Πρώτα ήρθε η τεχνολογία των cd που είχαν περίπου το 1/6 του μεγέθους των δίσκων βινυλίου για να περιορίσουν το μέγεθος της καλλιτεχνικής δουλειάς του εξωφύλλου. Αυτή η νέα τεχνολογία στα τέλη της δεκαετίας του 80′ “χτύπησε” τη μαγεία της εικονογράφησης ενός δίσκου αλλά δεν την έριξε στο καναβάτσο. Στάθηκε όρθια κι εξακολούθησαν τα όμορφα εξώφυλλα, στα cd αυτή τη φορά.
Το πιο δυνατό χτύπημα ήρθε μετά την σαρωτική κατάρρευση της δισκογραφίας την τελευταία δεκαετία (2004-2013). Το ασύστολο downloading, μείωσε τις πωλήσεις, μείωσε την παραγωγή, κατ’ επέκταση ελάττωσε το ενδιαφέρον για τέτοιες…πολυτέλειες. “Μιλάμε για ένα Καφριστάν! Μεγάλη έλλειψη σεβασμού!”, μας είπε ο Αλέξης Κυριτσόπουλος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Και αυτό το downloading πηγαίνει παρέα με την άνευ όρων αρπαγή κάθε πνευματικού έργου.
“Και το χειρότερο είναι αλλού. Πρόσεξε, εγώ ζω από τις πωλήσεις αυτού του βιβλίου. Όταν αυτό το βιβλίο βγει στο internet δεν το αγοράζουν. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, εγώ αν δεν πάρω λεφτά από αυτό το βιβλίο, με τι θα τρώω για να κάνω το επόμενο;”
Τέτοιες πολυτέλειες, πραγματικά έργα τέχνης λάβαμε αρκετές φορές από τα χέρια του Αλέξη Κυριτσόπουλου. Εικόνες που δεν κερδίζουν απλά τα μάτια. Χτίζουν την αισθητική. Στη διδάσκουν, σε μαθαίνουν να την αναγνωρίζεις. Άλλοτε σε παλ αποχρώσεις, άλλοτε με στιβαρά χρώματα, οι δίσκοι του Διονύση Σαββόπουλου, του Νίκου Ξυδάκη και άλλων σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών γέμισαν χρώματα πριν καν τους ανοίξεις και περάσεις στις νότες τους και τη δική τους αισθητική.
Πόσο εύκολο είναι να εικονογραφήσεις το εξώφυλλο ενός δίσκου; Σε εμάς που χορεύουμε έξω από αυτόν τον χορό μοιάζει κατά τι πιο αφηρημένο από την εικονογράφηση ενός βιβλίου. Αλλά ας λείπουν οι συγκρίσεις. Το εξώφυλλο ενός δίσκου κινείται σε ένα σύμπαν παράλληλο με εκείνο του δίσκου. Δεν τον συμπληρώνει. Δεν είναι μια παρένθεση του. Είναι το πρώτο μουσικό του κομμάτι. Η εισαγωγή του. Το track μηδέν. Παίρνει τη γενική αύρα του δίσκου και στη μεταδίδει πριν τον ακούσεις. Εισπράττει τα χρώματά του, τους ρυθμούς του, τα παιχνιδίσματά του, τις θάλασσες και τα σύννεφά του. Και τα αντανακλά στον αμφιβληστροειδή σου που τόσο έχει ανάγκη το όμορφο.
Για τις παλαιότερες γενιές, το εξώφυλλο ήταν και λόγος να εμπιστευθείς έναν δίσκο (και βιβλίο). Έμπαινες στο δισκοπωλείο, έβλεπες Σαββόπουλο, Ξυδάκη ή Χατζιδάκι να υπογράφουν τη μουσική και στο εξώφυλλο Κυριτσόπουλο. Ε, βρε αδερφέ, θα τον πάρεις. Είναι για το σκληρό δίσκο της καρδιάς σου τούτα τα καλλιτεχνήματα.
