25 χρόνια συμπληρώθηκαν το 2024 από την πρώτη έκδοση του No matter What, ενός instant classic όπως χαρακτηρίζονται διεθνώς τα βιβλία που έγιναν γρήγορα ιδιαιτέρως δημοφιλή και η αξία τους τονίστηκε άμεσα από πάρα πολλούς, κοινό και κριτικούς.
Πρόκειται για ένα από τα πιο αγαπητά βιβλία και στη χώρα μας. Το “Θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει” δεν κατέγραψε μόνο χιλιάδες πωλήσεις και αλλεπάλληλες ανατυπώσεις και επανεκδόσεις, αλλά βρέθηκε, δικαίως, σχεδόν σε κάθε σπίτι, σχολείο και βιβλιοθήκη, αφού η απλότητα των λέξεων και των μηνυμάτων του έγιναν σε κάθε παιδί και γονιό η πιο λαμπρή και αληθινή υπόσχεση.
Τη συναντήσαμε, μας δέχθηκε με ευγένεια, μας περιέβαλλε με αγάπη. Η σκοτσέζικη προσφορά της ήταν κυριαρχική, σαγηνευτική.
Βαθιά εξομολογητική, μας έδωσε το περιβάλλον γέννησης ενός θρυλικού βιβλίου.
#diavazoume /#diavazoume mazi τη σπουδαία εικονογράφο και συγγραφέα Debi Gliori σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Συνέντευξη στους Απ. Πάππο, Κατ. Χατζηανδρέου και Αν. Κολόμβου. Ευχαριστίες στην Έλενα Πατάκη
(Δείχνοντάς το) Να λοιπόν ένα θρυλικό σε τόσες πολλές χώρες βιβλίο…
Προέκυψε από μια πολύ ιδιαίτερη συναισθηματικά στιγμή. Το έγραψα για τη μικρότερη κόρη μου. Έχω πέντε παιδιά και το αφιερώνω σε όλα τους, αλλά τότε η μικρότερη μου κόρη περνούσε μια πολύ δύσκολη περίοδο, καθώς είχα χωρίσει με τον πατέρα της και ετοιμαζόμασταν να πάρουμε διαζύγιο και εκείνη μετακινούνταν από το νέο σπίτι του πατέρα της πίσω στο δικό μου. Ήταν μόλις δυο χρόνων τότε, ήταν όλα τόσο δύσκολα και ήταν πολύ μικρή για να καταλάβει τι συνέβαινε. Δεν μπορούσα να βρω έναν τρόπο να της το εξηγήσω. Μια μέρα θύμωσε τόσο πολύ μαζί μου. Ήταν ένα μικροσκοπικό κορίτσι που έλεγε «Σε μισώ! Σε μισώ! Σε μισώ! Φεύγω από το σπίτι! Θέλω να πάω να ζήσω με τον μπαμπά μου!» και άρχισε να πακετάρει όλα της τα παιχνίδια και εγώ έκλαιγα με λυγμούς «Μη φεύγεις» της έλεγα. «Σε αγαπάω τόσο πολύ…». Καταλήξαμε με δάκρυα στα μάτια. Ο σύντροφός μου που είχε παρακολουθήσει όλη αυτή την «ψυχολογική κατάρρευση», ήρθε προς το μέρος μας και μου είπε «Πήγαινε στη δουλειά, θα είσαι εντάξει, θα προσέχω εγώ τη Σόφι, είναι όλα καλά».
Καθόμουν στον κήπο όπου ζωγράφιζα και εικονογραφούσα βιβλία. Σκεφτόμουν: «Αυτό είναι απαίσιο. Δεν ξέρω πώς να της το πω. Την αγαπάω» και η ιδέα ήρθε μέσα σε μισή ώρα, κατά κάποιον τρόπο απλώς εμφανίστηκε. Έγραφα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ήταν όλα εκεί, και το δευτερόλεπτο που το διάβασα η ίδια, ήξερα πως ήταν ό,τι ήθελα ποτέ να της πω, αλλά και ό,τι θα ήθελα εγώ να έχω ακούσει όταν ήμουν μικρή. Και ήξερα πως είχε αυτή τη δόση πραγματικότητας, ήταν όλα εκεί. Μετά, κάπως το έδεσα και το έστειλα στην εκδότριά μου, η οποία αμέσως είπε «Θεέ μου, ναι! Ας το κάνουμε!». Συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα. Νομίζω έχω μαζί μου το πρωτότυπο…(Βγάζει ένα σημειωματάριο) Να, αυτό είναι το σημειωματάριο στο οποίο έγραψα, και αυτή είναι η πρώτη ζωγραφιά, ακριβώς εκεί. Η κόρη μου ακόμη υπογράφει ως «Το Μικρό» όταν μιλάμε με μηνύματα. Ξέρετε δεν είναι μικρή πια, είναι μεγάλη, απολύτως αξιαγάπητη, είναι υπέροχη.
