Η εικόνα που έχω είναι ότι τα περισσότερα παιδιά που γκρινιάζουν, έχουν κάποιες προϋποθέσεις που υποβοήθησαν αυτό το «ταλέντο».
- Οι γονείς ή ο γονιός που περνά τον περισσότερο χρόνο μαζί του (συνήθως η μαμά) είναι ιδιαιτέρως ενδοτικός τα νευρικά ξεσπάσματα ή τις υστερικές απαιτήσεις του παιδιού. Προσοχή: ο γονιός που αρνείται πράγματα στο παιδί του αλλά στο τέλος υποκύπτει, συνήθως μετά από κάποιο υστερικό κλάμα, είναι ενδοτικός που απλά ενδίδει μετά από μια ορισμένη διαδικασία που μοιάζει να έχει ανάγκη και ο ίδιος. Πρόκειται για ένα σχήμα «άρνηση-άρνηση-κλάμα/απαίτηση-ενδοτισμός.
- Ο κυρίαρχος ενήλικας στη ζωή του είναι αρκετά γκρινιάρης ο ίδιος. Πολλοί γονείς απορούν για το πόσο παράλογα γκρινιάρικο είναι το παιδί τους, αλλά αν συζητήσεις μαζί τους θα διακρίνεις έλλειψη ικανοποίησης, υποτίμηση των μικρών χαρών ή και γκρίνια ενήλικης απόχρωσης. Ένα τέτοιο περιβάλλον προφανώς θα δώσει έδαφος σε ένα παιδί που γκρινιάζει πολύ.
- Γονείς που ικανοποίησαν κάθε αίτημα και επιθυμία του παιδιού τους από πολύ μικρή ηλικία (από βρέφος θα έλεγα) με αποτέλεσμα να συνθέσουν, άθελά τους προφανώς, ένα υπέρ το δέον απαιτητικό παιδί, που δεν γνωρίζει το όχι, που δεν έχει όριο, που διαρκώς θέλει και μεταβαίνει από τα συνεχή θέλω σε επιτακτικές προσταγές, οι οποίες όταν δεν ικανοποιούνται, γεννούν, ως μηχανισμό επίτευξης του αιτήματος συνήθως, πολλή γκρίνια.
Αυτός είναι ο χάρτης του περιβάλλοντος όπου διατρέφεται η γκρίνια.
Τι κάνουμε; Ανέξοδες συνταγές εδώ δε θα βρείτε.
- Πρώτα αλλάζουμε εμείς. Συνειδητοποιούμε το ένθεο δώρο της ζωής, το μοναδικό δώρο της μητρότητας και της πατρότητας, αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή είναι μικρές όμορφες στιγμές και όχι μεγαλεπήβολα όνειρα που μας μαραζώνουν όταν δεν πραγματοποιούνται. Σταματάμε να γκρινιάζουμε με το παραμικρό, επιβάλλοντας στον εαυτό μας θετικό πρόσημο σε όλα σκεπτόμενοι το απλό: γκρινιάζοντας δεν κέρδισε τίποτα κανείς.
- Παύουμε να ικανοποιούμε κάθε αίτημα του παιδιού τρέχοντας ξοπίσω του σαν υπηρέτης, διασκεδαστής ή φτιάχνοντας ένα ακατάπαυστο Make A Wish στη ζωή του παιδιού μας. Έχουμε κι εμείς ζωή, έχουμε κι εμείς ανάγκες και επιθυμίες που, αν και σε δεύτερο πλάνο με την έλευση ενός παιδιού, δεν παύουν να υφίστανται.
- Συνέχεια της προηγούμενης συνθήκης: Θέτουμε σαφή όρια αλλά κυρίως κάνουμε σαφέστερο ότι το κλάμα, η γκρίνια και η υστερία δεν είναι διαβατήρια πραγματοποίησης μιας επιθυμίας αλλά το ακριβώς αντίθετο, μια ακατάληπτη γλώσσα που ωθεί τα δικά μας ελάσματα να μην πραγματοποιήσουμε τίποτα. Για να το πω ακόμα πιο απλά «όσο γκρινιάζεις, δεν θα καταφέρεις τίποτα» ή «κλάψε όσο θες και όταν ηρεμήσεις και μπορείς να μιλήσουμε ήρεμα, θα είμαι στο σαλόνι». Έτσι αποδυναμώνουμε την γκρίνια ως μηχανισμό υλοποίησης επιθυμιών και της ροπής των παιδιών «να περάσει το δικό μου». Νομίζω ότι το κλειδί είναι ακριβώς αυτό. Πολλοί γονείς ενδυναμώνουν το κλάμα και τη γκρίνια όταν αρνούνται συνεχώς πράγματα στο παιδί και ενδίδοντας όταν αυτό θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο «γκρίνια». Είναι σα να του δηλώνουν εμπράκτως «μόνο όταν γκρινιάξεις θα λάβω υπόψη μου το αίτημά σου». Αυτό θέλουμε;
- Πολλά παιδιά μπαίνουν σε μια διαδικασία πινγκ πονγκ. Να σε προκαλέσουν με κάτι «αιχμηρό», να τους απαντήσεις και να ξεκινήσει ένας αγώνας γκρίνιας όπου δεν υπάρχει νικητής, αλλά μόνο χαμένοι. Η συμβουλή μου είναι να μην μπαίνετε ποτέ σε αγώνες πινγκ πονγκ γκρίνιας με τα παιδιά σας. Τα παιδιά αυτά συνήθως προσπαθούν να πληγώσουν αυτόν που θέλουν να τραβήξουν την προσοχή του επειδή εκείνη τη στιγμή είναι ο υπαίτιος της μη υλοποίησης του αιτήματός τους. Αδιαφορήστε για αυτές τις προκλήσεις και εφόσον γίνονται μπροστά σε τρίτους, πάρτε το παιδί σας στην άκρη και προειδοποιήστε το ότι θα το πάρετε και θα φύγετε εφόσον συνεχίσει αυτήν την συμπεριφορά. Αποδυναμώστε, αποδυναμώστε, αποδυναμώστε. Και δε θα χάσετε.
Featured Image: Child with Toys- Pierre-Auguste Renoir (1895)
