντανό. Ως μορφή τέχνης, έχει την πιο άμεση επαφή με το κοινό. Το βιβλίο, όμως, θεωρώ πως ναι. Τα σύγχρονα παιδιά, αποτελούν τη γενιά της εικόνας. Έχουν μάθει σε γρήγορες εναλλαγές και βαριούνται εύκολα. Ένα βιβλίο στα χέρια τους μπορεί να τους φαίνεται “λίγο”. Αν όμως από μικρά, έχουν περάσει χρόνο με τη γιαγιά, τη μαμά, τη δασκάλα, να τους διαβάζουν παραμύθια, να ξεφυλλίζουν και να χαζεύουν μια όμορφη εικονογράφηση, θεωρώ πως μεγαλώνοντας θα εκτιμήσουν την αξία ενός καλού βιβλίου.
Είναι πιο νεανικό, θα έλεγες, το έργο σου αυτή τη φορά;
Θα έλεγα πως το έργο μου είναι οικογενειακό! Είναι ένα έργο που μπορεί να το παρακολουθήσει το παιδί με τη μαμά και το μπαμπά ή με τη γιαγιά και τον παππού. Κι αυτός είναι ο στόχος και το προσωπικό μου στοίχημα, αν θέλετε: να δημιουργώ έργα που να αποτελούν οικογενειακή υπόθεση και να συνθέτω παραστάσεις που προσφέρονται για να περνούν οι οικογένειες ποιοτικό χρόνο μαζί, ώστε να συμβάλλω στη δημιουργία «του οικογενειακού θεάτρου» στην Ελλάδα.
Πέρα από τις σταθερές σου συνεργασίες με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Μαυρίκιο Μαυρικίου και άλλους συντελεστές, αυτή τη φορά συνεργάζεσαι με δυο αναγνωρισμένους ηθοποιούς, τον Πασχάλη Τσαρούχα και την Νέλλη Γκίνη.
Πάντα λέω ότι οι συνεργάτες μου, είναι η οικογένειά μου, για αυτό και δεν τους αλλάζω! Μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα κι έχουμε αποκτήσει πια κοινούς κώδικες, γεγονός που κάνει τη δουλειά μας και πιο δημιουργική και πιο ευχάριστη. Φέτος, υποδεχτήκαμε στην οικογένεια μας τον Πασχάλη, τη Νέλλη και τον Ρένο Ρώτα κι είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό, γιατί εκτός από εξαιρετικά ταλαντούχοι, είναι και οι τρεις, υπέροχοι άνθρωποι, έδεσαν με την υπόλοιπη ομάδα και μοιάζουν σα να ήταν από πάντα κοντά μας!
Κέλλυ, υπάρχουν πράγματα που αλλάζεις κάθε χρόνο στα έργα σου, στον τρόπο που προσεγγίζεις σκηνοθετικά και συγγραφικά το υλικό σου; Δοκιμάζεις νέα πράγματα;
Φυσικά! Αλίμονο αν δεν άλλαζα, θα είχα “βαλτώσει” δημιουργικά! Κάθε φορά, λαμβάνω νέα ερεθίσματα, ανάλογα με το πώς αισθάνομαι, πώς νιώθω, τι παρατηρώ γύρω μου, τι συζητάω. Και το κάθε έργο, με οδηγεί και στη σκηνοθεσία, ανάλογα πού εστιάζει ή τι έχω ανάγκη τη δεδομένη στιγμή να αναδείξω. “Το πιο τρελό τριήμερο” για παράδειγμα, είναι τελείως διαφορετικό από το περσινό μου έργο “Το χρυσό Αρισμαρί”.
Παρατήρησα ότι εδώ και χρόνια ανεβάζεις καινούρια, πρωτότυπα έργα τα οποία υπογράφεις και συγγραφικά και δεν στρέφεσαι σε διασκευή κλασικών έργων. Μίλησέ μου γι’ αυτήν την -συνειδητή;- επιλογή σου.
