Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
Ο ανυπέρβλητος δάσκαλος Δημήτρης Λιαντίνης, ο δάσκαλος καθηγητών, δασκάλων και νηπιαγωγών, ο φιλόσοφος που αγαπούσες να ακούς και να διαβάζεις, ο άνθρωπος που αγάπησε όσο λίγοι τη ζωή και τη ρούφηξε με αγάπη και αφοσίωση, φεύγει, σαν σήμερα πριν 15 χρόνια, το 1998, αυτοθέλητα, ανηφορίζοντας έναν δικό του Γολγοθά, στον αγαπημένο του Ταύγετο και αποχωρώντας εκούσια από αυτό που οι πολλοί ονομάζουμε “ζωή”.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης, όχι απλά αξίζει αλλά, πρέπει θεσμοθετημένα και συγκροτημένα να διαβαστεί από όλους τους εκπαιδευτικούς απανταχού της Ελλάδας κι απανταχού της οικουμένης.
Γιατί μελέτησε διεξοδικότερα και πληρέστερα σχεδόν απ’ όλους το ουσιαστικό πνεύμα της αρχαίας και σύγχρονης Ελλάδας. Γιατί ανέδειξε τον πραγματικό πλούτο της ενώ παράλληλα σημάδεψε με τον λεξιλογικό του πλούτο κάθε μελανό σημείο της χώρας. Γιατί κατέγραψε και εμπλούτισε τις αρχές της Ελληνικής Παιδείας. Γιατί στερέωσε με τη γνώση, τη μελέτη και την ευρυμάθειά του το οικοδόμημα της ουσιαστικής εκπαίδευσης. Όπως θα έπρεπε να είναι. Έγραψε και άφησε κληρονομιά στον κόσμο τα βιβλία:
Έξυπνον Ενύπνιον (1977): ερμηνεύει φιλοσοφικά και σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα τις ελεγείες του Ντούινο του Ρίλκε.
Χάσμα σεισμού (1977): ερμηνεύει φιλοσοφικά το έργο του Σολωμού. Έλαβε βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών την επόμενη χρονιά.
Ίδε ο άνθρωπος (1979) του Νίτσε: Απόδοση στην ελληνική με προλόγισμα
Ο Νηφομανής (1982): η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη όπως πουθενά
Homo educandus (1984): η φιλοσοφία της αγωγής
Πολυχρόνιο (1987): η φιλοσοφία της στοάς και η επίδρασή της στην πολιτική παιδαγωγική της Ρώμης.
Διδακτική (1989): Παιδαγωγικό εγχειρίδιο αρχών και μεθόδων της διδακτικής για τους φοιτητές.
Τα Ελληνικά (1992): μέγιστο έργο προορισμένο για όλους τους εκπαιδευτικούς.
Γκέμμα (1997): Το ύστατο βιβλίο του περιέχει συμπυκνωμένη γνώση σε 16 κεφάλαια για όλα τα σπουδαία ζητήματα: θεός, νεοέλληνες, θάνατος, έρωτας.
Παραθέτουμε το γράμμα που άφησε στην κόρη του, Διοτίμα, λίγο πριν μεταβεί στον Ταύγετο όπου είχε επιλέξει να φύγει.
“Διοτίμα μου, φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει. Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή. Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου. Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου. Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης. Έζησα έρημος και ισχυρός. Λιαντίνης. Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου στη Σπάρτη.”
Δείτε
Ένα συγκλονιστικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο. Τα πλάνα από την αποκάλυψη του τάφου του Δημήτρη Λιαντίνη το 2005 στον Ταΰγετο (από την ΕΜΑΚ και την αστυνομία), καθώς και τη φωνή του να απαγγέλει τον “Πραματευτή” του Γρυπάρη, έτσι όπως ο ίδιος κατέγραψε σε κασετόφωνο και βρέθηκε μέσα στη σπηλιά.
Λιαντίνης – Βίντεο ντοκουμέντο
Φέρνουμε σήμερα στο φως, για πρώτη φορά, ένα συγκλονιστικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο. Τα πλάνα από την αποκάλυψη του τάφου του Δημήτρη Λιαντίνη το 2005 στον Ταΰγετο (από την ΕΜΑΚ και την αστυνομία), καθώς και τη φωνή του να απαγγέλει τον "Πραματευτή" του Γρυπάρη, έτσι όπως ο ίδιος κατέγραψε σε κασετόφωνο και βρέθηκε μέσα στη σπηλιά. 1η Ιουνίου 1998. 20 χρόνια χωρίς το δάσκαλο, το φίλο, τον πατέρα, τον Άνθρωπο.Τον στοχαστή που με την σιωπή του θανάτου του άφησε κραυγή διαμαρτυρίας, αλλά και διαθήκη κατάφασης και αισιοδοξίας που διαπνέει όλο το έργο του:«Ζήστε!» (Από το προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Αλικάκου, συγγραφέα του «Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός, εκδ. Ελευθερουδάκη, 2η εμπλουτισμένη έκδοση -goo.gl/fM4XD3)
Gepostet von Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis am Donnerstag, 31. Mai 2018
Διαβάστε
20 χρόνια από την εξαφάνιση του Δημήτρη Λιαντίνη: Ένα συγκλονιστικό βίντεο-ντοκουμέντο
