Τα μηνύματα που παίρνω από εσάς στο info@elniplex.com είναι πραγματικά πολλά. Σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω να γράφω η ίδια το αγαπημένο μου ημερολόγιο και να δίνω το λόγο σε εσάς. Ή να ανοίξω ένα φραντσάιζ με άρθρα μου στο elniplex και να προσελκύσω χορηγούς. Ή κάτι επιχειρηματικό τέλος πάντων να βγει κανένα φράγκο, ρε παιδιά, μνημονιακές μέρες που είναι.
Η φίλη Μ.Μ. από συμπαή γειτονιά της Αθήνας μου γράφει:
Αγαπητή Lady Britt (κάτι σαν το Αγαπητή Νανά ή Αγνή του Ρομάντσου μου ακούστηκε αυτό),
τα παιδάκια στο τραπεζάκι ζωγραφίζουν και χαμηλόφωνα μουρμουρίζουν. Κάτι σιγοτραγουδιέται στην παρέα μέχρι που το παίρνει πάνω του εκείνος απο τη παρέα που έχει καταπιεί μόνιμα ένα μικρόφωνο και όσο πιο δυνατά γκαρίζει «ξημερώματα δίνεις δικαιώματα». Στα καλά καθούμενα κι ενώ τα παιδιά ζωγραφίζουν όπως είπα ενώ κάποια άλλα παίζουν τουβλάκια, η τάξη όλη εξεγείρεται και στο τσακίρ κέφι ξεφωνίζει το ρεφρέν του δημοφιλούς σουξέ. Μια μαθήτριά μου μάλιστα ετοιμάζεται να ανέβει στο τραπέζι να χορέψει το τσιφτετέλι της και την ύστατη στιγμή την σταματάω μην προβεί στο απονενοημένο διάβημα. Τρέχω δεξιά αριστέρα να πατήσω το στόπ, να τα βγάλω κάπως απο τη πρίζα. Μάταια! Αυτά το σουξέ τους!
Με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες βάζω στο κασετόφωνο της τάξης τέρμα Χατζιδάκι και συντρίβω τον Αργυρό εν ριπή οφθαλμού. Τι όχι; «Δε σας είπα δε θέλω τέτοια τραγουδάκια στη τάξη;» Μάλλιασε η γλώσσα μου, Lady Britt μου, να τα μάθω κάτι ποιοτικό τα σκασμένα, να σκοτώσουν τον σκυλά που ζει μέσα τους κι αυτά κάθε μέρα μου κουβαλάνε ο,τι χειρότερο ακούγεται στο αυτοκίνητο του πατέρα τους. Εγώ Σαββόπουλο, Χατζιδάκι και Φοίβο Δεληβοριά με τα ελεφαντάκια του να τα κάνω σωστούς ανθρώπους με ποιότητα, αυτά ξημερώματα, δίνεις δικαιώματα και Αργυρό που βγαίνει με συνοπτικές διαδικασίες νικητής. Και ένα άλλο σκασμένο μικρό που δεν ξέρει τι είναι τα δικαιώματα, λέει ο,τι κάτσει: δίνεις βιαιώματα, δίνεις διφαινώματα, δίνεις ομοιόματα.
Κάπου εδώ, διαβάζοντας το μήνυμα της φίλης, θυμάμαι τη δική μου μοναδική εμπειρία.
