Ο σκύλος Κάρλος, ένα σπάνιο αλλά μοναχικό παιχνίδι. Είναι φτιαγμένος από κάλτσες, παλιές, τριμμένες και πολυταξιδεμένες. Πήρε τη μορφή ενός σκύλου όταν η μαμά αποφάσισε να κατασκευάσει για το πρώτο της παιδί ένα σκύλο. Όμως, δεν βρήκε πολλή αγάπη, καθώς ο πιτσιρικάς που τον είχε στην κατοχή του εκτιμούσε πολύ περισσότερο άλλα παιχνίδια.
Ένας αναπάντεχος άνεμος θα του χαρίσει όμως μια περαπλάνηση. Στο τέλος θα καταλήξει σε ένα όχι και τόσο προνομιούχο παιδί που θα τον λατρέψει με την πρώτη ματιά.Η ιστορία της συνάντησής τους είναι ένα τρυφερό παραμύθι για την τύχη που η ζωή επιφυλάσσει στις προσδοκίες μας, μικρές και μεγάλες, για την ανατροπή, την περιπλάνηση, γι’ αυτά που χάνουμε, αλλά, κυρίως, για όσα θαυμαστά βρίσκουμε όταν νομίζουμε πως όλα έχουν χαθεί.
Μια τρυφερή ιστορία με ήρωα έναν σκύλο που οι συγκυρίες το φέρνουν και ζει διάφορες καταστάσεις σε οικογένειες με οικονομική ευμάρεια αλλά κι άλλες με ανέχεια είναι Ο σκύλος Κάρλος.
Λοιπόν, πώς προέκυψε ο Κάρλος και η ιστορία του; Ρωτήσαμε τη συγγραφέα Μαρία Σκαμάγκα:
“Η παιδική μου φίλη σχολίασε για το πρώτο παιχνιδάκι που είχα αγορασμένο για τον γιο μου πριν γεννηθεί, ένα πάνινο σκυλάκι, πως έμοιαζε να είναι φτιαγμένος από κάλτσες. Κι έτσι σκέφτηκα την πρώτη πρόταση της ιστορίας, πως δηλαδή ένα παιχνίδι φτιαγμένο από κάλτσες θα ‘χε στο αίμα του την αγάπη για τον δρόμο.
Στη συνέχεια, καθώς είχα αυτή τη φράση στο μυαλό μου, παρακολουθούσα με τι ευκολία ο γιος μου αγνοούσε παιχνίδια – ελάχιστα από τα οποία είχε ζητήσει, ένα πλήθος από παιχνίδια που άφηναν στα πόδια του γιαγιάδες, παππούδες και θείες. Μόλις τώρα έχει αρχίσει να ζητάει, τώρα που πλησιάζει τα έξι. Και πάλι, έχει τόσο πολλά! Υπάρχουν παιχνίδια στο δωμάτιό του με τα οποία δεν έχει ασχοληθεί ποτέ. Είναι η δική μου δυσκολία με αυτή την κατάσταση που κινητοποίησε την ιστορία μέσα μου. Πόσο πολλά έχουμε, πόσο λίγα έχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω, πόσο λίγο τα εκτιμούμε. Έχω ένα είδος κοινωνικής ενοχής και ένα εξοργιστικό αίσθημα ανημποριάς μπροστά στη φτώχεια και το άδικο.
Με ρωτάς αν με φόβισε το θέμα. Η πρώτη και αυθόρμητη απάντηση είναι, όχι. Είχα την ανάγκη να το προσεγγίσω, ίσως και να σκέφτηκα πως ήταν ένας τρόπος να μιλήσω στον Γιωργή γι’ αυτό μ’ έναν τρόπο πιο άμεσο, πιο οικείο στα παιδικά αυτάκια του. Ξέχασα να πω πως η ιστορία είναι γραμμένη για κείνον. Με φόβισε όμως η απόστασή μου από τη ζωή των ανθρώπων που δοκιμάζονται από καταστάσεις όπως η προφυγιά, όπως η ανέχεια που σε κάνει να ψάχνεις σε σκουπιδοτενεκέδες. Με φόβισε μη και στην προσπάθειά μου να γράψω γι’ αυτούς από το προστατευμένο γραφειάκι μου γίνω μελοδραματική ή και χειρότερα.
