Γράφουν οι Δώρα Πουρή και Απόστολος Πάππος
Μια συγγραφέας γατόφιλη. Μια αυθεντική cat friend, όπως λέγονται παγκοσμίως. Είναι σπάνια η γατοφιλία στους συγγραφείς; Χμ, το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Πολλοί συγγραφείς ανά τον κόσμο είδαν στη γάτα έναν κόσμο συγγραφικό, έναν κόσμο έμπνευσης, έναν κόσμο που έδινε στις ιστορίες τους κάτι από το ανάλαφρο πάτημα, το σπινθηροβόλο βλέμμα, την ανεξαρτησία.
Είναι ο Έρνεστ Χεμινγουέι με τις 23 του γάτες και τον εξαδάχτυλο γάτο του, τον Snowball. Είναι ο Ζαν Κοκτό που ίδρυσε το Cat Friends Club στο Παρίσι. Είναι ο Τζακ Κέρουακ και το παράφορο πάθος του για την γάτα του, τον Tyke, Είναι ο Στίβεν Κινγκ που έγραφε ότι η μεγαλύτερη διαμάχη στον κόσμο δεν είναι ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες αλλά σε λαούς που τους αρέσουν οι σκύλοι και σε εκείνους που τους αρέσουν οι γάτες. Είναι ο Γούιλιαμ Μπάροουζ που αποκαλούσε τις γάτες φυσικές του συντρόφους. Είναι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε που έλεγε “μακάρι να μπορούσα να γράψω τόσο μυστηριωδώς όσο (μυστηριώδης) είναι μια γάτα”. Είναι ο γάτος του Τρούμαν Καπότε στο διάσημο Breakfast at Tiffany’s. Είναι, τέλος, ο Μαρκ Τουέιν με τις πολλές γάτες και τον όμορφο αφορισμό “Όταν ένας άνθρωπος αγαπά τις γάτες, είμαι φίλος και σύντροφός του χωρίς περαιτέρω εισαγωγές”.
Οι γάτες της Αργυρώς Πιπίνη, η Ταμίνα και η Πετούνια, που συγκατοικούν μαζί της, δε δέχτηκαν να μας κάνουν κάποια δήλωση κατά τις προσφιλείς συνήθειες των γάτων να μην ασχολούνται με το παράλληλο σύμπαν που δεν τους ενδιαφέρει. Αλλά οι πρωταγωνιστές στα βιβλία της, ο Μαξ ο τυχερόγατος, ο Σίμπα και ο Ευγένιος, σε μια στιγμή ματαιοδοξίας, λύγισαν και μας είπαν λιτά για τη συγγραφέα που τους “γέννησε”:
Μαξ: Η Αργυρώ μου έσωσε τη ζωή. Εκείνο το κρυολόγημα πήγε να με ξεκάνει. Σα να μην έφτανε αυτό, με έκανε και πρωταγωνιστή σε βιβλίο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια γυναίκα;
Σίμπα: Θέλω να ευχαριστήσω την Αργυρώ γιατί μου γνώρισε την Τιτίκα και έγινε η καλύτερη μου φίλη.
Ευγένιος: Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αργυρώ γιατί χάρη σ’ αυτήν άρχισε η μεγάλη καριέρα μου ως ντετέκτιβ και πλέον θεωρούμαι ο Πουαρό των γατομυστηρίων.
Για τους αρχαίους Αιγύπτιους η γάτα ήταν ζώο ιερό, που χάριζε τύχη στους ιδιοκτήτες του σπιτιού όπου ζούσε. Την αγαπούσαν τόσο πολύ που της δώριζαν κοσμήματα και σε περίπτωση πυρκαγιάς ήταν το πρώτο μέλος της οικογένειας που αναλάμβαναν να σώσουν. Υπήρχε και η θεά Μπαστέτ που προστάτευε τις γάτες, την οποία συναντάμε μάλιστα στο βιβλίο της Αργυρώς Πιπίνη να αποκαλύπτει στον Ευγένιο το μυστικό της μακροζωίας.
