Τώρα που βάλαμε τα πράγματα σε μία σειρά στην τάξη και όλα ρέουν καταπληκτικά… έλα, μην τσιμπάτε, λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα. Εντάξει, ένα σχεδόν μήνα μετά μια τάξη την βάλαμε στην τάξη.
Στην προσπάθειά μας συνέδραμαν ένα πλήθος ανθρώπων και επαγγελματιών αλλά θα ήθελα ειδικά να ευχαριστήσω τον ωριλά ξάδερφο του άντρα μου που εξέταζε μέρα παρά μέρα τις φωνητικές μου χορδές. “Αν δεν σε ήξερα θα έλεγα ότι είσαι τραγουδίστρια. Καλά τι κάνετε στο νηπιαγωγείο ήθελα να ‘ξερα”, μου είπε. ‘Εεεε… τραγουδάμε, γελάμε δυνατά… ε, δεν τα ξέρεις τα παιδιά;” του τα μάσησα εγώ.
Και τώρα η αλήθεια. Παράγγειλα τριπλά τζάμια για την τάξη μου (τουλάχιστον). Δεν μπορεί, κάποιος από τη γειτονιά θα καλέσει σύντομα την αστυνομία ή το ψυχιατρείο. “Μια τρελή φωνάζει στη γειτονιά”. Γιατί εγώ, λεπτό παρά λεπτό, έκανα τη σοπράνο. “Τι κάνεις εκεί παιδί μουυυυυυυυυ”. Και κάθε λεπτό που περνούσε, το μουυυυυυυυυυυυ γινόταν όλο και πιο μακρύ, σα να μουγκανίζουν διακόσιες αγελάδες στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Κάθε πρωί επαναλαμβάνω τα ρηξικέλευθα κελεύσματα της επιστήμης. “Δεν πρέπει να φωνάζουμε. Δεν πρέπει να υψώνουμε τη φωνή μας γιατί δημιουργούμε νευρικότητα στο χώρο και στα παιδιά.” Τι τα θέλετε, κορίτσια (άντε και αγόρια); Άμα έχεις 3 διαμάντια που για να συνεργαστούν με τους υπόλοιπους, να ακολουθήσουν τις κινήσεις μας, να μαζέψουν τα παιχνίδια και να μην σπρώχνουν άλλα παιδιά στην αυλή θέλουν παρατεταγμένες απέναντί τους είκοσι Οϋκάδες τους γκρίζους λύκους και καμιά διμοιρία βατραχανθρώπων, χάνεις τα αβγά και τα πασχάλια. Ξεχνάς και την επιστήμη και προσπαθείς να συμμαζέψεις τη φάση.
Να μαζέψουν τα παιχνίδια είπα; Λοιπόν αυτό είναι το καλύτερο που συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Έχουμε διαλέξει ένα μεγαλούτσικο τραγούδι (α, ρε elniplex με τις ιδέες σου) και όταν το βάζουμε ξεκινάμε να μαζεύουμε. Μέχρι να μπει αυτο το τραγούδι με έχουν ρωτήσει καμιά 10αριά φορές ο καθένας “κυρία, μαζεύουμε;”. Νομίζω ότι ακούω αυτήν την ερώτηση να αντιλαλεί στο μπάνιο μου, στο κρεβάτι πριν κοιμηθώ, στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου, ίσως και στον Χόντο από τα μεγάφωνα.
Δείχνουν τόση προθυμία να μαζέψουν τα παιχνίδια τους πριν έρθει η ώρα να μαζέψουν. Κι όταν, παιδιά, πέφτει η μουσική του μαζέματος, ξεκινούν να κάνουν ο,τι δεν διαννοείται ανθρώπινος νους (μόνον οι νηπιαγωγοί μπορούν που ως γνωστόν δεν έχουν ανθρώπινο νου). Δύο ζητούν να πάνε να κατουρήσουν γιατί ως γνωστόν το κατούρημα προκαλείται από τα ορχηστρικά της Λάνα ντελ Ρέι που ακούμε εμείς. Ένας θέλει κακά (πιο αποδοτική πρόφαση). Εκεί ρισκάρεις; Για ρίσκαρέ το και τα λέμε. Πάει αυτός. Οι υπόλοιποι αρχίζουν ένα γαϊτανάκι υπέροχων κινήσεων: γελάνε, χορεύουν, τρέχουν, πετάνε παιχνίδια, δυο τα μαζεύουν πετώντας τα στο καλάθι σα να παίζουν μπάσκετ, ένας τα χτυπάει μέσα στο κουτί σα να είναι μέσα το πρόσωπο του βραδινού του εφιάλτη. Και η κορυφαία κίνηση είναι η Φωτεινούλα που ανεβαίνει στην καρέκλα, παίρνει ένα παραλληλόγραμμο τουβλάκι για μικρόφωνο και μας τραγουδάει τους στίχους του τραγουδιού. “Ομαγκά φιλι ιντερ, τελεφο γουραμπο”. Αυτό είναι το Oh my God, I feel it in the air telephone wires above από το Summertime Sadness της Lana, παιδιά.