Ήταν λοιπόν κάποιου είδους έκρηξη για εσάς…
Ναι. Με εξέπληξε το ποσό αγαπητό είναι. Και το συνειδητοποίησα πρώτη φορά λαμβάνοντας γράμματα από γονείς που έλεγαν: « Έχουμε διαβάσει το βιβλίο και αυτή είναι η ιστορία του πώς το βιβλίο αυτό ταίριαξε μέσα στην οικογένεια μας». Υπάρχουν τόσες πολλές συγκινητικές ιστορίες. Η τελευταία είναι αυτή: Έχω μια φίλη η οποία έχει προσλάβει και απασχολεί Ουκρανές γυναίκες. Πουλάει μαλλί για πλέξιμο και οι γυναίκες εκεί πλέκουν και συζητούν. Το μαγαζί της ήταν στο Λονδίνο και αποφάσισε ότι δε θέλει να ζει στο Λονδίνο πλέον όποτε μετακόμισε στη Σκωτία και η υπάλληλος της, η Γιούλια, της είπε «Δε θέλω να σταματήσω να δουλεύω για εσένα, μπορώ να έρθω μαζί σου;» κι έτσι πήρε τη μητέρα της, πήρε το μωρό της και έφτασε στη Σκωτία, η οποία είναι πολύ διαφορετικό μέρος από το Λονδίνο. Η Γιούλια λοιπόν επισκεπτόταν συχνά τος φίλες της πίσω στο Λονδίνο, οι οποίες ήταν επίσης από την Ουκρανία, και τους μιλούσε για το κολύμπι στη Σκωτσέζικη θάλασσα. Τους έλεγε «Ναι, είμαστε τρελοί, κολυμπάμε στα σκωτσέζικα νερά αν και είναι παγωμένα. Κοιτάξτε!» και τότε έβγαλε μια φωτογραφία και τους έδειξε μια φωτογραφία στην οποία φαίνομαι εγώ να κολυμπάω στη Σκωτσέζικη θάλασσα, η φίλη μου και η Γιούλια, και μια γυναίκα έδειξε εμένα και ρώτησε «ποια είναι αυτή;» και εκείνη απάντησε «Είναι μια συγγραφέας, τη λένε Ντέμπι». Τότε η φίλη της ρώτησε «η Ντεμπι Γκλιόρι;» και πρόσθεσε «το βιβλίο της είναι είναι το μοναδικό που σώσαμε από το σπίτι στην Ουκρανία, στον πόλεμο!».
Είχε βγει έξω από το Κίεβο όταν συνειδητοποίησε ότι ξέχασε το βιβλίο και βγήκε έξω να το πάρει. Πήρε ένα τέτοιο ρίσκο για να σώσει εκείνο το ένα βιβλίο. Αυτό λοιπόν σήμαινε πολλά, αλλά επίσης πολλοί άνθρωποι μου στέλνουν φωτογραφίες από τους γάμους τους όπου κρατάνε το βιβλίο μου και οι όρκοι τους είναι φράσεις του βιβλίου, αυτολεξεί, προκειμένου να υποσχεθούν την αγάπη τους ο ένας για τον άλλο το οποίο είναι υπέροχο πραγματικά.
