Ο συγγραφέας Βασίλης Κουτσιαρής γράφει για το “Αύγουστος είναι…“, το αφιέρωμα του ELNIPLEX στον μήνα που αδειάζει τις πόλεις και γεμίζει τις αναγνώσεις και τις στιγμές.
Καθόμουν στην πολυθρόνα μου. Αυτή τη θαλασσιά, που έχω στο δωματιάκι μου στο χωριό. Από το μεγάλο ξύλινο παράθυρο χάζευα τις μέλισσες που περιτριγύριζαν αυτή την πορτοκαλιά βουκαμβίλια, που είχε φυτέψει πέρσι ο παππούς μου. Μπορούσα να ακούσω ακόμα και το πετάρισμά τους. Αεράκι δεν φυσούσε και ήταν πολύ νωρίς για να ξεκινήσει κάποιο από τα παιδιά να βγαίνει στους δρόμους, φωνάζοντας τα ονόματά μας.
«Μάνο!!!»
«Γιώργο!!!»
«Βασίλη!!!!»
Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης, θα πεταγόμουν κι εγώ και θα ξεκινούσα την καθημερινή βόλτα μου μαζί τους, που θα περιλάμβανε σκαρφάλωμα σε δέντρα, κόντρες με ποδήλατα, κυνηγητό στα αλώνια και ένα τεράστιο μπράβο από τη μαμά το μεσημέρι για τα μιας χρήσης ρούχα μου. Έτσι, τουλάχιστον, συνήθιζε να τα αποκαλεί.
Και πάνω που πήγα να απολαύσω τα σοκολατένια μπισκότα, που είχα βουτήξει από το πάνω ντουλάπι της κουζίνας, άνοιξε απότομα η πόρτα και εμφανίστηκε η μαμά. Ξαφνιάστηκα! Δεν την είχα συνηθίσει έτσι. Αγουροξυπνημένη, με τα κατσαρά μαλλιά της να πετάνε προς κάθε κατεύθυνση, με κοιτούσε με ένα απροσδιόριστο βλέμμα.
«Όλα καλά;» κατάφερα να ψιθυρίσω.
Μόνο τότε πρόσεξα τον τεράστιο όγκο βιβλίων και περιοδικών που κρατούσε στα χέρια της. Πάνω που πήγα να ανοίξω το στόμα μου, της έπεσαν όλα κάτω. Εκτός από τα πάνω πάνω, τρία – τέσσερα βιβλία και βοηθήματα της επόμενης τάξης, διέκρινα και κάποια άσχετα μεταξύ τους. Παιδικά εικονογραφημένα, ένα λεξικό, ένα άλμπουμ φωτογραφιών, μια εγκυκλοπαίδεια, ακόμα και περιοδικά μόδας και αστρολογίας.
«Μεθαύριο ξεκινά το σχολείο. Να ετοιμάζεσαι σιγά σιγά…» μου είπε και με κοίταξε με ένα αυστηρό ύφος.
Δεν της απάντησα. Σήκωσα απλά από το πάτωμα ένα περιοδικό αστρολογίας με πρώτο θέμα: «Τι επιφυλάσσουν τα άστρα στους λέοντες» και της το έδειξα.
Έξυσε το κεφάλι της, σαν να έλεγε: «Τι ακριβώς γίνεται εδώ;» και βγάζοντας έναν αναστεναγμό, μου είπε «Και να σου εξηγήσω, δεν θα καταλάβεις…».
Για μια ακόμη φορά είχε υποτιμήσει την εξυπνάδα μου. Σίγουρα θα ήμουν και πάλι πρωταγωνιστής στο όνειρό της. Στο δικό της σύμπαν, τα σχολεία ξεκινούσαν κι εγώ δεν είχα προλάβει να ανοίξω βιβλίο….
Για να την ηρεμήσω, όσο μάζευε τα βιβλία από το πάτωμα, της έδωσα ένα φιλί και της ψιθύρισα.
«Αύγουστος είναι, μαμά…»
Είχε ξαγρυπνήσει για τα καλά. Μου χαμογέλασε με κείνο το πονηρό βλέμμα της, κι έκλεισε την πόρτα. Στο πάτωμα είχε ξεχάσει ένα εικονογραφημένο βιβλίο. Ο τίτλος αναφερόταν σε μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια λεύκα κι ένα άλογο.
Επίτηδες άραγε το είχε κάνει ή όχι; Δεν ξέρω… Εγώ πάντως αποφάσισα να το διαβάζω. Άλλωστε, νωρίς ήταν ακόμα.
«Βασίλη!!» άκουσα να με φωνάζουν, μόλις το τέλειωσα.
Όρμησα κατευθείαν έξω.
«Πού είσαι; Εκατό φορές σε φωνάξαμε».
Περίεργο! Δεν τους είχα ακούσει. Μάλλον με είχε απορροφήσει το διάβασμα. Ένας δυνατός αέρας έκανε την λεύκα της απέναντι αυλής να τινάξει με καμάρι τα κλαδιά της. Κοίταξα τη μαμά μου, που βρισκόταν στην εξώπορτα.
Άραγε να είχε καταλάβει πως μόλις είχα προσθέσει άλλη μια δραστηριότητα στο καθημερινό πρόγραμμα μου;
«Αύγουστος είναι», φώναξε. «Απολαύστε τον!»
Μας έστειλε ένα πεταχτό φιλί και σιγοτραγουδώντας μπήκε μέσα στο σπίτι.