Υπάρχουν πολύ σπουδαία κλασικά έργα και συγγραφείς που θαυμάζω. Όμως,ανεξάρτητα από το αν η δομή της ιστορίας είναι παραμυθιακή ή σύγχρονη, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω και να γράψω για θέματα, που με απασχολούν ιδιαίτερα και τα βιώνω στην καθημερινότητα μου. Ζητήματα που απασχολούν κι εμένα αλλά και τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, όπως φίλους, γονείς, εκπαιδευτικούς. Μέσα από συζητήσεις και την έρευνα που κάνω, ξεπηδούν οι ιδέες που στη συνέχεια, έπειτα από πολλή δουλειά και χρόνο, παίρνουν μορφή και σχήμα και μετατρέπονται σε λέξεις και εικόνες.
Αποκάλυψε μου ένα μυστικό της δημιουργίας αυτού του έργου.
Πριν από περίπου ένα χρόνο, είχα πάει στο σπίτι μιας φίλης, η οποία έχει δύο παιδιά, τριών κι έντεκα χρονών. Όση ώρα, ήμουν εκεί, και τα δύο παιδιά ήταν κολλημένα στο Playstation. Δεν σηκώνονταν, ούτε για να φάνε! Εκείνη τη στιγμή, βίωσα την απελπισία της φίλης μου και θέλοντας να την βοηθήσω, ξεκίνησα να τους λέω ένα παραμύθι… Αυτό το παραμύθι που ήταν η έμπνευση της στιγμής, αποτέλεσε το πρωτόλειο της ιστορίας που εξέλιξα και κάπως έτσι γεννήθηκε «Το πιο τρελό τριήμερο».
Το ξέρω ότι δε σου αρέσουν οι συμβουλές και τα μηνύματα των έργων σου δεν είναι πάντοτε προφανή, ωστόσο, τι είχες στο μυαλό σου ότι θέλεις να περάσεις στο κοινό που θα δει το έργο σου;
Πρωταρχικός στόχος των παραστάσεων μου, κάθε φορά, είναι να ψυχαγωγήσουν τους θεατές, να περάσουν καλά κι ευχάριστα. Εκτός όμως από αυτό, με το συγκεκριμένο έργο θέλησα να μιλήσω για το δημιουργικό χρόνο, που πρέπει να περνάνε οι γονείς με τα παιδιά, ώστε να χτίσουν μεταξύ τους γερές και ουσιαστικές σχέσεις.
Είχα ρωτήσει και τον Πασχάλη Τσαρούχα. Γιατί να έρθει να δει κανείς αυτήν την παράσταση; Τι κάνει μια παράσταση για παιδιά και νέους καλή;
Καταρχάς, γιατί θα ψυχαγωγηθεί όλη η οικογένεια! Η ζωντανή μουσική, οι εξαιρετικές ερμηνείες, τα σκηνικά, τα κοστούμια, οι αξιόλογοι συντελεστές δημιουργούν ένα ζωντανό και σωστό θέαμα, που παρασύρει μικρούς και μεγάλους. Και φυσικά για την πρωτότυπη θεματολογία του έργου, που όπως μας λένε καθημερινά κοινό και εκπαιδευτικοί, δίνει ερεθίσματα για περαιτέρω συζητήσεις!
Τελευταία ερώτηση. Εκδοτικά συνεχίζεις στις εκδόσεις Διάπλαση. Μίλησέ μας για την συνεργασία σου αυτή και αν έχεις σκεφτεί να δημιουργήσεις άλλα συγγραφικά πρότζεκτ εκτός από το εκάστοτε θεατρικό σου έργο;
Πράγματι, είναι το έβδομο βιβλίο μου, που εκδίδεται από τις εκδόσεις «Διάπλαση» κι αυτό γιατί εκτιμώ πολύ τη δουλειά που κάνουν στο παιδικό βιβλίο, και όχι μόνο. Φέτος, ξεκίνησαν και λογοτεχνική σειρά ενηλίκων και μάλιστα μου έγινε πρόταση να γράψω ένα μυθιστόρημα. Ακόμα, βέβαια, δεν έχω βρει το χρόνο για κάτι τέτοιο, άλλα ίσως σύντομα προκύψει κάτι νέο…
Καλή σεζόν, Κέλλυ. Σ’ ευχαριστούμε.
Κι εγώ ευχαριστώ.