Εδώ και 24 χρόνια, όποιος με γνωρίζει, οποίος έχει δουλέψει μαζί μου, με έχει ρωτήσει: «Θα γράψεις ακόμα ένα βιβλίο; Επειδή το πρώτο πήγε πολύ καλά» κι εγώ απαντάω «Όχι, δε θέλω να γράψω κι άλλο, γιατί είπα ο,τι ήθελα να πω». Δεν ήθελα, ξέρετε, να υπερμεταδώσω το μήνυμά μου. Και πίστευα πως δεν θα συναντούσα αυτούς τους χαρακτήρες ξανά. Αλλά ύστερα ήρθε ο Covid, οι πρώτες μέρες της πανδημίας και σκεφτόμασταν ότι ήταν αρκετά πιθανό να μην τα καταφέρουμε. Δεν πρέπει να ήταν ευχάριστο ούτε στην Ελλάδα, σωστά;
Καθόλου ευχάριστο. Το κλίμα ήταν φοβικό…
Ήταν φριχτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Νομίζω ότι ήμασταν όλοι αρκετά φοβισμένοι. Έβγαινα κάθε πρωί έξω για τρέξιμο ώστε να σταματήσω τον εαυτό μου από το να τρελαθώ εντελώς και άκουγα τον ρυθμό των ποδιών μου καθώς έτρεχα. Και μετά σκέφτηκα ότι μπορώ να προσθέσω λέξεις, ή ρίμες και είπα στον εαυτό μου: «Ξέρω τι είναι αυτό. Αυτό είναι το επόμενο βιβλίο». Και αυτό χρειαζόμουν κυρίως εγώ, χρειαζόμουν την επιβεβαίωση ότι όλα θα ήταν εντάξει. Νομίζω πως όλοι το χρειαζόμαστε αυτό τώρα, διότι ο ευρύτερος κόσμος είναι κάπως χαοτικός και διαλυμένος. Είναι όλα αρκετά τρομακτικά, και υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι πως ίσως δεν ζούμε στην καλύτερη εποχή. Δεν ξέρω, δεν έχω την κρυστάλλινη σφαίρα, δε μπορώ να δω τι θα συμβεί, όμως οι εφημερίδες είναι γεμάτες με σκότος, συνεπώς είναι ωραίο να ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά.
Ποιος είναι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου λοιπόν;
Το επόμενο βιβλίο λέγεται «Έλα σε εμένα» και πιστεύω πως μια εικοσιπενταετία είναι ένα καλό χρονικό διάστημα μεσολάβησης μεταξύ βιβλίων. Κανείς δε μπορεί να με κατηγορήσει για εμπορικότητα ή οτιδήποτε. Ελπίζω να μπορώ να σας δείξω ένα κομμάτι των πρώιμων σχεδίων που έχω φτιάξει για αυτό το νέο βιβλίο. Δεν το έχω τελειοποιήσει, είναι κατά τα δύο τρίτα περίπου έτοιμο. Είναι εκπληκτικό γιατί δεν έχω ζωγραφίσει τους δύο ήρωες, τον μεγάλο και τον μικρό για χρόνια, δεν ήξερα αν μπορώ να το κάνω, αλλά όταν ξεκίνησα ήταν εκεί ήταν έτοιμα και σαν να ήθελαν να ζωγραφιστούν. Σαν να ξαναβρίσκεις τους παλιούς σου φίλους. «Δεν έχετε αλλάξει καθόλου σε αντίθεση με εμένα», ακριβώς έτσι.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει τον τρόπο που ζωγραφίζεις τις εικόνες σας μέσα στα βιβλία σας;
Δεν έχω ιδέα! Ένα μεγάλο κομμάτι προέρχεται από το μέρος που ζω. Ζω στην εξοχή της Σκωτίας όποτε παρατηρώ συνεχώς τη φύση, τα δέντρα, τις εποχές, και όλα αυτά. Νομίζω πως όλες οι εικόνες είναι στην ουσία ένα μείγμα από διάφορους άλλους καλλιτέχνες και επιρροές. Συναντώνται και επιρροές από την παιδική μου ηλικία σε μεγάλο ποσοστό σε αυτές τις εικονογραφήσεις. Αλλά το αν έχω επηρεαστεί συγκεκριμένα από κάποιον δε μπορώ να σας το πω με σιγουριά.
