Γράφει ο Απόστολος Πάππος
Η Φάλαινα που τρώει τον πόλεμο του Ευγένιου Τριβιζά σε εικονογράφησητης Ναταλίας Καπατσούλια είναι ένα αγαπημένο μου βιβλίο. Κι αυτό γιατί έχει ένα από τα πλέον αγαπημένο μου συστατικά: δε σηκώνει το χέρι, να το κουνήσει και να σε διδάξει. Ο,τι είναι να κάνει το κάνει με χιούμορ κι ανάλαφρα, όπως ένα αεράκι που πέρασε ξυστά πάνω από τη φάλαινα. Τη φάλαινα αυτή που τρώει τον πόλεμο: οβίδες, μπαρούτι, όπλα, τανκ, στρατούς, βλήματα, βόμβες, στρατηγούς κι οπλαρχηγούς. Καταβροχθίζει ό,τι έχει σχέση με τον πόλεμο. Προφανώς ως θέμα και κατάσταση δεν της άρεσε καθόλου. Αν είχαμε μια δική μας φάλαινα και θέλαμε να μας απαλλάξει από κάτι, τι θα ήταν αυτό; Τα παιδιά ζωγραφίζουν, δημιουργούν από χαρτί, πλαστελίνη ή άλλα υλικά (ο,τι έχουμε και ο,τι επιλέξουν) την κατάσταση, αντικείμενο, συναίσθημα που θα ξεφορτώνονταν μια για πάντα από αυτόν τον κόσμο. Μια φάλαινα ή ένα άλλο δικό μας κήτος μπορούμε να φτιάξουμε από μια μεγάλη σακούλα συσκευασίας ή σκουπιδιών. Θα της γεμίσουμε το στομάχι με χαρτιά ώστε να φουσκώσει λίγο, θα της διαμορφώσουμε την ουρά και το κεφάλι και έτοιμη. Αν μας δυσκολεύει πολύ μπορούμε να βάλουμε στη θέση της κάτι άλλο, ένα όμορφα ζωγραφισμένο κουτί ας πούμε που θα λειτουργήσει ως η φάλαινα που τρώει… Αλήθεια…τι θα της ρίχναμε να φάει. Προσωπικά θα πέταγα μέσα στο στόμα της με μεγάλη χαρά όλες τις κατασκευές που δεν έφτιαξαν τα παιδιά και παρουσιάστηκαν ως τέτοιες. Είναι το ίρτζι μου που έλεγε κι ο παλιός αγαπημένος ηθοποιός.
Δείτε το βιβλίο
