Ένα σχολείο με ωοειδή οροφή και αρένα στη μέση όπου τα παιδιά τρέχουν ασταμάτητα, έχουν επαφή με τη φύση και μαθαίνουν μέσω της ανακάλυψης και του παιχνιδιού. Πρόκειται για το βραβευμένο Fuji Kindergarten στην Ιαπωνία.
Το παιγνιώδες σχολείο με την ωοειδή οροφή που επιτρέπει στα παιδιά να τρέχουν ασταμάτητα, σχεδιάστηκε από τους Tezuka Arhitects το 2007. “Όποιος έχει παιδιά γνωρίζει ότι τους αρέσει να τρέχουν σε κύκλους” λέει ο 54χρονος αρχιτέκτονας Takaharu Tezuka που πιστεύει ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Στο νηπιαγωγείο Fuji διακρίνουμε τρία βασικά στοιχεία: συνεχή πρόσβαση στον εξωτερικό χώρο του σχολείου και επαφή με περιβάλλον, αδόμητο παιχνίδι και περιπετειώδεις δραστηριότητες που δεν χρειάζονται καθοδήγηση ή προπονητή. Ακολουθεί βασικές αρχές της μεθόδου Μοντεσσόρι, βάσει των οποίων τα παιδιά μετακινούνται ελεύθερα στο χώρο κι μαθαίνουν εξερευνώντας και ανακαλύπτοντας.
Οι αρχιτέκτονες σχεδίασαν το νηπιαγωγείο έτσι ώστε να μην υπάρχει περιορισμός στην κίνηση και ο χώρος να προάγει την ελευθερία και τη διαρκή ανακάλυψη. Ένας χώρος που ενθαρρύνει τα παιδιά να αφήσουν τα τάμπλετ και τις οθόνες και να ξεχυθούν προς την μάθηση. “Νοσταλγικό μέλλον” αποκαλεί την ιδέα αυτή ο Takaharu Tezuka.
Στο νηπιαγωγείο Fuji δεν υπάρχει εγκατεστημένος εξοπλισμός παιχνιδιού, αλλά η ίδια η αρχιτεκτονική μετατρέπει το σχολείο σε μια τεράστια παιδική χαρά, που επιτρέπει στα παιδιά να τρέχουν, να γλιστρούν, να βρέχονται, να γρατζουνίζονται, να παίξουν με άμμο, νερό και χώμα, να σκαρφαλώνουν σε δέντρα με δίχτυα, να παίζουν με αυτοσχέδιους καταρράκτες όταν ο καιρός είναι βροχερός, σε ένα παραδεκτά ασφαλές περιβάλλον.
Το ύψος της στέγης είναι μόλις στα 2,1 μέτρα, επιτρέποντας στενή σύνδεση μεταξύ των επιπέδων, οι φωταγωγοί είναι ενσωματωμένοι στο κατάστρωμα, επιτρέποντας στο φυσικό φως να εισέρχεται ελεύθερα στις αίθουσες, οι πολλές συρόμενες πόρτες στο επίπεδο του εδάφους επιτρέπουν στις αίθουσες διδασκαλίας να είναι ανοιχτές στην αυλή και τα στοιχεία του σχολείου όταν ο καιρός είναι καλός, ενώ αντί για διαχωριστικά τοιχώματα, οι αρχιτέκτονες δημιούργησαν κουτιά από ελαφρύ ξύλο και στρογγυλεμένες άκρες στο μεγέθους ενός παιδιού τα οποία στοιβάζονται δημιουργώντας νέους, μετακινούμενους χώρους και μορφές. Άλλωστε, ο Tezuka θεωρεί ότι οι στατικές αίθουσες, η απόλυτη τάξη και ο τυποποιημένος σχεδιασμός του περιβάλλοντος είναι αφύσικος και αντιπαραγωγικός για τα παιδιά.
“Ακριβώς όπως ένα ψάρι δεν μπορεί να ζήσει σε καθαρό νερό, τα παιδιά δεν μπορούν να ζήσουν σε ένα καθαρό, ήσυχο και ελεγχόμενο περιβάλλον”, λέει ο Tezuka.