Πιστεύω ότι και ένα σιντί ολόκληρο με πασχαλινά κλαρίνα νον στοπ να τους βάλω δεν πρόκειται να μαζέψουν αν δεν είμαι πάνω από το κεφάλι τους, παιδιά. Μην υπερβάλλω όμως. Υπάρχουν πολλά που βελτιώθηκαν. Ο λεβέντης μου που ήθελε να τρώει παστίτσιο στις 10 το πρωί, πλέον έχει συμβιβαστεί με το τοστάκι του. Τον παρακολουθώ όμως στο δεκατιανό. Γιατί κάποια στιγμή θα μου την κάνει. Θα κάνει παπάρα το τοστάκι σε χωριάτικη. Στην παρέα δεν πεταγόμαστε μια με ταχύτητα μυδραλιοβόλου να μιλάμε όλοι μαζί. Το χέρι σηκώνεται και δουλεύει αρκετά καλά (για νηπιαγωγείο πάντα, μην παίρνετε αέρα). Και οι συνεργασίες παιδιών σιγά σιγά αυξάνονται. Προκόβουμε, παιδιά. Προκόβουμε.
Θέλω επίσης να σας πω ότι πολύ συγκινήθηκα από την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών. Σε μεγάλη υπόληψη μας έχει η κοινωνία και εμείς της το ανταποδίδουμε. “Τεμπέληδες”, “κάθεστε 3 μήνες και πληρώνεστε”, “φοράτε γόβες”. Όταν τα άκουγα αυτά στην αρχή της καριέρας μου μόνο τα κλάματα δεν έβαζα. Εγώ έβγαινα από την τάξη κάθε μέρα και ήμουν σα νεκρή. Εκατόν εξήντα αποφάσεις το πεντάωρο, ατέλειωτες απορίες, συμβιβασμοί, συνεργασίες, χειρισμοί, λύσεις προβλημάτων, κάτι ξενύχτια για να φτιάξεις γιορτή, σκηνικά, τραγούδια, στολές και να έχεις την απόφοιτη γυμνασίου ξαδερφούλα που την βόλεψε το κόμμα και παίρνει διπλό μισθό από εσένα να σε λέει τεμπέλα.
Μας αγαπάει η κοινωνία, παιδιά. Είμαστε μια πολύ καλή παρέα στα καμαρίνια και αυτό βγαίνει στον κόσμο. Λοιπόν… όποτε σας ξαναπεί κάποιος ότι κάθεστε (εκτός κι αν κάθεστε στ’ αλήθεια, κορίτσια οπότε δεν ισχύει για εσάς) βγάλτε του ένα χαρτί και ζητήστε του να υπογράψει να αλλάξετε δουλειές για μία εβδομάδα. Εγώ μόνο με σκουπιδιάρη δεν θα άλλαζα γιατί τη θεωρώ την πιο δύσκολη δουλειά.
Αχ, κοινωνία, με μιζέριασες πάλι. Αντί να συνεργαστείς για να πάνε όλα μπροστά, τρώγεσαι ποιος το ένα και ποιος το άλλο.
Δεν μασάμε. Συνεχίζουμε. Γιατί όπως είπε και ο γνωστός γιαπωνέζος βελονιστής Τρία Πουλάκι “μια νηπιαγωγός και ένα βιβλίο μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο”. Εντάξει, δεν το είπε, αλλά ωραίο δε θα ήταν να το είχε πει και να το ποστάρουμε;
Αυτήν την εβδομάδα θέλω να σας συστήσω τα καλύτερα βιβλία για την ειρήνη και τον πόλεμο που θα σας χρειαστούνε σε λίγες μέρες, το αγαπημένο που ποιηματάκι για την 28η, τον Μεγάλο Θυμό για τα συναισθήματα που ξέρω ότι κάνετε όπως κι εγώ, να μην ξεχάσετε να δείτε την υπολοχαγό Νατάσα για 67η φορά και να γνωρίσετε οπωσδήποτε τον Κουκούσκα που θα σας οδηγήσει σε όμορφες εικαστικές καταστάσεις ο,τι πρέπει γι’ αυτήν την εποχή. Τα έκανα εγώ αυτήν την εβδομάδα και πρόκοψα (αστειεύομαι, μια χαρά πήγε).
Πάω στον ξάδερφο του άντρα μου. Τον ωριλά. Εγώ, η Λάνα ντελ Ρέι.
