Το ELNIPLEX φιλοξενεί σήμερα έναν από τους καλύτερους μαριονετίστες της Ελλάδας, το Θανάση Γκότση, που μετρά πλέον 20 χρόνια επαγγελματικής πορείας στο χώρο. Με εκατοντάδες παραστάσεις στο ενεργητικό του σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, με διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ, με ένα υπέροχο και ζεστό μουσείο, ουσιαστικά “Σπίτι της Μαριονέτας”, στην Ηλιούπολη όπου μπορεί κανείς να μάθει τα πάντα για την τέχνη της μαριονέτας, ο Θανάσης Γκότσης ταξιδεύει τα παιδιά και τους μεγάλους στον υπέροχο κόσμο της “νευρόσπαστης” κούκλας και των ιστοριών της. Τον συναντήσαμε εκεί, στο θέατρο του, και είχαμε μαζί του μια υπέροχη συζήτηση, πλάι στο τζάκι όπου σε λίγες εβδομάδες θα ξεκινήσει τα “Παραμύθια στο τζάκι”. Διαβάστε τη και ακούστε τη συζήτησή μας.
Συνέντευξη στους Απόστολο Πάππο και Δώρα Πουρή.
Από πότε ξεκίνησες εδώ;
Εδώ ο χώρος λειτούργησε το 2002 για πρώτη φορά με επισκέψεις σχολείων και οργανωμένων παιδιών. Έρχονται εδώ και παρακολουθούν τις παραστάσεις, τους μαθαίνουμε τους τρόπους κατασκευής της μαριονέτας, πως φτιάχνεται μια μαριονέτα, μαθαίνουν για την ιστορία της μαριονέτας. Στο εργαστήριο φτιάχνουνε με πηλό ένα μικρό κεφαλάκι που τους δείχνουμε πώς να το φτιάξουνε ή άμα θέλουνε κάτι άλλο, φιδάκια που τους αρέσουν πολύ να φτιάχνουνε ή διάφορα ζωάκια με τον πηλό το οποίο παίρνουνε και στο σπίτι μετά κι αν θέλουν μπορούν να συνεχίσουν την εργασία. Εμείς τους παροτρύνουμε να βάλουν και τους γονείς στο παιχνίδι της εργασίας, να ζωγραφίσουν αυτό που φτιάξανε και να έχουνε μια ολοκληρωμένη εργασία. Και μετά βλέπουνε και παράσταση μαριονέτας. Από πέρυσι το χειμώνα είπαμε να κάνουμε και παραστάσεις κάθε Κυριακή εδώ στο χώρο για το κοινό. Πήγε πολύ καλά και θα το συνεχίσουμε και φέτος από το Νοέμβριο, 10 Νοεμβρίου ξεκινάμε πάλι τη σεζόν μέχρι τέλος Μαρτίου. Κάθε Κυριακή 11:30 το πρωί και 5:00 το απόγευμα θα έχουμε παραστάσεις για το κοινό στο χώρο μας εδώ.
Τι παραστάσεις μπορούν να δουν εδώ φέτος;
Θα έχουμε τέσσερα έργα που θα παίζουμε. Είναι ο Πινόκιο, ο Πήτερ Παν, ο Αλλαντίν και το μαγικό λυχνάρι και ο Μόγλης, το βιβλίο της ζούγκλας. Φανταστικός ο Μόγλης.
