Κάποτε σε ένα βασίλειο του Βορρά ζούσε ένας μάγος μάγειρας με τον βοηθό του. Το μαγειρείο τους ήταν ξακουστό μα ο ένας τον άλλον δε θέλανε να βλέπουνε ούτε ζωγραφιστό. Μα κανένας δε μαγείρευε πιο γευστικά απ’ το μάγο και κανένας δε βοηθούσε πιο… βοηθητικά από το βοηθό. Έτσι ανέχονταν ο ένας τον άλλο με δυσκολία. Ο μάγος, κατά τα λεγόμενα του βοηθού, ήταν κοντός, άσχημος και ισχνός σαν σκιάχτρο. Ο βοηθός πάλι, κατά τα λεγόμενα του μάγου, ήταν γιγάντιος και γιγάντια βρωμούσε και στα φαγητά του μέσα τρίχες σκορπούσε. Έτσι περνούσε ο καιρός με γκρίνια, καυγάδες κι έχθρα. Ο μάγος ήταν αλήθεια ταλαιπωρούσε τον βοηθό ζητώντας του τα πιο παράξενα υλικά:
«Φέρε μου τώρα μιας καρφίτσας το κεφάλι
και τρεις σταγόνες απ’ της νύχτας τη χλωμάδα
γιατί έτσι μόνο νοστιμεύει η φασολάδα!
Και μόλις γύρναγε απ’ τα ψώνια
ο μάγος του ‘κανε καψόνια.
«Φύγε ξανά και βρες μου δυόσμο και κανέλα
κι από το μαύρο της βραδιάς πάρε την τρέλα»
Κι έτρεχε γκρινιάζοντας ο γίγαντας να μαζέψει τα υλικά κι έτοιμος ήταν να φέρει τη χύτρα στου μάγου το κεφάλι.
Παρόλα αυτά οι συνταγές τους ήταν απολύτως πετυχημένες και κάπως… εξεζητημένες. Είχαν ας πούμε φαγητό που, αν ήσουν στενοχωρημένος, με μια μπουκιά ένιωθες ευτυχισμένος. Και σαλάτες που, αν σου ‘χαν κλέψει κάτι, αποκάλυπταν αμέσως την απάτη. Κάποια μέρα ο μάγος αποφάσισε να φτιάξει τη σούπα της σοφίας! Ο μάγος ζήτησε σπουδαίο ελαιόλαδο, μιας κουκουβάγιας το ματόκλαδο, τριμμένο χάδι, ένα φιλί και συνεννόηση και προπάντων λίγη κατανόηση.
Δέκα μέρες τριγυρνούσε ο βοηθός. Τα βρήκε όλα τα υλικά εκτός από την κατανόηση. Βλέπετε η κατανόηση από το βασίλειο είχε λείψει. Μα η σούπα της σοφίας δεν επέτρεπε νοθεία. Και τότε ο μάγος σκέφτηκε ότι η μόνη λύση ήταν ο καθένας από τους δυο την κατανόησή του να προσφέρει. Κι άπλωσε για πρώτη φορά στον γίγαντα το χέρι. Αυτή ήταν μόνο η αρχή για πολλά παράξενα που συνέβησαν στη συνέχεια…
Η σούπας της σοφίας όπως θα έχετε καταλάβει ήδη, είναι μια έμμετρη ιστορία.
“Δε φοβήθηκες την έμμετρη φόρμα στην ιστορία σου, τη σούπα της σοφίας”, ρωτήσαμε το συγγραφέα κι εκείνος μας απάντησε:
«Κάθε άλλο. Ήθελα να πως την ιστορία ποιητικά και μάλιστα όχι σε σταυρωτά ή πλεχτά τετράστιχα που νομίζω ότι μπορούν να γίνουν κουραστικά, ειδικά για τα παιδιά. Βλέπεις, θυμάμαι πως εμένα στο δημοτικό δεν μου άρεσε η ποίηση, θυμάμαι πως διαβάζαμε ποιήματα στην τάξη κι ένιωθα ότι αυτός που έγραψε το ποίημα με περνάει για ανόητο – φτωχά στιχάκια που δε λέγανε τίποτα. Δεν ξέρω αν είμαι αυστηρός, πάντως η ποίηση που τόσο αγαπώ και υπηρετώ, δεν μου άρεσε καθόλου όταν την πρωτοσυνάντησα, εκτός… από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις παιδικών παραμυθιών! Θυμάμαι ακόμα στίχους από βιβλία της Μαριανίνας Κριεζή· τέτοια βιβλία θέλω να γράψω, που να τα θυμούνται τα παιδιά όταν δεν θα είναι άλλο παιδιά.»
Το κείμενο είναι πραγματικά ευχάριστο, έξυπνο και χιουμοριστικό. Οι διάλογοι που διακόπτουν την τριτοπρόσωπη αφήγηση δίνουν ζωντάνια, αμεσότητα και μια θεατρικότητα.
Η ιστορία βασίζεται στις αιώνιες δυαδικές αντιθέσεις που αποτελούν τη βάση των θεμελιακών συστημάτων ταξινόμησης μέσα στις κουλτούρες, για να θυμηθούμε τον Claude Levi-Strauss. Μέσα από τους δύο ήρωες, τον μάγο και τον βοηθό του, που φαινομενικά τους χωρίζουν τόσα πολλά προκύπτει το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων, της αλληλοαποδοχής και της κατανόησης.
“Γιατί επέλεξες αυτό το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων για το παιδικό βιβλίο σου;” τον ρωτήσαμε και η απάντηση ήταν:
«Ήθελα να επικοινωνήσω μιαν αλήθεια. Ήθελα να πω με τον δικό μου τρόπο κάτι που έχει ειπωθεί πολλές φορές αλλά δεν εμπεδώνεται. Σε μια εποχή (που ασφαλώς μοιάζει με κάθε άλλη εποχή) που στήνουμε φράχτες, χωριζόμαστε σε ξένους και οικείους, ομόθρησκους και αλλόθρησκους, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πριν και πέρα απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Όλα τ’ άλλα έρχονται δεύτερα και τρίτα και τέταρτα κι όσο το παραβλέπουμε τόσο θα φτωχαίνουμε.»
Πολλά και βαθιά τα νοήματα που έρχονται στην επιφάνεια μέσα σε αυτό το μαγερειό λοιπόν. Η σούπα της σοφίας μας δίνει μια καλή ευκαιρία να αγγίξουμε απαλά και δίχως διδακτισμό μερικά από αυτά. Η εικονογράφηση του βιβλίου έχει γίνει από τη Σοφία Παπαδοπούλου. Ο τρόπος που απέδωσε το περιβάλλον της ιστορίας, μας άρεσε περισσότερο από την απόδοση των προσώπων. Η κίνηση, οι μυρωδιές, ακόμα και τα ξόρκια της χύτρας αποδίδονται στις εικόνες αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του αναγνώστη!
Και να θυμάστε «πως αν φάτε από τη σούπα της σοφίας
θα δείτε ο καθένας πως του άλλου είστε σωσίας».
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η σούπα της σοφίας |
| Συγγραφέας: | Φαίδων Κυριακού |
| Εικονογράφηση: | Σοφία Παπαδοπούλου |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, 2015 |
| Σελίδες: | 92 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-618-03-0044-4 |
