Γεννήθηκε το 1970 στη βορειοδυτική Γαλλία, στο παράκτιο προς Ατλαντικό μεριά, Μορλέ της Βρετάνης. Μεγαλώνοντας βρέθηκε στο Παρίσι, στο τρίτο διαμέρισμα του οποίου σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών (Ecole Supérieure d’Art graphique). Στη συνέχεια ταξίδεψε σε Ασία, Βραζιλία, Μαδαγασκάρη, Χιλή κι αλλού, μέχρι που αποφάσισε να εργαστεί ως γραφίστας στη διαφήμιση, ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησε να εργάζεται και ως εικονογράφος στον τύπο.
Έχουν κυκλοφορήσει περισσότερα από πενήντα βιβλία του, με πολλές μεταφράσεις σε όλο τον κόσμο.
Πρόσφατα, οι Εκδόσεις Πατάκη έφεραν, σε μετάφραση Φίλιππου Μανδηλαρά, στην Ελλάδα τρία βιβλία με ήρωα έναν μικρό, χαριτωμένο σκίουρο, ο οποίος με πολύ και αυθεντικό χιούμορ θίγει ζητήματα πλεονεξίας, ιδιοκτησίας, επιθυμιών και ταυτότητας, χαρίζοντας ατόφια αναγνωστική απόλαυση στα παιδιά.
Τον συναντήσαμε στη Μπολόνια, στο περιθώριο της Διεθνούς Έκθεσης Παιδικού Βιβλίου και μιλήσαμε μαζί του με αφορμή τα βιβλία του.
#diavazoume /#diavazoume mazi τον σπουδαίο Γάλλο εικονογράφο και συγγραφέα Olivier Tallec σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Μετάφραση/αποδελτίωση: Ανέζα Κολόμβου για το ELNIPLEX
Ευχαριστούμε την Έλενα Πατάκη και τις Εκδόσεις Πατάκη.
Ποιο ήταν το «Big Bang» στο μυαλό σου για το Αυτό είναι ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ δέντρο; Τι σε ενέπνευσε;
Ήθελα πάντα να γράψω μια ιστορία γύρω από την έννοια της ιδιοκτησίας, καθώς είναι ένα θέμα που αφορά εξίσου τα παιδιά και τους ενήλικες. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ νωρίς την ιδέα της κατοχής πραγμάτων και την ενστερνίζονται έντονα σε αυτή την ηλικία. Είναι κτητικά. Από πολύ μικρά θεωρούν τα πάντα δικά τους. Έτσι, ήθελα να γράψω κάτι για αυτό. Ταυτόχρονα, εκείνη την εποχή, κυριαρχούσε η ιστορία με τον Τραμπ, που έχτιζε έναν τοίχο ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Μεξικό. Βρίσκω πάντα ενδιαφέρον το να “κλείνω το μάτι” στην επικαιρότητα, να σχολιάζω και να υπαινίσσομαι. Εξάλλου, τα παιδιά παρακολουθούν ειδήσεις, είναι ενημερωμένα. Έχουν ακούσει για τα τείχη, γιατί χτίζονται και πώς. Και φυσικά, τείχη υπήρχαν εδώ και αιώνες. Στην Κίνα, το Σινικό Τείχος, στην Ευρώπη, πιο πρόσφατα, μεταξύ Φινλανδίας και Ρωσίας… Όλα αυτά ανακατεύτηκαν στο μυαλό μου μαζί με την έννοια της ιδιοκτησίας, και σιγά σιγά γεννήθηκε μια ολοκληρωμένη ιστορία.
Μπορούν τα παιδιά να καταλάβουν το νόημα της ιδιοκτησίας;
Ναι, φυσικά.
Σε ποια ηλικία πιστεύεις ότι το καταλαβαίνουν; Γιατί είναι τόσο δυνατή μέσα τους η αίσθηση της ιδιοκτησίας;
Πιστεύω πως τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά. Καταλαβαίνουν σχεδόν τα πάντα. Και ακόμα κι αν δεν κατανοήσουν πλήρως κάτι από ένα βιβλίο, δεν πειράζει. Ίσως το καταλάβουν αργότερα, ή ίσως δεν καταλάβουν τα πάντα, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα για μένα. Δεν χρειάζεται να κατανοείς κάθε λεπτομέρεια σε ένα βιβλίο.