Τον έχω δει! Μίλησε μας λίγο για σένα. Είναι μάλιστα δίπλα μας κι ο γιος σου τώρα. Καλή ώρα κάπως έτσι ξεκίνησες;
Ναι, έτσι ξεκίνησα κι εγώ. Δηλαδή από μικρός ήμουνα μέσα στο θέατρο. Ο πατέρας μου το 1978 που έφτιαξε το θέατρο μαριονέτας εγώ ήμουν έξι χρονών. Δεν ήξερα απ’ όλα αυτά, απλά ακολουθούσα. Ήταν η δουλειά του πατέρα μου κι ακολουθούσα. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα οικογενειακώς κι ακολουθούσα κι εγώ φυσικά. Στα εργαστήρια κατέβαινα κι εγώ, έβλεπα πως έφτιαχνε ο πατέρας μου τις κούκλες, τους πειραματισμούς που έκανε σε όλα αυτά, έμπαινα κι εγώ σιγά σιγά να πιάσω ένα εργαλείο, να κάνω έτσι κάποια μικρά πραγματάκια κι όταν έφτασα 20 χρονών, χωρίς να το γνωρίζω ουσιαστικά, είχα μία εμπειρία 12 χρόνων σε μία τέχνη, αλλά χωρίς να το έχω καταλάβει αυτό, ήρθε τόσο αυθόρμητα όλη αυτή η εμπειρία γιατί απλά ήμουν εκεί. Ακολουθούσα, έβλεπα. Και από 20 χρονών που ασχολούμαι επαγγελματικά είχα ένα βήμα μπροστά, δηλαδή τα 12 χρόνια εμπειρία μου δώσανε μία ώθηση να κάνω δικά μου πράγματα μετά στην υπόλοιπη εικοσαετία που ακολουθεί σαν επαγγελματίας μαριονετίστας και να το εξελίξω ακόμα περισσότερο και πιο γρήγορα. Δηλαδή αυτή τη στιγμή είμαι 40 χρονών και ήδη έχω εμπειρία 32 χρόνων. Αν το σκεφτείς είναι δυσανάλογο. Όμως υπάρχει αυτή η εμπειρία.
Το μαγικό κλικ που ο Θανάσης στα 20, στα 22 του, κάπου εκεί, αποφασίζει να γίνει ο,τι ο πατέρας του ουσιαστικά, τι γίνεται…υπάρχει δηλαδή μια καθοριστική στιγμή μέσα σου ή κάποιο ερέθισμα που εκείνη την ώρα σε μετατρέπει ή αυτό γίνεται με τα χρόνια καθώς από τα οκτώ βαδίζεις στα είκοσι;
Το δεύτερο, ήρθε πολύ φυσικά. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ δηλαδή τι θα γίνω στη ζωή μου. Από μικρός έλεγα «έχω τις μαριονέτες όταν μεγαλώσω». Και μάλιστα όταν τελείωσα από φαντάρος και ήμουνα 20 χρονών μου λέει ο πατέρας μου «έλα, πάρ’ το και δούλεψε το». Και πήρα εγώ μία σκηνή και άρχισα να το δουλεύω.
Η πρώτη φορά στη σκηνή; Πως ήταν σαν εμπειρία;
Πάρα πολύ άγχος. Φοβερό! Ήτανε στην Καλλιθέα.
Μόνος σου;
Όχι, με δύο συνεργάτες. Ο πατέρας μου δεν ήτανε πάνω, ήτανε κάτω.
Α, ήτανε κάτω;
Ναι ήταν κάτω να δει την παράσταση
Α, θεατής κιόλας ε;
Θεατής, ναι
Εκεί κι αν έχεις άγχος! Τρομερό άγχος δεν το συζητάω. Ήμουνα με δύο συνεργάτες που είχαμε κάνει πολλές πρόβες γιατί ακολουθούσε όλη η σεζόν. Τρομερό άγχος να βγει η παράσταση σωστά! Πρώτη παράσταση!
Θυμάσαι τον ήρωα;
Ναι, ήταν «Οι ιστορίες του δάσους». Ήτανε το αρκουδάκι, ένα πολύ ωραίο έργο που περνάει μηνύματα για το δάσος…
Την έχεις αυτή τη μαριονέτα;
Ναι! Τις έχω όλες τις μαριονέτες! Πολύ ωραία παράσταση κι αυτή!
Πως πήγε αυτή η παράσταση;
Πολύ καλά. Πήγε πολύ καλά!