Όσο για τα στενάχωρα θέματα, θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια, ο Γιωργής ήταν πολύ μικρός, ίσα που είχε αρχίσει να μιλάει, με ρώτησε για μια φωτογραφία που κοιτούσα αποσβολωμένη από ένα βομβαρδισμένο δωμάτιο που μέσα του κάθονταν μια γυναίκα κι ένα παιδί. Τι είναι αυτό μαμά; Σκέφτηκα τότε με απόγνωση πως θα πρέπει εγώ να του εξηγήσω και την ασχήμια αυτού του κόσμου και πως αυτό μου φάνταζε βουνό. Αλλά καθώς μεγάλωνε έγινε πολύ καθαρή η κατανόηση μέσα μου ότι όχι μόνο δεν μπορείς παρά να το κάνεις, αλλά ότι οφείλεις να το κάνεις, για να οικοδομήσει τις άμυνές του και κυρίως την ανθρωπιά του. Το πιστεύω για όλα τα παιδιά. Δεν χρειάζεται να προφυλαχτούν από τον κόσμο, χρειάζεται να τον δουν από νωρίς βαθιά και καθαρά για να τον μάθουν, για να τα βγάλουν πέρα μαζί του και για να πάρουν θέση μέσα του και απέναντί του.
Την πρώτη φορά που διάβασα στο γιο μου την ιστορία ήταν πιο μικρούλης και νομίζω τον κούρασε η γλώσσα. Δεν είχε υπομονή για όλα εκείνα τα επίθετα. Τον ένιωθα ν’ αδημονεί – πού είναι η δράση, ρε μαμά; Τότε βέβαια, υπήρχε μόνο το κείμενο. Σήμερα, πέρα από την ηλικία του, βοηθάνε πολύ και οι υπέροχες εικόνες της Αλίας. Η πρώτη του ερώτηση πάντως ήταν “γιατί έψαχνε ο άντρας στα σκουπίδια;”
Η εικονογράφος Αλία Ζάε μιλώντας στο ELNIPLEX για το βιβλίο είπε:
“Η εικονογράφηση ακολούθησε το κείμενο, που είναι πλούσιο στο λόγο και πολυεπίπεδο. Όπως και η ιστορία, άντλησα στοιχεία από το κοντινό περιβάλλον και την τρέχουσα πραγματικότητα. Η τεχνική βασίστηκε στα δεδομένα του ήρωα (πάνινος ριγέ σκύλος), τα οποία, ως μοτίβα και υλικά, χρησιμοποίησα φτιάχνοντας κολάζ από διάφορα οικεία αντικείμενα.
Θα ήθελα να προσθέσω κι ένα δικό μου σχόλιο πάνω στην ερώτησή σας για τα “στενόχωρα” θέματα, πως είναι μέρος της ζωής και τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα πλάσματα. Άλλωστε, είναι μέρος των ευθυνών των ενήλικων να παρουσιάζουν τη ζωή στα παιδιά όχι διαστρεβλωμένη προς οποιαδήποτε απόχρωση, είτε ροζ είτε μαύρη, αλλά απλά ως αυτό που είναι, με τα δύσκολα και τα ευχάριστά της.
Κλείνοντας, να αναφέρω και πάλι την εμπιστοσύνη και την ελευθερία που μου χάρισε η Μαρία, πολύτιμα συστατικά κάθε δημιουργικής πράξης.”
Στο πλαίσιο του προγράμματος “Νοιάζομαι & Δρω” Νηπιαγωγεία και Δημοτικά Σχολεία της Νέας Μάκρης και Τύμβου Μαραθώνα κατασκεύασαν κουκλάκια από κάλτσες και πετσέτες και τα αντάλλαξαν με τρόφιμα για την ενίσχυση άπορων οικογενειών με τη βοήθεια εθελοντών. Η Εύη Γιαννούλη και η Μαρίζα Γενάλη βοήθησαν τα παιδιά να καταλάβουν όχι μόνο πως κατασκευάζει κανείς ένα κουκλάκι, αλλά κυρίως πως με απλό, εύκολο και δημιουργικό τρόπο αναλαμβάνει κανείς δράση με κοινωνικό περιεχόμενο.
Το Περιοδικό Δρόμου Σχεδία και η Υπεύθυνη Συνδρομών & Διαφήμισης Δώρα Μασλίντση, με ειλικρίνεια κι ευαισθησία συνομίλησαν με τα παιδιά και δημιούργησαν προβληματισμούς και αφορμές για ανάληψη εθελοντικών δράσεων, συνδέοντας τη λογοτεχνία με τη ζωή.
Μέλη της εθελοντικής ομάδας Ακτιβιστές Αναγώστες, η Χρύσα Κουράκη, η Κατερίνα Δερματα, Δώρα Δώριζα και Κατερίνα Σέρβη διάβασαν με μοναδικό τρόπο το βιβλίο “Ο σκύλος Κάρλος” και το βιβλίο “Το σπίτι το δικό μας” του Βαγγέλη Ηλιόπουλου.
Ακολουθήστε τις οδηγίες τις εικονογράφου και φτιάξτε το δικό σας σκύλο-Κάρλος από κάλτσες αφού διαβάσετε το βιβλίο!
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ο σκύλος Κάρλος |
| Συγγραφέας: | Σκαμάγκα Μαρία |
| Εικονογράφηση: | Αλία Ζάε |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, 2016 |
| Σελίδες: | 56 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 14 |
| ISBN: | 978-618-03-0705-4 |