Η Σκωτία είναι λοιπόν η έμπνευση σας…
Ναι σε μεγάλο βαθμό. Είναι ωραίο μέρος να είσαι…
Συγγραφέας…
Ακριβώς. Ξέρετε ως φοιτήτρια πήγαινα συχνά διακοπές στην Κρήτη γιατί τη λάτρευα, την αγαπούσα πολύ. Το γεγονός ότι στο βιβλίο μου ο ουρανός είναι γαλάζιος και καθαρός, κάτι καθόλου σκωτσέζικο, έχει επηρεαστεί από τις εμπειρίες μου στην Κρήτη, όπως και εκείνο το τοπίο γενικότερα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η Κρήτη ή σίγουρα κάποιο μέρος εκτός Σκωτίας.
Σας αρέσει περισσότερο η δουλειά της συγγραφέα ή της εικονογράφου ή πιστεύετε πως είναι για εσάς το ίδιο;
Είναι κατά κάποιον τρόπο. Γνωρίζω πως το μυαλό δεν έχει μύες αλλά υπάρχει η αίσθηση πως χρησιμοποιώ ένα διαφορετικό κομμάτι του εγκεφάλου μου όταν γράφω απ’ όταν εικονογραφώ. Και το κομμάτι του εικονογράφου είναι πιο αφηρημένο και διαισθητικό. Παραδείγματος χάριν, όταν ζωγραφίζω μπορώ να ακούσω μουσική ή κάποιο podcast ή γενικώς να έχω την προσοχή μου στραμμένη και σε κάτι άλλο. Όμως όταν γράφω, μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει ας πούμε κάποιο εργαλείο από τον εξοπλισμό για την περιποίηση του κήπου κι εγώ κατευθείαν θα κάνω «Σσσσς», γιατί πραγματικά χρειάζεται πολλή συγκέντρωση.
Αυτό είναι κάτι που παίρνω για δεδομένο όταν εικονογραφώ, γιατί η ζωγραφική είναι εύκολη. Το γράψιμο είναι σκληρό, το βρίσκω αρκετά δύσκολο, αλλά τελικά όταν έχω γράψει κάτι που μου αρέσει πραγματικά ενθουσιάζομαι, πράγμα που δε μου συμβαίνει με την εικονογράφηση. Η εικονογράφηση είναι ευκολότερη από το γράψιμο, που θυμίζει αναρρίχηση σε βουνό, μα η θέα είναι φανταστική από την κορυφή του. Όποτε δεν μπορώ αλήθεια να τα διαχωρίσω. Δεν είμαι και τέλεια στο να εικονογραφώ λόγια άλλων, αλλά λατρεύω να ζωγραφίζω τα δικά μου, διότι στο μυαλό μου δημιουργούνται την ίδια στιγμή. Ουσιαστικά προσπαθώ να γράψω ο,τι βλέπω σαν εικόνα μέσα στο μυαλό μου, άρα αν εικονογραφώ κάποιου άλλου το βιβλίο προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να είχε αυτός σαν εικόνα στο μυαλό του. Είναι διαφορετικό.
Ξεκινάτε από την ιστορία ή την εικόνα;
«Καλή ερώτηση. Στην αρχή ξεκινούσα από την ιστορία, από μια φράση ας πούμε. Βλέπετε είναι δύσκολο για εμένα να τα διαχωρίσω. Κάποιες φορές, φαντάζομαι μια εικόνα και σκέφτομαι πως θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο με αυτή. Ξέρετε το «Βίλμα η γενναία» (Wilma the brave);
Ναι!
Ξεκίνησε με μια σειρά εικόνων, προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν να μένεις σε μια κοινότητα των Βίκινγκ ως κορίτσι, γιατί σε αυτές τις κοινότητες άκουγες διαρκώς για τους άντρες. Πήγαιναν για κυνήγι, έπλεαν στις θάλασσες και οι γυναίκες τι έκαναν; Έμεναν σπίτι, λούζονταν στις πηγές και φρόντιζαν τα μωρά, ενώ ήθελαν να βγουν έξω και να δουν δράκους! Οπότε κάθεται εκεί, πλένει τα πιάτα, μαγειρεύει και λέει ιστορίες όσο το μωρό της μπουσουλάει τριγύρω. Τι βαρετό!