Λυτρώθηκες στο τέλος που είχανε πάει όλα καλά ας πούμε;
Ναι!
Ο μεγάλος κριτής τι είπε;
Του άρεσε. Είπε «πολύ ωραία παράσταση».
Σε αμφισβήτησε ποτέ ο πατέρας σου;
Όχι.
Σου στάθηκε σαν καλλιτέχνης;
Ξέρεις τι; Με άφησε. Γίνανε όλα τόσο φυσικά, χωρίς να είναι εκεί να μου λέει τι να κάνω. Στο εργαστήριο μερικές φορές όταν ήμασταν κι οι δύο μαζί, από μικρός, υπήρχε μια κόντρα πατέρα γιου, «όχι άσε εγώ το κάνω καλύτερα», αυτά είναι τα γνωστά ας πούμε, πατέρας-γιος, μητέρα-κόρη, τα φυσιολογικά πράγματα. Αλλά στην ουσία θα έλεγα ότι πάντα με άφηνε να φύγω, να το κάνω μόνος μου. Δεν ήτανε εκεί να μου λέει πώς να το κάνω ας πούμε. Και στην πρώτη παράσταση ήρθε και τελευταία στιγμή, άργησε κιόλας, δεν ήρθε πιο πριν.
Πόσα έργα έχεις ανεβάσει;
Εγώ έχω ανεβάσει τέσσερα, αυτά που είπαμε. Πιο πριν έχουν ανέβει άλλα έντεκα τα οποία τα έξι είναι για μεγάλους και τα πέντε για παιδιά.
Κάνεις παραστάσεις για μεγάλους;
Πλέον όχι. Παλιά γινόντουσαν παραστάσεις για μεγάλους. Στο εξωτερικό γίνονται παραστάσεις για μεγάλους. Όπου και να πας, Τσεχία, Αυστρία, θα δεις Μότσαρτ με μαριονέτες, όπερα με μαριονέτες. Μοναδικό! Εδώ στην Ελλάδα όσο πάει και μικραίνει το κοινό κι αυτό γιατί ο κόσμος νομίζει ότι η κούκλα είναι μόνο για τα παιδιά. Δε μπορώ να το εξηγήσω πως γίνεται αυτό αλλά πιστεύουν ότι η κούκλα είναι μόνο για παιδιά, δεν είναι για μεγάλους. Τη μπερδεύουν ίσως πολλές φορές με τη γαντόκουκλα τη μαριονέτα. Δηλαδή σου λέει κουκλοθέατρο. Το έχουνε κάνει ένα και ίσως γι’ αυτό έχει μικρύνει λίγο το κοινό, οι ηλικίες του κοινού.
Τι τρένο χάσαμε πάλι στην Ελλάδα και η μαριονέτα έξω στοιχείο κουλτούρας ενώ εδώ σχεδόν θεωρείται παιδικό θέαμα μόνο; Βλέπω έξω αφηγητές παραμυθιών, εδώ πασχίζουνε να…
Άρα δεν είναι μόνο της μαριονέτας, είναι γενικό. Τι έχει πάθει ο πολιτισμός; 2.500 χρόνια πριν δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, σήμερα του έχουμε αλλάξει τα φώτα! Ο,τι μπορούμε να κάνουμε για να τον ρίξουμε στα Τάρταρα το κάνουμε. Όχι εμείς! Οι κυβερνώντες 20 χρόνια τώρα, δεν είναι τωρινό, δεν είναι θέμα κρίσης. Ο πολιτισμός στην Ελλάδα δεν είναι θέμα κρίσης, είναι θέμα τακτικής. Πολιτισμός και παιδεία δεν είναι τυχαία εκεί που είναι σήμερα στην Ελλάδα. Ο πολιτισμός στο εξωτερικό, μαζί με την παιδεία, είναι τα δύο μεγαλύτερα θέματα ενός κράτους. Ο πολιτισμός και η παιδεία! Και μετά κάνουν όλα τα άλλα. Δηλαδή να σου πω ιστορίες από Αυστρία, από Τσεχία, από Βραζιλία που υποτίθεται ότι έχουνε προβλήματα ας πούμε και πεινάνε και κάνουνε και δείχνουνε και το υπουργείο τους είχε στείλει στην Τσεχία ένα θέατρο με δέκα χειριστές μαριονέτας δωρεάν και εμένα δε με είχαν αφήσει να πάω. Πήγα μόνος μου.
Με δικά σου έξοδα, ε;
Με δικά μου έξοδα! Είναι πιστεύω εσκεμμένο αυτό. Ο πολιτισμός για εμάς είναι να φέρνουμε απέξω τους πετυχημένους του εξωτερικού και να μην αναβαθμίζουμε τους δικούς μας. Δηλαδή για παράδειγμα για να έρθει το Θέατρο του Σάλτσμπουργκ το οποίο είναι από τα καλύτερα θέατρα στον κόσμο αυτή τη στιγμή και καλά κάνει να έρθει στην Ελλάδα ήθελε τότε που ήξερα 100 εκατομμύρια δραχμές για να κάνει 5 παραστάσεις. Και τον έφερνε δύο φορές το χρόνο και είχα πει εγώ τότε στο υπουργείο πολιτισμού «μη το φέρετε δύο φορές το χρόνο, φέρτε το μία και τα άλλα 100 εκατομμύρια δώστε τα στους εγχώριους κουκλοπαίκτες. Τι πιο απλό από αυτό; Τι θα παρουσιάσει ένας κουκλοπαίκτης, όλων των ειδών –μαριονέτες, γαντόκουκλες, μαρότες, τα πάντα- αν τους μοιράσεις 100 εκατομμύρια; Παπάδες! Εγώ τους είχα πει ότι αν μου είχατε αυτά που είχατε στο Σάλτσμπουργκ καλύτερη παράσταση θα σας έβγαζα εγώ σε τρία χρόνια. Και δεν το λέω έτσι, αλήθεια είναι!
Η απάντηση;
Δεν υπάρχουνε λεφτά, ήτανε η απάντηση. Γιατί αυτό ήτανε στην ίδια μέρα που είχε γίνει η συζήτηση για την πρόσκληση που μου είχαν κάνει στην Πράγα για το Διεθνές Φεστιβάλ Μαριονέτας και τους είχα πει αυτά τα πράγματα. Και μου λένε «δεν έχουμε λεφτά τώρα να δώσουμε». Το 2000, όχι σε περίοδο κρίσης. Εξακόσιες χιλιάδες δραχμές ήταν το ποσό που τους είχα ζητήσει, ήταν οι βενζίνες και τα έξοδα Αθήνα- Πράγα, Πράγα-Αθήνα γιατί η διαμονή και όλα τα υπόλοιπα τα κάλυπτε το φεστιβάλ.
