Ο Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης εγκαινιάζει τη νέα στήλη του ELNIPLEX “Εγώ για το βιβλίο μου” με ένα έξοχο κείμενο για τους ήρωες της Βαλχάλα, της νέας ηρωίδας του τρίτου βιβλίου της σειράς “Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων” (εκδόσεις Πατάκη) που μαγεύει εφήβους και μεγαλύτερους αναγνώστες.
Οι ήρωες της Βαλχάλα
Πρέπει να μιλάει ένας συγγραφέας για το βιβλίο του; Όχι, υποστηρίζουν κάποιοι. Ο συγγραφέας δεν έχει λόγο να παρεμβαίνει στη σχέση που πάει να δημιουργηθεί ανάμεσα στο έργο του και τον αναγνώστη. Άλλωστε έχει μιλήσει πολύ –μερικές φορές περισσότερο από όσο του αναλογεί- μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Κάθε παραπάνω φράση του είναι περιττή, ίσως και επιζήμια.
Αν και κάπως απόλυτη, η παραπάνω άποψη έχει κάποια βάση. Θα επιλέξω λοιπόν μια μεσοβέζικη λύση. Δεν θα μιλήσω για τη «Δοκιμασία» (το τρίτο βιβλίο της σειράς «Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων) αλλά για μια καινούρια ηρωίδα η οποία κάνει εδώ την πρώτη της εμφάνιση. Το όνομά της είναι Βαλχάλα Μακναμάρα, μα η ίδια, για ευνόητους λόγους, προτιμά να την φωνάζουν με το λογοτεχνικό της ψευδώνυμο: Άλισον Ρόουζ.
Ναι, η Βαλχάλα-Άλισον είναι μια εκκολαπτόμενη συγγραφέας. Για την ώρα, το μόνο που έχει στα χέρια της είναι οι τίτλοι των μελλοντικών της βιβλίων: «Πικραμένες μυγδαλιές», «Καρδιές που δε μαράθηκαν», «Θα σ’ αγαπώ μέχρι την αυγή», «Θυμάσαι το τελευταίο φιλί;» κ.α. -όπως καταλαβαίνουμε θα είναι όλα αισθηματικά μυθιστορήματα. Η Βαλχάλα λοιπόν δεν έχει μεγάλη συγγραφική εμπειρία. Διαθέτει όμως ορισμένα χαρακτηριστικά που μπορούν να αντισταθμίσουν αυτή την έλλειψη: Πείσμα, υπομονή, προσήλωση στον στόχο και εκπληκτική παρατηρητικότητα. Επιπλέον είναι λίγο ξερόλας.
Συνήθως, όταν φτιάχνω έναν καινούριο χαρακτήρα φροντίζω να επινοώ και ένα παρελθόν για αυτόν, ένα μικρό αλλά αρκετά σαφές βιογραφικό. Στην περίπτωση της Βαλχάλα Μακναμάρα δεν ακολούθησα αυτή τη συνήθεια. Πλανιέται ένα μυστήριο σε ό,τι την αφορά. Δεν έχω ιδέα πού γεννήθηκε ή τι πέρασε μέχρι να εμφανιστεί στη Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων. Μην ξεχνάμε ότι είναι μια -μελλοντική έστω- συγγραφέας. Άρα έχει θεωρητικά την ικανότητα να μπαίνει στο πετσί των ηρώων της, να ταυτίζεται μαζί τους και να αλλάζει τρόπους, ιδέες και συμπεριφορές πιο γρήγορα από το γύρισμα μιας σελίδας. Όσο για το όνομά της… Στην σκανδιναβική μυθολογία η Βαλχάλα είναι μια μαγευτική αίθουσα στην οποία κατοικούν οι ήρωες που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη. Αντίστοιχα, μέσα στο κεφάλι της Βαλχάλα Μακναμάρα κατοικούν οι λογοτεχνικοί ήρωες που θα βρουν μια ζωή σ’ ένα βιβλίο.
Όπως και να έχει, χάρη στην παρατηρητικότητά της, η φίλη μας θα αντιληφθεί στη στιγμή ένα κρυφό ερωτικό δράμα το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη στο σχολείο και θα αποφασίσει να το εκμεταλλευτεί για να φτιάξει ένα ζωντανό μυθιστόρημα. Θα επιστρατεύσει λοιπόν όλα τα αφηγηματικά της εργαλεία και θα χρησιμοποιήσει όλες τις μεθόδους χειραγώγησης των συγγραφέων, με σκοπό να οδηγήσει τους ήρωές της –τους συμμαθητές της δηλαδή- εκεί όπου η ίδια επιθυμεί. Κάπως έτσι, θα δημιουργηθεί ένα τρομερό μπέρδεμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία. Μακρόχρονες φιλίες θα κινδυνέψουν, κρυμμένα μυστικά θα βγουν στο φως, ενώ οι νέες σχέσεις και οι χυλόπιτες θα πέφτουν βροχή. Σε συνδυασμό δε με τις υπόλοιπες περιπέτειες που θα εμφανιστούν στην πορεία, η ζωή των παιδιών θα γίνει τελείως μυθιστορηματική.
«Μα εδώ δεν υπάρχει μυθιστόρημα» θα διαμαρτυρηθεί κάποια στιγμή η Ρωξάνη –βασικό πρόσωπο του δράματος. «Μιλάμε για εμάς, για τη ζωή μας».
Όμως η Βαλχάλα θα την αποστομώσει: «Και η ζωή μας ένα μυθιστόρημα είναι», θα της πει με το ύφος του παντογνώστη το οποίο έχει υιοθετήσει.
Και, παρότι δεν τη γνωρίζω και πολύ καλά, οφείλω να το παραδεχτώ: Σ’ αυτή τουλάχιστο την περίπτωση, νομίζω πως έχει δίκιο.
Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης
