Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε αμέτρητες γλώσσες. Οι διακρίσεις του είναι πολλές για να τις καταγράψει κανείς. Μπορείς να δεις όμως την αγάπη του κοινού για τα βιβλία του. Από τη θρυλική Γραμμή 28 και το συγκινητικό Πωλητής ευτυχίας, μέχρι τα πιο πρόσφατα στη χώρα μας Μια ιστορία χωρίς κλισέ και Πάρα πολλά γουρουνάκια και ένας μόνο λύκος. Κι από το ιδιαίτερα χιουμοριστικό Δεν έκανα τα μαθήματά μου γιατί…, τον πολυαγαπημένο Μπιζελάκη και τη σειρά Τα συμμαθητάκια, μέχρι ανέκδοτα στην Ελλάδα βιβλία όπως When An Elephant Falls In Love, A Funny Thing Happened on the Way to School… και το Good Morning, Neighbor.
Τον συναντήσαμε στη Διεθνή Έκθεση της Μπολόνια. Η Κατερίνα που του ζήτησε να μας μιλήσει, ο γράφων που ήθελε να τον συναντήσει και ο συγγραφέας και καθηγητής Πέτρος Πανάου που ήταν μαζί μας εκείνη τη στιγμή, προσυπογράψαμε μια σπάνια συνέντευξη με τον μοναδικό Davide Cali που μας μίλησε για όσα τον οδήγησαν στον δρόμο της δημιουργίας και των σπουδαίων βιβλίων.
#diavazoume /#diavazoume mazi τον Davide Cali σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX και στους Κατερίνα Χατζηανδρέου, Απόστολο Πάππο, Πέτρο Πανάου.
Έχουμε πολλά βιβλία σας στην Ελλάδα. Νομίζω ότι δεν υπάρχει παιδί στη χώρα μας που να μην έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο σας. Πώς νιώθετε όταν τα βιβλία σας ταξιδεύουν και μεταφράζονται σε τόσες χώρες και γλώσσες σε όλο τον κόσμο;
Δεν μπορώ να πω πλέον ότι ξαφνιάζομαι. Τώρα πια έχω συνηθίσει αφού τα βιβλία μου μεταφράζονται σε όλο τον κόσμο εδώ και αρκετά χρόνια και έχασα κάπως τα ίχνη του πού έχουν στην πραγματικότητα φτάσει. Αλλά όταν κάθε φορά, κάποιος όπως εσείς, μου λέει ότι τα βιβλία σας είναι αγαπητά στη χώρα του, εκπλήσσομαι αρκετά γιατί από τη στιγμή που δεν έχεις πάει σε ένα μέρος όπου βρίσκονται τα βιβλία σου, το μόνο που έχεις είναι κάποιες πληροφορίες από τα e-mail που λαμβάνεις, από τους εκδότες σου, όπως “ξέρεις, μεταφράστηκε το βιβλίο σου στην Ελλάδα, την Κορέα, την Ταιβάν, την Ιαπωνία, τη Ρωσία” και συνήθως -και όχι πάντα- λαμβάνεις ένα αντίγραφο του μεταφρασμένου σε κάποια γλώσσα βιβλίου σου. Έτσι, δεν έχω την ακριβή αίσθηση του πόσο δημοφιλής ή διάσημος είμαι σε άλλες χώρες. Κάποιες φορές, κάποιος με ακολουθεί στο instagram ή κάποια παιδιά από σχολεία μου γράφουν μηνύματα ή μου στέλνουν μηνύματα από διάφορες χώρες…
Μοιάζει σαν να στέλνετε τα βιβλία σας στον κόσμο και απλώς μπορείτε να μαντέψετε μόνο την επίδραση που έχετε. Αλλά ξέρετε ότι είναι εκεί…
Για να είμαι ειλικρινής δεν με απασχολεί όταν γράψω μια καινούργια ιστορία για το ποιο θα είναι το αποτύπωμά της, η αποδοχή της. Δεν σκέφτομαι ποτέ τα παιδιά, δεν έχω παιδί και γράφω κατά κύριο λόγο για μένα. Μετά, όπως σας είπα, ανακαλύπτω σταδιακά το αποτύπωμά των ιστοριών μου, σε κάποια εργαστήρια με παιδιά, ιδίως στη Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία, Βέλγιο, στην Ευρώπη γενικά. Κι αυτή είναι η στιγμή που αντιλαμβάνομαι τι έχω κάνει, τι πήραν τα παιδιά, οι αναγνώστες στην πραγματικότητα από τα βιβλία μου…
… όταν συναντάτε τους αναγνώστες…
Ναι!
Είναι ο πιο ασφαλής δρόμος να γράφεις πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό σου;
Νομίζω ότι γράφω τις ιστορίες και τα βιβλία που χρειαζόμουν εγώ να διαβάσω ως παιδί. Νομίζω ότι ακόμα γράφω τις ιστορίες που δεν είχα ως παιδί γιατί δεν υπήρχαν τέτοιες όταν ήμουν εγώ παιδί και ακόμα ταΐζω τον αναγνώστη που ήμουν ως παιδί.