Πήγε κανένας άλλος θίασος με δικά του έξοδα;
Όχι βέβαια! Ήταν 30-35 θίασοι από όλο τον κόσμο, από Ιαπωνία μέχρι Βραζιλία, και όλοι είχανε πάει με έξοδα του κράτους φυσικά. Το θέατρο της Αυστρίας του Σολ που κι αυτό έχει έρθει στην Ελλάδα για παραστάσεις είναι στη Βιέννη. Το θέατρο αυτό το είχε φτιάξει ο δήμος της Βιέννης με το υπουργείο πολιτισμού της Αυστρίας. Είχανε φτιάξει θέατρο στα δύο παιδιά που έχουν το θέατρο του Σολ με λεφτά του κράτους και του δήμου. Ο δήμος είχε παραχωρήσει το κτίριο, το υπουργείο πολιτισμού όλα τα λεφτά που χρειαζόταν για να φτιάξουνε το θέατρο εξαρχής με τη μόνη προϋπόθεση και υποχρέωση του θεάτρου για πέντε χρόνια το θέατρο αυτό να πηγαίνει σε όλα τα φεστιβάλ παγκοσμίως και να παρουσιάζει το θέατρο της Βιέννης, τον πολιτισμό της Βιέννης, δηλαδή να εξάγει η Βιέννη τον πολιτισμό της. Υποχρέωση ήταν αυτό να το κάνει. Βέβαια όχι με τα δικά τους λεφτά. Με λεφτά του κράτους πάλι. Κι όταν μου τα λέγανε αυτά, εγώ ντρεπόμουνα να τους πω τα δικά μας γιατί την Ελλάδα την έχουνε τόσο ψηλά σε θέματα πολιτισμού όλοι οι ξένοι που όταν ακούνε τι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα στον πολιτισμό νομίζουνε ότι είμαστε και ψεύτες. Δε μας πιστεύουνε κιόλας! Αποκλείεται σου λέει να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Ψέματα μου λες, κάτι έχεις κάνει, εσύ είσαι κακός! Δεν είναι δυνατόν σου λέει να συμβαίνει αυτό το πράγμα σήμερα στην Ελλάδα.
Θανάση έχω δει παράστασή σου πολλές φορές. Βλέπω ότι την ώρα που παίζεις και κινούνται οι μαριονέτες εσύ ανοιγοκλείνεις το στόμα και λες όλα τα λόγια καθώς ακούγονται οι ηχογραφημένοι διάλογοι από το κασετόφωνο, εσύ παίζεις όλη την παράσταση την ίδια στιγμή.
Καταρχήν να πούμε ότι όλες οι παραστάσεις είναι ηχογραφημένες σε στούντιο από ηθοποιούς του θεάτρου, γνωστούς ηθοποιούς, τον Καλατζόπουλο, το Δαρλάση, τον Μπόγκα, πάρα πολλούς ηθοποιούς. Και οι μουσικές είναι από μουσικούς επαγγελματίες και τα σκηνικά είναι από σκηνογράφους, μερικές φορές είναι τυπωμένα, μερικές φορές είναι ζωγραφιστά και την ώρα της παράστασης εμείς κάνουμε την κίνηση της κούκλας. Αυτό που είναι εντυπωσιακό στη μαριονέτα είναι ότι έχει κίνηση στα πόδια, δηλαδή μπορείς να περπατήσεις τη μαριονέτα, έχει κίνηση στο στόμα, ανοιγοκλείνει το στόμα και μιλάει. Κάποιες κούκλες ανοιγοκλείνουν και τα μάτια. Άρα είναι μικρά ανθρωπάκια, είναι μικροί ηθοποιοί και ο μαριονετίστας έχει τη δυνατότητα να γίνει ηθοποιός μέσω της κούκλας.
Προέκτασή του είναι, ε;
Προέκτασή του. Εγώ εκείνη τη στιγμή μπορώ να γίνω αγόρι, μπορώ να γίνω γέρος, μπορώ να γίνω γριά, μπορώ να γίνω κορίτσι, μπορώ να γίνω και αρκούδα, ο Μπαλού. Αυτό είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό γιατί γίνομαι κιόλας. Δηλαδή εκείνη την ώρα παίζω εγώ σα να είμαι στη σκηνή, σα να είμαι ηθοποιός μεταδίδω την κίνηση μέσα από τις κλωστές στην κούκλα, την κίνηση που θα έκανα εγώ αν ήμουνα στη σκηνή, σαν ηθοποιός. Δηλαδή ένα παιδί θα μπει χαρούμενο μέσα στη σκηνή κι έχει τη δυνατότητα αυτή με τα πόδια να τρέξει, να μπει στη σκηνή χαρούμενο. Ένας παππούς θα μπει με αργό βήμα, σκυμμένο κεφάλι και ούτω καθεξής. Κι αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό γιατί μπορείς να είσαι ηθοποιός χωρίς να φαίνεσαι κιόλας. Έχω και την ασφάλεια ότι δε φαίνομαι και είμαι και ηθοποιός μέσω της κούκλας.
