Αυτή είναι η Έλενα. Σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Θέλει να γίνει νηπιαγωγός. Μαζί της σπουδάζει και η μαμά της. Βράχος η μαμά. Βράχοι μαζί και η υπόλοιπη ομάδα της. Όταν είπαν θα έρθουν σχολείο μας στα πλαίσια των πρακτικών τους για παρατήρηση, ξαφνιαστήκαμε. Είναι άτομο ΑΜεΑ, λέει, κινείται με αμαξίδιο, κι εμείς δεν έχουμε ακόμη τέτοιες υποδομές προσβασιμότητας. Δεν ήθελε καμία συνάδελφός από την ομάδα της να πάνε αλλού, δεν τους πτόησε τίποτε. Ήρθαν, βοήθησαν, μπήκαν και έκαναν την δουλειά τους. Τα παιδιά δουλεμένα, συνηθισμένα από πριν να έρχονται σε επαφή με άτομα ΑΜεΑ, συστήθηκαν και όλοι συνεχίσαμε την καθημερινή μας ρουτίνα.
Η μαμά –βράχος κρατούσε σημειώσεις, ενθάρρυνε, παρατηρούσε, ήταν εκεί. Η Έλενα δυνατή, πάνω στις ρόδες της. Είναι λέει ΑΜεΑ. Μήπως όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε εν δυνάμει ΑΜεΑ;
Νηπιαγωγοί είμαστε. Που κάνουμε μια δουλειά που αγαπάμε. Η Έλενα θα γίνει ακόμη πιο καλή νηπιαγωγός από εμάς. Γιατί επέλεξε να κάνει κάτι που αγαπά, με τον δύσκολο τρόπο, με συνθήκες που δεν ευνοούν τα σχολεία μας, τα Πανεπιστήμια μας. Η Έλενα θα γίνει ακόμη πιο καλή γιατί θα είναι νηπιαγωγός σε ρόδες. Μπορεί να τρέχει πιο γρήγορα στα παιχνίδια των παιδιών, να ανεβαίνουν μαζί της στο καρότσι και να πηγαίνουν ωραίες βόλτες. Και πού ξέρετε, μπορεί να τους κάνει να δέχονται τα άτομα ΑΜεΑ ως ισότιμα εργαζομένους σε κάθε επάγγελμα. Μπορεί με τις ρόδες της να καταφέρει να γίνει η σούπερ νηπιαγωγός, που όλοι θέλουμε να έχει το παιδί μας! Μπορεί να γίνει ότι θέλει στην ζωή της. Εμείς την ευχαριστούμε πολύ, μαζί με την μαμά- βράχο και την υπόλοιπη ομάδα – βράχο, για το μάθημα παρατήρησης που έκαναν ή μάλλον που εμείς κάναμε.
