Το έργο της εξερευνά τα μεγάλα συναισθήματα, τον φεμινισμό και την ποπ κουλτούρα. Το ντεμπούτο της με το Dancing at the Pity Party, ένα βιβλίο για τον πρόωρο θάνατο της σούπερ κουλ μαμάς της, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο του Σίδνεϊ Τέιλορ (Sydney Taylor Book Award) για τη λογοτεχνία για νέους ενήλικες.
Αποφοίτησε από το Northwestern University το 2011 με B.A. (Bachelor στις Τέχνες) στο Ραδιόφωνο/Τηλεόραση/Κινηματογράφο και πιστοποιητικό Δημιουργικής Γραφής για ΜΜΕ. Ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Συγγραφής στο Second City Training Center το 2013.
Όταν δεν ασχολείται με τέχνη, απολαμβάνει τον γαλακτώδη καφέ της, τα παζλ και τη μεγάλη λίμνη Μίσιγκαν. Αυτή τη στιγμή ζει και εργάζεται σε ένα άνετο διαμέρισμα στο Σικάγο. Το αγαπημένο χρώμα της είναι το ροζ, άγνωστο γιατί.
Στην Ελλάδα τη γνωρίσαμε με το εξαιρετικό βιβλίο Όλα τα σώματα όμορφα τα βρίσκω και ακολούθως με το Μου θύμωσες;, και τα δύο από τις Εκδόσεις Πουά.
#diavazoume /#diavazoume mazi τη συγγραφέα Tyler Feder σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Δώστε μας μια εικόνα της λίμνης Μίσιγκαν καθώς κάποιος τρέχει κατά μήκος της; Ή από ένα διαμέρισμα στο Σικάγο; Τι μπορεί κανείς να δει;
Η Λίμνη Μίσιγκαν είναι τόσο μεγάλη που μοιάζει πολύ με ωκεανό, με κύματα και όλα τα σχετικά. Το μονοπάτι όπου τρέχω είναι παράλληλο με την άκρη της λίμνης και περνάει τόσο από βραχώδεις ακτές όσο και από αμμώδεις παραλίες. Λατρεύω να τρέχω λίγο πριν τη δύση του ηλίου, όταν ο ουρανός είναι ροζ και τα φώτα του ορίζοντα της πόλης αντικατοπτρίζονται στο νερό. Είναι τόσο όμορφο και πάντα με ηρεμεί!
“Όλα τα σώματα όμορφα τα βρίσκω“. Το βιβλίο σας είναι μια γιορτή, μια ωδή στην απενοχοποίηση. Γιατί το γράψατε; Γιατί δεν είναι προφανές σε πολλούς ότι όλα τα σώματα είναι όμορφα, αποδεκτά;
Οι δύο αδελφές μου κι εγώ έχουμε παλέψει όλες, σε διαφορετικό βαθμό, με διατροφικές διαταραχές και διαταραγμένη σχέση με το φαγητό από πολύ μικρή ηλικία, και έχω δει από πρώτο χέρι την καταστροφή που μπορεί να αφήσει πίσω της μια διατροφική διαταραχή. Σκέφτηκα πώς, όταν τα παιδιά είναι ακόμη μικρά, δεν έχουν καμία έννοια του τι κάνει ένα σώμα «κακό» ή «καλό» στα μάτια της κοινωνίας — για εκείνα, οι διαφορές είναι συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες. Αυτή ήταν η στάση που ήθελα να μεταφέρω στο βιβλίο.
Αν τα παιδιά μάθουν, από πολύ μικρή ηλικία, ότι όλα τα σώματα είναι καλά σώματα και αξίζουν σεβασμό, τότε ιδανικά θα μεγαλώσουν δείχνοντας περισσότερη καλοσύνη στο δικό τους σώμα (και θα έχουν λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν μια διατροφική διαταραχή) ΚΑΙ ταυτόχρονα περισσότερη ενσυναίσθηση προς εκείνους που έχουν σώματα διαφορετικά από το δικό τους.
Το μήνυμα ότι υπάρχει μια ιεραρχία «αποδεκτών» σωμάτων είναι μια ιδέα που προέκυψε αρχικά από τον ρατσισμό, τον ταξικό διαχωρισμό και τον σεξισμό (το βιβλίο Fearing the Black Body της Sabrina Strings είναι μια εξαιρετική πηγή για να κατανοήσει κανείς όλα αυτά). Για όσους από εμάς μεγαλώσαμε περιτριγυρισμένοι από αυτά τα μηνύματα (δηλαδή, όλους μας), μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαλλαγούμε από αυτόν τον τρόπο σκέψης. Καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι κάποια σώματα είναι πραγματικά «καλύτερα» από άλλα, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια! Ελπίζω ότι, παρόλο που το Όλα τα σώματα όμορφα τα βρίσκω (Bodies Are Cool) είναι ένα παιδικό βιβλίο, μερικοί από τους ενήλικες που θα το διαβάσουν θα αρχίσουν να αμφισβητούν τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις τους, ώστε οι μελλοντικές γενιές να είναι πιο ελεύθερες να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς να σπαταλούν άσκοπα χρόνο ανησυχώντας για τα σώματά τους ή κριτικάροντας των άλλων.
