Πρεμιέρα την Κυριακή 3 Νοεμβρίου για το Όταν ο ήλιος στο θέατρο Τζένη Καρέζη για 2η χρονιά (πέρυσι παίχτηκε στη σκηνή του θεάτρου τέχνης Κάρολος Κουν). Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή, η παράσταση σε σκηνοθεσία του Δημοσθένη Φίλιππα ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Η σκοτεινή περίοδος 1940-1944 ζωντανεύει με μια απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στη συγκίνηση και το χαμόγελο. Μια διαρκής εναλλαγή πολέμου και ανθρώπινων στιγμών, απώλειας, ψυχολογικής αστάθειας μα και σταδιακής ωρίμανσης στο δύσκολο φόντο της κυριαρχίας των Ιταλών και των Γερμανών στην Αθήνα.
Η 16χρονη Ζωή (η ίδια η Ζωρζ Σαρή καθώς το μυθιστόρημα είναι αυτοβιογραφικό) είναι παρορμητική, φαινομενικά αφελής, επιπόλαια και τεμπέλα. Ο πόλεμος, η απώλεια του αγαπημένου της Περικλή, η συναναστροφή της με άλλους νέους, η ψυχολογική αστάθεια της μητέρας της, ο σκληρός από τις δυσκολίες πατέρας θα την οδηγήσουν βήμα βήμα σε έναν πιο αποφασιστικό εαυτό, πιο ατόφιο και κατασταλλαγμένο.
Ο Γιάννης Δεγαϊτης και η Κατερίνα Ζιώγου (οι γονείς των τριών κοριτσιών) μαζί με μια εξαιρετική ομάδα νέων ηθοποιών, αποφοίτων του θεάτρου τέχνης, χρωματίζουν έξοχα μια ξεχωριστή παράσταση. “Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα, να ζω χωρίς εσένα…” και λίγο αργότερα όταν ο έρωτας βλέπει μπροστά του το θάνατο “της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν…”. Είναι εκείνο το ωραίο “φάντασμα” με την κιθάρα, ο μουσικός αφηγητής, πανταχού παρών σε όλο το έργο, που συμπληρώνει με λυρισμό κάθε στιγμή που ζητά λίγη μουσική.
Η Βασιλική Κίσσα γεμίζει τη σκηνή. Είτε γελάει και κάνει σκέρτσα του εφηβικού ενθουσιασμού της Ζωής, είτε κλαίει για την απώλεια του Περικλή, το πρόσωπό της και η ζωντάνια της μεταδίδουν αυτό ακριβώς: ένα κορίτσι καθώς βαδίζει από την ανεμελιά των 16 στην παράξενη και γρήγορη ωριμότητα (χωρίς να χάνεται η παιδικότητα) των 20.
Η Αμαλία Καβάλη, η Ειρήνη, η αδερφή της Ζωής, ερμηνεύει υπέροχα τη συνετή αδερφή, την πιο μετρημένη, την εσωστρεφή και κρυφά ερωτευμένη με τον αγαπημένο της αδερφής της, Περικλή.
Η Αναστασία Γεωργοπούλου, η τρίτη αδερφή που ζει στο Λαύριο, εξίσου όμορφη παρουσία, δουλεύει στο εργοστάσιο και είναι ήδη αρκετά συνειδητοποιημένη. Αυτή είναι ο κρίκος της Ζωής προς τη συνειδητοποίηση και προς το “Κάτω ο φασισμός” που θα φωνάξει. Αυτή είναι που ξέρει τι σημαίνει “κίνδυνος”, προκηρύξεις, απεργία.
Κοντά στα τρία κορίτσια, οι άντρες της παρέας. Ο Περικλής (Ηλίας Λάτσης) είναι το σημείο μηδέν της Ζωής. Στην αρχή είναι ο ενθουσιασμός, ύστερα το πρώτο φιλί και ο έρωτας. Και στο τέλος είναι η απουσία και η ψυχρολουσία της αναπάντεχης απώλειας στο θρυλικό Ύψωμα 731. O Γιάννης Δαμάλας (ο εξαιρετικός Σέβα αν δεν κάνω λάθος), oΈκτορας Λιάτσος, o Θανάσης Πατριαρχέας, o Γιάννης Χαντέλης (σε διπλό και κόντρα ρόλο αν καταλάβαμε καλά), φίλοι των κοριτσιών, φλερτ και αγάπες, άλλοι αντιστέκονται κι απεργούν, άλλοι φυλάνε τσίλιες, πεινούν, δίνουν ελπίδα, άλλοι…συλλαμβάνονται από τους Γερμανούς και χάνονται. Τα αγόρια με τις καμπαρντίνες, με τον πόλεμο στην πλάτη. Τόσο διαφορετικοί όλοι, τόσο “ομάδα” πάνω στο σανίδι.