Όταν πριν δέκα περίπου χρόνια βρέθηκα στη Ρώμη, είδα δεκάδες γάτες να κυκλοφορούν ελεύθερες στους δρόμους και παρόλα αυτά κανείς να μην ασχολείται αρνητικά μαζί τους. Οι δρόμοι ήταν αρκούντως καθαροί ενώ ουκ ολίγοι καταστηματάρχες τάιζαν κάμποσες από αυτές. Τις φώναζαν με το όνομά τους. Τις έβλεπαν σαν φυσικούς γείτονές τους. Έπιαναν κουβέντα μαζί τους. Σκαρφάλωναν στα μνημεία τους. Κανείς δεν έδειχνε να ενοχλείται.
Πήγα άλλες 3 φορές στην αιώνια πόλη. Η εικόνα με τις γάτες δεν άλλαξε. Μα τι συμβαίνει εδώ;, αναρωτήθηκα. Κι όταν το έψαξα λίγο παραπάνω βρήκα ότι οι Ρωμαίοι δεν ξεχνούν ποτέ ότι κάποτε οι γάτες τους έσωσαν από την πανώλη που θέριζε μεταδιδόμενη από τα ποντίκια. Οι γάτες έκαναν αυτό που ξέρουν πολύ καλά και η Ρώμη ανακήρυξε τις γάτες ζωντανή πολιτιστική κληρονομιά, φτιάχνοντας μάλιστα μέχρι και ιστοσελίδα γι’ αυτές.
Αξίζει να διαβάσετε τη μετάφραση που έχει κάνει η Αργυρώ Πιπίνη στο γατο-ανθρωπο-βιβλίο του Ουίλιαμ Μπάροουζ «Η γάτα μέσα μας»
«Γουργουρίζοντας στον ύπνο του ο Φλετς τεντώνει τις μαύρες του
πατουσίτσες για ν’ αγγίξει τα χέρια μου , με τα νύχια του κρυμμένα,
απλώς ένα απαλό άγγιγμα για να βεβαιωθεί οτι είμαι δίπλα του όσο
εκείνος κοιμάται . Θα πρέπει να με βλέπει στο όνειρό του . Λένε οτι οι
γάτες δεν βλέπουν χρώματα : Μόνο ασπρόμαυρες εικόνες
με πολύ κόκκο ένα φθαρμένο ασημένιο φιλμ που τρεμοπαίζει καθώς φεύγω
από το δωμάτιο , επιστρέφω, βγαίνω έξω , τον παίρνω στην αγκαλιά
μου, τον αφήνω κάτω . Ποιος θα μπορούσε να κάνει κακό σ’ ένα τέτοιο
πλάσμα; Άκου εκπαίδευσε το σκύλο του να σκοτώνει! Το μίσος προς
τις γάτες φανερώνει ένα κακό, ηλίθιο, άξεστο,
φανατισμένο πνεύμα.
Δεν μπορώ να δεχτώ κανένα συμβιβασμό
με αυτό το Κακό Πνεύμα» .
(Ουίλιαμ Μπάροουζ ‘‘Η γάτα μέσα μας’’εκδ. Απόπειρα (μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη, Νίκη Προδρομίδου)
Γιατί η γάτα δίνει ζωή στο χώρο δίχως να φαίνεται πολλές φορές ότι υπάρχει. Γιατί έχει ένα μυστήριο όλη της η παρουσία, από το περπάτημά της μέχρι το απροσδιόριστο βλέμμα της. Γιατί βρίσκει καρφίτσα μέσα στα σκουπίδια, σαν τους συγγραφείς που βρίσκουν μια λέξη που ψάχνουν μέσα σε χιλιάδες. Γιατί το σώμα τους αντέχει κάμποσες καταπονήσεις όπως εκείνο του συγγραφέα που περνά ώρες για να διορθώσει ξανά και ξανά μια σελίδα.
Υπάρχουν πολλά γιατί. Και υπάρχει και μια συγγραφέας που γνωρίσαμε μέσα από τα βιβλία της και τις αξιόλογες δουλειές της στον Πατάκη, το Καλειδοσκόπιο, το Μεταίχμιο.
Αργυρώ Πιπίνη, σ’ ευχαριστούμε για την τιμή. Φιλιά στην Πετούνια και την Ταμίνα που δεν μας είπαν κουβέντα πέρα από ένα μακρινό νιάρ! Ίσως γιατί είδαν το σκύλο μας. Κι αυτή η “αγάπη” κρατάει από παλιά.