«Κυρία», μου λέει γλυκά ένα κοριτσάκι. «Εμένα ο θείος μου είναι τραγουδιστής. Τον λένε Β. Γ. (δεν αναγράφω το όνομα για ευνόητους λόγους). Θα βάλεις ένα τραγούδι να το ακούσουν τα παιδιά;». Δεν έχω ιδέα τι εστί Β.Γ., αποφασίζω να της κάνω τη χάρη μιας και πρόκειται για συγγενικό πρόσωπο. “Καθίστε παιδιά, θα ακούσουμε τον θείο της Ιωάννας”, τους λέω με καμάρι λες κι ο θείος της ήταν ο Μπόνο. Βάζω το πρώτο βίντεο που υπάρχει στο youtube και εμφαζίζεται ο Β.Γ. με όλο του το μεγαλείο. Πουκάμισο λαχούρι φουλ στο χρώμα, τίγκα στην χρυσή καδένα και τα δαχτυλίδια, χρυσούν ωρολόγιον που αστραποβολά, το μαλλί μπιζαμπλί πριονοκορδέλα κατίμαυρο σαν κόρακας, το μουστάκι τσιγκέλι για να κρεμάσεις πασχαλινό αρνί, μια σύνθεση φάτσας και κορμοστασιάς σα να ‘χει μόλις κατέβει από το ντάτσουν. Δίπλα του μια τραγουδιάρα λικνίζεται φιλήδονα έτοιμη να τον καβαλήσει σαν στριπτιτζού σε μπάτσελορ. Δεν είναι δυνατόν λέω! Κοιτάζω τη μαθήτριά μου. Δεν είναι τζίπσι, δεν έχει τίποτα που να παραπέμπει στον Β.Γ., κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα. Βγάζω τρέμοντας το βίντεο κλιπ και αφήνω τον ήχο, να κάνω το χατήρι της μικρής. Ο Β.Γ. τα δίνει όλα. Το Ζαφειρένια μου από Αγραφιώτη, ο Βολάνης που τραγουδάει Στιγνκ και ο Μεντζελόπουλος είναι Πλάθιντο Ντομίνγκο, Χοσέ Καρέρας και Λουτσιάνο Παβαρότι μπροστά στον Β.Γ.. Παρακαλάω να τελειώσει ο Β.Γ. που τραγουδάει κάτι χειρότερο σε στυλ “Κάνω πιλάτες, κάνω πιλάτες αφού πουλήσω τις πατάτες”, Έχω κοκκινίσει ολόκληρη. Παίρνω χαμπάρι ότι η ώρα είναι 3:45. Απέξω περιμένουν οι γονείς να πάρουν τα παιδιά τους. Έχω μαμά δασκάλα πιάνου που αν έχει πράγματι ακούσει τον Β.Γ. να τραγουδάει θα ζητήσει να πάρει διαπαντός το παιδί της από το νηπιαγωγείο ενώ ο πατέρας της Δημητρούλας που στεκόταν δίπλα της θα μου έδινε σίγουρα συγχαρητήρια για τις μουσικές μου επιλογές και το χειρότερο είναι πως θα το εννοούσε. Κρίνεται η τιμή μου, η υπόληψή μου, παίζεται το κύρος του κλάδου, κουβαλώ στους ώμους μου όλο το νηπιαγωγιλίκι της χώρας, παίζεται κορώνα γράμματα τα πάντα επειδή αποφάσισα να είμαι δημοκρατική και ανεκτική με τις μουσικές επιλογές των μαθητών μου! Εδώ και τώρα λογοκρισία!
Χέρι στον ήχο, τέλος! Ο Β.Γ. δε θα ξανακουστεί εδώ μέσα. Θα σας ταράξω στον Χατζίδάκι, τη Ρεμπούτσικα και την Καραίνδρου από αύριο, να σας δείξω εγώ τι εστί δημοκρατία.
Επιστρέφω στο μήνυμα της φίλης Μ.Μ.
Μετά τα ξημερώματα δίνεις δικαιώματα, η τάξη αποφασίζει πώς θέλει ένα συγκεκριμένο. «Θες παστίτσιο, κυρία θες παστίτσιο!». Σας έχω, παλιόπαιδα! «Οχι δε θέλω! Παιδιά το despacito εννοείτε» λέω εγώ η έξυπνη. Εντάξει σκέφτομαι, ό,τι και να λέει είναι στα Ισπανικά, δεν μπορώ να κατηγορηθώ για άσεμνες εκφράσεις σε τάξη. Αυτό θέλουν να πουν και επειδή δε μπορούν το λένε Θες Παστίτσιο. «Όχι κυρία αυτό, το Θές Παστίτσιο!!!» ουρλιάζουν έτοιμα να με φάνε επειδή έκανα λάθος επιλογή.
Πληκτρολογώ “Θες παστίτσιο”. Και πραγματικά βλέπω ένα τύπο να τραγουδάει κρατώντας ένα κομμάτι παστίτσιο κάνοντας μια πιασάρικη παρωδία το γνωστό χιτ. «Μοιάζει με το μουσακά, έχει μέσα και κιμά». Η ποιότητα της τάξης μου έχει χτυπήσει κόκκινο.
Απο αύριο κόβονται οι παραγγελιές λέω μέσα απο δόντια που τρίζουν. Eτοιμαστείτε για Νανά Μούσχουρη! Όχι που θα μου βγει εμένα το όνομα στη γειτονιά εξαιτίας σας. Ευτυχώς που έπιασε κρύο και είναι τα παράθυρα κλειστά.
Μ.Μ. σ’ ευχαριστώ για το εμπνευσμένο μήνυμα. Ξημερώματα, δίνεις δικαιώματα μετά το “Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι”. Τι άλλο θα ζήσουμε στις τάξεις μας!.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τα λέμε ξανά σύντομα…