Πόσο δύσκολο είναι να απαλύνουμε τα λόγια από το μεγάλο φορτίο με το οποίο τα έχουμε φορτώσει εδώ και αιώνες;
Σίγουρα μπορεί να νιώθει κάπως άβολο ή ξαφνικό να χρησιμοποιείς τη λέξη «χοντρός» με ουδέτερο τρόπο, αφού την έχεις ακούσει να χρησιμοποιείται αρνητικά για τόσο καιρό! Αλλά αν σκεφτούμε πραγματικά τι είναι αυτό που κάνει τη λέξη «χοντρός» προσβλητική, δεν είναι η ίδια η σημασία της, αλλά όλες οι αρνητικές συνδηλώσεις που της έχουμε αποδώσει. Η λέξη «χοντρός» δεν σημαίνει στην πραγματικότητα τεμπέλης, άσχημος ή λαίμαργος! Είναι απλώς ένας περιγραφικός όρος, όπως το «ψηλός» ή «καστανομάλλης».
Δεν περιμένω η γλώσσα να εξελιχθεί από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά πιστεύω ότι η προσπάθεια να αποσυνδέσουμε τις λέξεις από τις περιττές αρνητικές τους συνδηλώσεις είναι πάντα κάτι που αξίζει να επιδιώκουμε.
Υπάρχουν κίνδυνοι στην τάση της πολιτικής ορθότητας που μερικές φορές φαίνεται επιθετική;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι ιδιαίτερα! Εννοώ, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα οδηγήσουν οποιαδήποτε ιδέα στα άκρα, αλλά, γενικά, νομίζω ότι ο περισσότερος θόρυβος γύρω από την «αστυνομία της πολιτικής ορθότητας» προέρχεται από ανθρώπους που απλώς δεν θέλουν να χρειαστεί να επανεξετάσουν τον τρόπο που μιλούν. Σίγουρα, δεν είναι ευχάριστο να μαθαίνεις ότι μια λέξη ή φράση που χρησιμοποιείς είναι πληγωτική, και μπορεί να είναι δύσκολο να αλλάξεις τη γλώσσα που χρησιμοποιείς, ειδικά αν μιλάς έτσι για πολύ καιρό. Αλλά, τελικά, απλώς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο πιο ευγενικό και με περισσότερο σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους. Τι κακό έχει αυτό; Επίσης, η γλώσσα αλλάζει και εξελίσσεται συνεχώς, ό,τι κι αν γίνει, οπότε γιατί να μην κατευθύνουμε αυτή την εξέλιξη προς κάτι καλύτερο;
Το Μου θύμωσες; ήρθε ξανά στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πουά λόγω της επιτυχίας του Όλα τα σώματα όμορφα τα βρίσκω. Υπάρχει άνθρωπος, ύπαρξη, χωρίς άγχος; Τι σας ώθησε σε αυτό το βιβλίο; Γιατί το γράψατε μαζί με την αδερφή σας, Κόντι;
Το Μου θύμωσες; ξεκίνησε ως αστείο! Δούλευα ήδη για καιρό πάνω σε ένα άλλο βιβλίο σχετικό με την ψυχική υγεία και δυσκολευόμουν πολύ με το συγγραφικό μπλοκάρισμα που προερχόταν από την αμφιβολία για τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα να παραπονιέμαι συνεχώς στις αδελφές μου ότι ανησυχούσα πως ο εκδότης θα ήταν θυμωμένος μαζί μου. Μια μέρα, η Κόντι είπε, εντελώς αστειευόμενη: «Θα έπρεπε απλώς να γράψεις ένα βιβλίο με τίτλο Μου θύμωσες;». Και οι δυο μας είμαστε άνθρωποι με τεράστιο άγχος και έντονη ανάγκη να ικανοποιούμε τους άλλους, οπότε ήξερα ότι με καταλάβαινε απόλυτα. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο η ιδέα άρχιζε να παίρνει μορφή στο μυαλό μου. Η Κόντι κι εγώ ανταλλάξαμε ιδέες για το πώς θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο βιβλίο και, μέχρι το τέλος της συζήτησής μας, ήμουν πλέον σίγουρη ότι ήθελα να δουλέψουμε μαζί πάνω σε αυτό. Ξετρελάθηκα όταν ο εκδότης μας συμφώνησε!