Υπάρχει και μια οικολογική, περιβαλλοντική διάσταση σε όλο αυτό…
Θεωρώ σημαντικό να μιλάμε για το περιβάλλον και τέτοια θέματα από πολύ νωρίς. Όσο πιο νωρίς μιλάμε για αυτά με τα μικρά παιδιά, τόσο το καλύτερο. Πρέπει να καλλιεργηθεί αυτή η αντίληψη, οπότε νομίζω ότι είναι καλό να υπάρχουν μικρές αναφορές στο περιβάλλον.
Είναι σαν να φυτεύεις κάτι μικρό και να το αφήνεις να εξελιχθεί…
Ναι, ακριβώς. Είναι σαν να φυτεύεις έναν σπόρο. Κάποιες φορές φυτρώνει ένα φυτό ή ένα δέντρο, άλλες φορές δεν γίνεται τίποτα. Είναι και θέμα τύχης.
Πώς θα παρουσιάζατε τον εαυτό σας αν κάποιος σας ρωτούσε: “Ποιος είναι ο Ολιβιέ;”
Δεν τον ξέρω! Δεν έχω ακούσει γι’ αυτόν (γέλια).
Όταν μεγαλώσετε, τι θέλετε να κάνετε;
Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να γίνω αρχηγός των Ινδιάνων. Τώρα, ως ενήλικας, νομίζω πως δεν θα ήθελα να είμαι ενήλικας. Θα ήθελα να παραμείνω παιδί. Κάποια στιγμή έρχεται η ενηλικίωση, αλλά νομίζω πως δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Πάντα παραμένουν κάποια στοιχεία της παιδικότητας. Έχω μια φίλη, τη Marie Desplechin (σημ.: Γαλλίδα συγγραφέας, 1959-), που γράφει παιδικά βιβλία και έχει μια θεωρία πως κάθε άνθρωπος “μπλοκάρει” σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Υπάρχουν άνθρωποι που “κολλάνε” στα 6 τους χρόνια και μένουν έτσι για όλη τους τη ζωή. Άλλοι μένουν στην εφηβεία, για πάντα έφηβοι… Πιστεύω ότι εγώ είμαι ακόμα 6-7 ετών (γέλια ξανά).
Γράφατε βιβλία ή ιστορίες όταν ήσασταν παιδί;
Όχι, δεν έγραφα όταν ήμουν παιδί. Ζωγράφιζα πολύ. Και τώρα ζωγραφίζω. Ήταν πάντα το μέσο που εκφραζόμουν, από όταν ήμουν 5 χρονών μέχρι και σήμερα.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Ακόμα ζωντανό! Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Πόσο σημαντικές είναι οι εκθέσεις, όπως αυτή στη Μπολόνια ή στο Παρίσι στο Μοντρέιγ, για το παιδικό βιβλίο, τους συγγραφείς και τους εικονογράφους;
Είναι σημαντικές, αλλά αυτού του είδους οι εκθέσεις είναι τεράστιες! Μου αρέσουν γιατί μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο, κι αυτό είναι καταπληκτικό. Όμως είναι πολύ μεγάλες για μένα. Προτιμώ μικρότερες εκθέσεις, που σου επιτρέπουν να συναντάς τους δημιουργούς από κοντά. Πάντως, είναι ενδιαφέρον να βρίσκεσαι σε μια τόσο μεγάλη έκθεση και να βλέπεις τι συμβαίνει. Είναι λίγο σαν να γυρίζει το κεφάλι σου από τον όγκο των βιβλίων! Είναι υπερβολικά. Ουάου! Υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία που αναρωτιέσαι γιατί να συνεχίσω να γράφω… Οπότε είναι λίγο περίεργο.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα με μικρή αγορά βιβλίων, αλλά η αγάπη της για τα βιβλία είναι μεγάλη σε κάποιους ανθρώπους. Θα έρθεις κάποια στιγμή στη χώρα μας;
Ναι, ήμουν στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια με το Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι υπέροχη πόλη. Με έχουν καλέσει να έρθω ξανά του χρόνου. Δεν ξέρω πότε ακριβώς, αλλά είναι στο πρόγραμμα!
Ωραία! Θα σε συναντήσουμε εκεί!
Olivier Tallec
Αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ δέντρο
Λίγο πολύ κι ακόμα πιο πολύ
Θα ήθελα
Εκδόσεις Πατάκη
—–
#diavazoume/#diavazoume_mazi