Το Κούλι (Αντιγόνη Δούμου) υποδύεται την Άλκη Ζέη, την καλή φίλη της Ζωής. Ένα ανάλαφρο ξωτικό που αφηγείται πότε γραμμικά και πότε με συναίσθημα, μπαίνοντας και βγαίνοντας από τη σκηνή δίχως να το καταλάβεις. Η Αντιγόνη Γρύμπλα, ως η φίλη των κοριτσιών που μοιράζει προκηρύξεις μαζί με τη Ζωή στο Λαύριο και πιάνεται ενώ η Ζωή γλιτώνει. Στη φυλακή “νιώθει ελεύθερη”.
Ο Γιάννης Δεγαϊτης, ο ευέξαπτος πατέρας, που αγαπά τα κορίτσια του και τη γυναίκα του, που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, που παλεύει να κρατήσει τις ισορροπίες, που γκρινιάζει γιατί το μακαρονάκι είναι λίγο για να φιλέψουν ξένους αλλά προσπαθεί φιλότιμα να είναι η αλυσίδα που κρατά κοντά την οικογένεια.
Η Κατερίνα Ζιώγου, η μητέρα που κλονίζεται μέρα την ημέρα, που χάνει κάποτε τα λογικά της γιατί οι Γερμανοί έχουνε γίνει φάντασμα μέσα της, γιατί απειλούν τα κορίτσια της, γιατί σοκάρουν τη ζωή που είχε κι αγαπούσε.
Δεν είμαστε ειδήμονες. Είμαστε απλώς…κοινό, θεατές. Ο Δημοσθένης Φίλιππας προσέγγισε με σεβασμό και αγάπη το κείμενο. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή. Τα σκηνικά αποδίδουν τη λιτότητα της εποχής. Οι φωτισμοί και τα βίντεο ομόρφυναν πολύ την παράσταση καθώς μυούσαν στην εποχή και φώτιζαν, το καθένα με τον τρόπο του, τα γεγονότα, τα φώτα και τις σκοτεινιές των στιγμών.
Και αν θέλετε να μάθει το παιδί σας τι σημαίνει πόλεμος και αξιοπρέπεια, αφήστε τα ντάγκα ντούγκα (όπως λέει μια καλή μας φίλη τα πολεμικά θεάματα) και…σ’ αυτήν την παράσταση να πάτε. Θα σας αγγίξει αβίαστα.
ΥΓ: Η παράσταση είναι για όλες τις ηλικίες αλλά κυρίως για άνω των 8-9 ετών.
Διασκευή: Βένια Σταματιάδη
Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Φίλιππας
Σκηνικά: Κέλλυ Βαρσάνη
Κοστούμια: Άντα Καλαποθάκου
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα
Μουσική επιμέλεια: Στέλιος Κoτσόβολος
Επιμέλεια προβολών-video: Βλάσης Σκουλής, Ζωή Φίλιππα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Δεγαΐτης, Κατερίνα Ζιώγου, Αναστασία Γεωργοπούλου, Άρτεμις Γρύμπλα, Γιάννης Δαμάλας, Αντιγόνη Δούμου, Αμαλία Καβάλη, Βασιλική Κίσσα, Ηλίας Λάτσης, Έκτορας Λιάτσος, Θανάσης Πατριαρχέας, Γιάννης Χαντέλης.
Μουσικός αφηγητής: Γιώργος Τσακνής
Στην παράσταση ακούγεται ηχογραφημένη η φωνή της Άλκης Ζέη.
Κυριακή στις 5μμ και Δευτέρα στις 8μμ
Παραστάσεις για σχολεία
Εισιτήρια 15 ευρώ, 10 ευρώ μειωμένο, 7 ευρώ άνεργοι με κάρτα ΟΑΕΔ
Προπώληση εισιτηρίων
Θέατρο Τζένη Καρέζη (Ακαδημίας 3)