Το ονειρευτήκατε ποτέ αυτό;
Αυτό είναι καλή ερώτηση. Δεν ξέρω…
Πότε έγινε η μεγάλη έκρηξη που αποφασίσατε και είπατε “θα γίνω δημιουργός”;
Ως παιδί. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν μια μέρα να γίνω καρτουνίστας, να φτιάχνω κόμικς, να δημιουργώ animation. Όταν ήμουν έφηβος, κάπου στα 14-15 μου, συνήθιζα να σχεδιάζω, να φτιάχνω σκίτσα, να τα βάζω σε φακέλλους και να τα στέλνω στους εκδότες. Μου απαντούσαν πάντοτε ευγενικά. Και δυστυχώς δεν κράτησα εκείνες τις απαντήσεις, γιατί σήμερα θα ήταν πολύ cool να τις διαβάζω. Θυμάμαι, όμως, ξεκάθαρα ότι ήταν πολύ ευγενικοί, με απαντήσεις του στυλ “Σ’ ευχαριστούμε που μας έστειλες. Είσαι πραγματικά παθιασμένος με αυτό που κάνεις, αλλά δεν είσαι ακόμα σε επαγγελματικό επίπεδο. Συνέχισε αυτό που κάνεις“. Θυμάμαι κάποιον που μου απάντησε “μπορείς πραγματικά να τα καταφέρεις“. Θυμάμαι ότι αφού είχα στείλει, περίμενα πραγματικά πολύ καιρό, κάποιες φορές ακόμα και έναν χρόνο. Τώρα ξέρω ότι έτσι είναι οι διαδικασίες στους εκδοτικούς οίκους. Υπάρχουν κάποιοι επιφορτισμένοι απλά να απαντήσουν σε χιλιάδες γράμματα, από τους αναγνώστες, τους θαυμαστές, τόσους άλλους. Αλλά θυμάμαι ότι λαμβάνοντας εκείνη την απάντηση για μένα ήταν θαυμάσιο, τρελό! Τελικά, δεν ξέρω. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω μία κανονική δουλειά. Για μένα υπήρχε μόνο αυτό. Στην αρχή ήμουν καρτουνίστας σε περιοδικά κόμικς, περιοδικά για την πολιτική, την κοινωνία, με τέτοια ύλη. Είδα το φως όταν ήμουν κάπου 27-28 χρονών σε μια έκθεση που φιλοξενούνταν στη γαλλική πρεσβεία με μια επιλογή από πρωτότυπες εικόνες γαλλικών βιβλίων. Είχαν επιλέξει εκατό εικονογραφημένα βιβλία που θεωρούσαν αντιπροσωπευτικά εκείνης της περιόδου. Ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για μένα! Γιατί μέχρι τότε, όταν κάποιος μου πρότεινε να κάνω βιβλία για παιδιά, το απέφυγα λέγοντας κάτι σαν “ναι, θα ήταν σπουδαίο. Αλλά δεν είναι για μένα“.
Αυτό λοιπόν άλλαξε όταν είδατε αυτά τα εκατό βιβλία τότε;
Άλλαξε γιατί ανακάλυψα την τεράστια ελευθερία που οι Γάλλοι εκδότες είχαν και έδιναν. Ελευθερία να εκφράσεις τον εαυτό σου, όποιο κι αν ήταν το καλλιτεχνικό σου ύφος και στυλ, να πεις μια ιστορία δίχως να περιορίζεσαι στο περιεχόμενο ή στη μορφή της έκδοσης. Ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Θυμάμαι ότι όταν γύρισα σπίτι έφερα στο μυαλό μου κάποιες εικονογραφημένες ιστορίες που δεν αδυνατούσα να φτιάξω ως κόμικς. Και μετά από αυτήν την έκθεση κατάλαβα γιατί δεν μπορούσα να τις φτιάξω ως κόμικς: επειδή ήταν picture books. Αυτή ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη για μένα τότε. Ακόμα και σήμερα η μεγάλη έμπνευση για μένα είναι ο Τόμι Ούνγκερερ (σημ.: Αλσατός συγγραφέας, εικονογράφος, σκιτσογράφος, Βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν 1998). Κοιτώντας τη δουλειά του τότε, είπα στον εαυτό μου: “Αν αυτό είναι εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά, μπορώ να το κάνω κι εγώ“.
Πιστεύετε ότι το να φτιάχνετε picture books για παιδιά σας πρόσφερε μεγαλύτερη ελευθερία και ευελιξία από τα άλλα είδη;
Κατάλαβα ότι μπορώ να είμαι πραγματικός ελεύθερος και να το βιώνω αυτό με πολλούς ανθρώπους. Συνεργαζόμενος με εκδότες, σε συναντήσεις με τάξεις μαθητών, με παιδιά, ανακάλυψα ότι είμαστε όλοι περισσότερο ελεύθεροι να εκφράζουμε ιστορίες που θεωρητικά απευθύνονται σε παιδιά. Αλλά ξέρετε, απευθυνόμενος θεωρητικά προς τα παιδιά, απευθύνεσαι σε ένα πραγματικά τεράστιο κοινό. Άρα είμαι ελεύθερος και ευτυχισμένος να συνεχίσω.
Σας ευχαριστούμε πολύ. Έχετε την αγάπη μας.
Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ.