“Στάσου, που είναι ο Χάραλντ;”
«Σωστά, “πού είναι ο Χάραλντ;”. Και ο Χάραλντ που είναι μωρό έχει φορέσει τις μικροσκοπικές του μποτίτσες και έχει φύγει, κάνει βόλτες και βρίσκεται πάνω σε ένα καράβι. Και αυτή είναι η ιστορία∙ το πλοίο σαλπάρει και η Βίλμα θα ζήσει την περιπέτεια της ζωής της ψάχνοντας τον αδερφό της. Προσπαθεί να σημάνει τον συναγερμό και να ξυπνήσει όλους τους άντρες. Αλλά μέσα στο κέρας, είχε κολλήσει ένας σκαντζόχοιρος! Φυσάει ξανά και ξανά μα τίποτα δε γίνεται. Πρέπει λοιπόν να φύγει. Παίρνει το κέρας, παίρνει την πανοπλία και μαντέψτε που ήταν ο Χάραλντ! Πέρασαν λοιπόν τη νύχτα μέσα στο πλοίο. Κι αυτό προέκυψε από τα δικά μου σκίτσα γιατί προσπαθούσα να αποφασίσω τι θα συνέβαινε και ξάφνου σκέφτηκα: «Μια πολική αρκούδα! Χρειάζεται μια πολική αρκούδα στην ιστορία!». Ξύπνησαν λοιπόν το πρωί και πήγαν για ψάρεμα, σκεφτόμουν λοιπόν «πώς θα ψάρευαν;». Χρησιμοποιώντας λοιπόν το κράνος των Βίκινγκ, έκοψαν μια τρύπα στον πάγο και ξεκίνησαν να πιάνουν ψάρια.
Εν τω μεταξύ τους βλέπει μια πολική αρκούδα, αυτή είναι τρομακτική εικόνα. Η αρκούδα τρέχει προς το μέρος τους, είναι πολύ μεγάλη και πολύ δυνατή, τα πράγματα δείχνουν σκούρα. Η Βίλμα αρπάζει τον Χάραλντ, τρέχει προς την βάρκα αλλά η αρκούδα μπορεί να κολυμπήσει και τους κυνηγάει. Εκεί ανακαλύπτει πόση δύναμη κρύβει. Πιάνει το κέρας, και σπρώχνει με αυτό την αρκούδα, βγαίνει από μέσα ο σκαντζόχοιρος που είχε κολλήσει προηγουμένως και προσγειώνεται πάνω στη μύτη της αρκούδας που φωνάζει «ΑΟΥΤΣ!» Προσπαθεί να πετάξει τον σκαντζόχοιρο από πάνω της και μετά φεύγει μακριά, ενώ η Βίλμα σώζει και τον σκαντζόχοιρο! και σαλπάρουν μακριά. Αυτό που εγώ λατρεύω, είναι πως η Βίλμα είναι περιπετειώδης, ενώ ο μικρός της αδερφός που υποτίθεται πως ανατρέφεται για να γίνει ένας σκληροπυρηνικός άντρας των Βίκινγκ, θέλει απλώς να κάτσει σπίτι, να κεντήσει, να μαγειρέψει, και του αρέσει πολύ να πλένει τα πιάτα. Εφευρίσκει λοιπόν ένα μηχάνημα που πλένει πιάτα με σκαντζόχοιρους. Και στο τέλος η Βίλμα, επιτέλους σαλπάρει, κάνει το κομμάτι της, ζει τις περιπέτειες της!
Μα τι όνειρο!
Όντως ήταν, αλλά ξεκίνησε από τις ζωγραφιές μου διότι αν το έγραφα όλο αυτό έτσι, θα σκεφτόμουν πως δε βγάζει κανένα νόημα. Έχοντας όμως αυτά τα σκίτσα ως κάποιου είδους δομή, όλα έδεσαν. Το βιβλίο αυτό το έγραψα κατά την πανδημία, όποτε δούλευα διαδικτυακά με τη Ρεμπέκα. Μια φορά την εβδομάδα κάναμε συναντήσεις μέσω zoom κι εγώ κρατούσα τα σκίτσα μου μπροστά στην κάμερα κι ύστερα ρωτούσαμε η μία τα παιδιά της άλλης για την άποψη τους και… συνεχίζαμε να είμαστε γενναίες γυναίκες.
Υπέροχα!