Τι είναι η μαριονέτα για σένα;
Χαλάρωση, ξεκούραση, δημιουργία, ωραία πράγματα!
Μόνο ωραία ε; (χαμόγελα) Ε, ναι! Είναι η στιγμή που ξεφεύγω από όλα τα προβλήματα κι όταν είμαι εδώ στο εργαστήρι και φτιάχνω καινούριο έργο εκεί είναι η χαρά του παιδιού. Ξεχνάς τα πάντα. Περνάνε οκτώ ώρες μέσα σε τρία λεπτά.
Σκεφτόμουν κάτι πριν έρθω να τα πούμε. Σκεφτόμουν ότι το πιο επιτυχημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα παγκοσμίως όλων των εποχών ήταν το Muppet Show του Τζιμ Χένσον.
Και δεν υπάρχει κάτι ανάλογο πουθενά τώρα
Ακριβώς την ερώτησή μου πρόλαβες.
Γιατί ε; Πες μου εσύ…
Το Muppet, το Σουσάμι Άνοιξε, δηλαδή τα δύο παγκοσμίως πιο επιτυχημένα ψυχαγωγικά παιδικά προγράμματα…
Κι εδώ στην Ελλάδα η Ντενεκεδούπολη, η Φρουτοπία…Εγώ ακόμα τη θυμάμαι!
Τι γίνεται;
Ζούμε σε μία εποχή απίστευτης γρηγοράδας. Τα πάντα είναι γρήγορα, τα πάντα τρέχουν. Και τα παιδικά είναι γρήγορα, γρήγορη κίνηση, άγριες φάτσες, άσχημες φάτσες, κακές φάτσες. Ακόμα κι οι καλοί έχουνε άσχημες φάτσες. Έντονα χρώματα. Για δες πως είναι η κοινωνία μας σήμερα παγκοσμίως. Μέσα σε μία τρέλα όλοι αν τους προσέξεις τρέχουνε στους δρόμους. Όλοι μαζί δεν τρέχουμε; Η τηλεόραση δεν τρέχει; Οι ειδήσεις που βλέπουμε…οι εικόνες αλλάζουν συνεχώς. Αυτά τα παιδικά που λέμε τόση ώρα τι είχανε; Το ακριβώς αντίθετο! Ηρεμία στις κινήσεις; Ήρεμες κινήσεις, φάτσες αστείες, όμορφες. Ο μόνος φασαριόζικος ήταν ο Ντράμερ ο οποίος όμως είχε και φάση, είχε γέλιο, ήταν ο αστείος της υπόθεσης. Θέλουμε να είμαστε μάλλον κάπως διαφορετικά απ’ ό,τι ήταν εκείνη την εποχή. Έχει αλλάξει η εποχή και έχει πάει τελείως αλλού. Εμένα δε μου αρέσει εκεί που πάει για να είμαι ειλικρινής. Προτιμώ την παλιά εποχή. Εμείς ήμασταν πιο αθώοι. Λένε ότι τα παιδιά σήμερα είναι πιο έξυπνα. Λόγω της τηλεόρασης είναι πιο έξυπνα έχουνε δει πιο πολλά πράγματα, πιο πολλές παραστάσεις. Ναι αλλά σε τι είναι πιο έξυπνα; Σε αυτό που θέλουνε να τα κάνουνε πιο έξυπνα. Δεν είναι δηλαδή χαλαρά. Είναι αγχωμένα από τριών χρονών.
Να προλάβουν…
Να προλάβουν. Τι να προλάβουν τα παιδιά; Τα παιδιά δεν έχουν να προλάβουν τίποτα. Ακόμα και τα παιδιά είναι αγχωμένα σήμερα.