Είναι ποτέ δυνατόν να διώξουμε εντελώς το άγχος; Μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο στον σύγχρονο δυτικό κόσμο;
Δεν νομίζω ότι είναι δυνατό, ούτε καν επιθυμητό, να εξαφανίσουμε εντελώς το άγχος! Το άγχος είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της ζωής και ένα σημαντικό συναίσθημα — σε διαχειρίσιμες δόσεις, μας βοηθά να παρακινούμαστε για να ολοκληρώσουμε πράγματα και μας κρατά ασφαλείς. Πιστεύω, όμως, ότι το υπερβολικό άγχος είναι κάτι που μπορεί να μειωθεί σημαντικά.
Θα ήθελα να μας πείτε για τον τρόπο με τον οποίο εικονογραφείτε. Πώς εργάζεστε; Σας αρέσουν οι μεγάλες φόρμες, τα φωτεινά παστέλ χρώματα, το φως;
Κάνω σχεδόν όλα τα σχέδιά μου στο 11 ιντσών iPad Pro μου, χρησιμοποιώντας ένα Apple Pencil και μια εφαρμογή σχεδίασης που ονομάζεται Procreate, είτε κουλουριασμένη στον καναπέ με τις πιτζάμες μου είτε έξω και γύρω. Η ψηφιακή σχεδίαση είναι μια εξαιρετική επιλογή για μένα γιατί είμαι αριστερόχειρας, και όταν χρησιμοποιώ παραδοσιακά μέσα, το χέρι μου καταλήγει αναπόφευκτα να μουτζουρώνει μεγάλο μέρος του σχεδίου. Παρόλο που ο εξοπλισμός που χρησιμοποιώ είναι ψηφιακός, τείνω να χρησιμοποιώ πινέλα που μιμούνται τα παραδοσιακά μέσα, όπως τα μαλακά χρωματιστά μολύβια ή την ακουαρέλα. Μου αρέσει πολύ η εμφάνιση των παραδοσιακών μέσων, αλλά είναι ωραίο να έχεις την ευκολία να μετακινείς στοιχεία ενός σχεδίου στον καμβά με μερικά κλικ, αντί να χρειάζεται να τα ξανασχεδιάσεις από την αρχή κάπου αλλού.
Γιατί το ροζ είναι το αγαπημένο σας χρώμα; Είναι μια κλασική συνάρτηση girl=pink ή υπάρχει περισσότερο βάθος σε αυτή τη σχέση;
Δεν ξέρω ακριβώς! Είμαι σίγουρη ότι έχει κάποια σχέση με την ψυχολογία των χρωμάτων. Συνδέω το απαλό ροζ με την ασφάλεια, τη ζεστασιά και την οικειότητα. Είναι ένα απαλό και γλυκό χρώμα που πάντα μου δίνει την αίσθηση ότι θα μύριζε όμορφα, όπως φράουλες με κρέμα ή ένα αφρόλουτρο. Ήμουν, επίσης, ένα από εκείνα τα κορίτσια που ήταν παθιασμένα με το ροζ και τα φρουφρού όταν ήμουν μικρή, οπότε ίσως να είναι απλώς νοσταλγία!
Υπάρχει κάτι που σας συνδέει ως άνθρωπο ή ως δημιουργό με την Ελλάδα;
Χμμ, δεν έχω πάει ποτέ στην Ελλάδα, αλλά όταν ήμουν μικρή, ένας από τους στενούς συνεργάτες του πατέρα μου ήταν Έλληνας, και ο πατέρας μου ανέφερε πάντα πόσο πολύ του θύμιζε η κουλτούρα του τη δική μας (είμαστε Εβραίοι), οπότε νομίζω πως πάντα ένιωθα ένα είδος συγγένειας με τους Ελληνοαμερικανούς. Δεν ξέρω πόσο ακριβής φαίνεται η ταινία Γάμος αλά Ελληνικά σε ανθρώπους που είναι πραγματικά από την Ελλάδα (χαχα), αλλά πάντα έβρισκα την οικογένεια που απεικονίζεται σε αυτή την ταινία εξαιρετικά οικεία και παρόμοια με τη δική μου οικογένεια. Επίσης, χωρίς να θέλω να μειώσω μια ολόκληρη χώρα μόνο στο φαγητό, θα πω ότι η ελληνική κουζίνα, πέρα από το ότι είναι απλώς πεντανόστιμη, ήταν πολύ σημαντική στο σπίτι μας. Και οι δύο γονείς μου την αγαπούσαν, και υπήρχε ένα τοπικό ελληνικό εστιατόριο στο οποίο πηγαίναμε πάντα σε ιδιαίτερες περιστάσεις, οπότε έχω πολλές ζεστές αναμνήσεις που περιλαμβάνουν τζατζίκι.
Tyler Feder
Όλα τα σώματα όμορφα τα βρίσκω
Μου θύμωσες;
Εκδόσεις Πουά
—–
#diavazoume/#diavazoume_mazi