Είχε πλάκα. Έτσι, αν με ρωτούσατε τι έρχεται πρώτο, θα ήταν δύσκολο να απαντήσω, αν είναι το κείμενο ή οι εικόνες. Και ο κόσμος ρωτά από πού παίρνω τις ιδέες μου, σχεδόν σαν να υπάρχει μια αγορά όπου μπορεί κανείς να βρει ιδέες. Όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά ως εικονογράφος, είχα πολλές ιδέες, ήταν σαν να έρχονταν χιλιάδες ταυτόχρονα, αλλά τώρα που είμαι μεγαλύτερη και έχω κάνει πολλά βιβλία, οι ιδέες δεν έρχονται πια έτσι. Αν και δεν ήταν ποτέ εύκολο…
Οι ιδέες λοιπόν σας έρχονται σαν εκπλήξεις…
Ω, ναι πάντοτε και είμαι ευγνώμων για αυτό. Συχνά σκέφτομαι “κι αν αυτό σταματήσει να συμβαίνει;” Θα ήταν πράγματι τρομακτικό…
Έχετε σκεφτεί ποτέ να γράψετε για ενήλικες;
Ναι, το έχω σκεφτεί και έχω ξεκινήσει αρκετά από αυτά -μυθιστορήματα φαντασίας για ενήλικες- και νιώθω πραγματικά πως έχω πολύ θάρρος, γιατί ο εσωτερικός μου συντάκτης ξεπροβάλλει διαρκώς λέγοντας «Χμ, αυτό είναι χάλια» και «αυτό είναι σκέτο σκουπίδι, μείνε σε αυτό που ξέρεις καλύτερα». Αλλά έχω γράψει για μεγαλύτερα παιδιά, έχω γράψει μυθιστορήματα για άλλες ηλικίες, έγραψα έξι βιβλία για μια δυσλειτουργική αλλά αγαπημένη οικογένεια με λίγη λάμψη και μαγεία. Πουλήθηκαν στη Σκωτία και απολάμβανα πολύ να τα γράφω. Και ορισμένα θέματα σε αυτά ήταν αρκετά ώριμα, όχι για ενήλικες, αλλά για αρκετά μεγάλες ηλικίες. Φαινόταν ωστόσο να μπερδεύει τους πωλητές βιβλίων γιατί σκέφτηκαν, “ω, τώρα γράφεις για μεγαλύτερα παιδιά έπαψες να είσαι συγγραφέας εικονογραφημένων βιβλίων“, οπότε επισκεπτόμουν βιβλιοπωλεία και έβλεπα πολλά και πολλά μυθιστορήματα μου αλλά όχι δικά μου βιβλία με εικόνες. Και σκέφτηκα “αυτό δεν είναι καλό“. Και νομίζω ότι είναι καλύτερα να μείνω στα βιβλία με εικόνες γιατί πραγματικά το λατρεύω, είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Το κάνω από πάντα.
Ποιο ήταν το δικό σας αγαπημένο παραμύθι ως παιδί;
Η Βασίλισσα του χιονιού, θα μπορούσα να πω. Ήταν οι περιπέτειες αυτού του κοριτσιού, στην πλήρη έκδοση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που είναι τεράστια. Κάνει αυτό το απίστευτο ταξίδι που συναντά τη μικρή κόρη του Αρχιληστή, τη λατρεύω αυτήν! Και τη γιαγιά με τον ξερό μπακαλιάρο! Και περνάει από τέτοιες δοκιμασίες γιατί αγαπά τον μικρό της φίλο. Είναι μια υπέροχη ιστορία που περιλαμβάνει τα πάντα.
Κυρία Λιόρι, ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας!
Εγώ ευχαριστώ, χάρηκα πολύ που μιλήσαμε!
Debi Gliori
Θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει
Εκδόσεις Πατάκη
Δείτε ακόμα:
Ώρα για ύπνο, κουκουβαγάκι!
Ώρα για μπάνιο, κουκουβαγάκι!
Μια μπέιμπι σίτερ για το κουκουβαγάκι
Το Αγόρι και ο Φεγγαρένιος
Ο Βιβλιοσκώληκας
No Matter What (το πρωτότυπο)
—–
#diavazoume/#diavazoume_mazi