Γιατί ένα Muppet Show δεν έχει τύχη στην Ελλάδα;
Δεν το θέλουνε. Τύχη έχει. Εγώ τους έχω πει «ελάτε βιντεοσκοπήστε την παράσταση και πάρτε τη δωρεάν να μου κάνετε διαφήμιση, δε θέλω λεφτά». Όχι, γιατί λέτε για τα τούρκικα ότι τα στέλνουν δωρεάν. Εγώ τους το έχω πει αυτό πέντε χρόνια πίσω. Πάρτε δωρεάν. Και δεν τα παίρνουνε. Γιατί τους λέω; Ε, δεν μπορούμε να βάλουμε διαφημίσεις ενώ άμα είναι το Τζι Άι Τζο έχει κι ένα εμπορικό κομμάτι που το κυνηγάει από πίσω και περνάνε και οι διαφημίσεις. Η τηλεόραση είναι καθαρά εμπόριο. Εμπόριο και κατεύθυνση. Τι κατεύθυνση θέλουμε να δώσουμε στον κόσμο; Αυτό! Θα σου θυμίσω μέχρι και σκουπίδια πουλάς μέσω της τηλεόρασης και γίνονται ανάρπαστα. Άρα δεν έχουνε πρόβλημα. Ο,τι θέλουν το πουλάνε. Γιατί να πάρουν κάτι που δε θέλουν; Αλλά το θέμα είναι τι βλέπουν τα παιδιά μας και πως όταν εκείνα θα μεγαλώσουν θα μπορέσουν να έχουν μία κρίση ώστε να φτιάξουνε έναν κόσμο καλύτερο όταν από μικρά βλέπουνε σκουπίδια. Εκεί είναι η ευθύνη των γονιών και των δασκάλων. Εγώ το λέω συνέχεια αυτό. Εγώ σαν θέατρο, γιατί κι εγώ έχω ευθύνη τι παρουσιάζω στα παιδιά; Εγώ έχω έναν «πόλεμο» με την τηλεόραση. Προσπαθώ να περάσω κάτι τελείως διαφορετικό στα παιδιά τα οποία ξετρελαίνονται. Όταν έρχονται στις παραστάσεις, δε θέλουν να φύγουνε. Έρχονται πίσω από τη σκηνή, να δουν πως είναι οι κούκλες. Ξετρελαίνονται! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αρέσει αυτό δηλαδή. Και στην τηλεόραση, παντού! Άρα δεν το θέλουνε.
Θέλω να κλείσουμε με κάτι. Βλέπω μπροστά μου ένα τζάκι. Παλιά στο τζάκι, παππούς, γιαγιά, λέγανε δε λέγανε παραμύθια…Εσύ εδώ έχεις ένα τζάκι για παραμύθια…
Γι’ αυτό το λέμε κιόλας «Παραμύθια στο τζάκι». Γιατί έχουμε το τζάκι αναμμένο να καίει, να κάνει κι αυτόν τον ωραίο ήχο του ξύλου που καίγεται. Κλείνουν τα φώτα, ανοίγει η σκηνή και έχεις το φως, τη ζεστασιά και τον ήχο του τζακιού και βλέπεις παράσταση. Μαγικό! Και τις Κυριακάτικες παραστάσεις που είχαμε πέρυσι Φεβρουάριο Μάρτιο που έκανε και κρύο κιόλας, ερχόντουσαν οι γονείς, κάνανε έναν κύκλο γύρω από το τζάκι και πίνανε καφέ και ήτανε μαγεία.
Κάθε πότε είναι αυτό;
Είναι κάθε Κυριακή, 11:30 το πρωί και 5:00 το απόγευμα. Από 10 Νοεμβρίου. Με τα πρώτα κρύα ανάβουμε το τζάκι…
Ευχαριστούμε πολύ.
Εγώ ευχαριστώ!
