Βραβείο «Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου» του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου σε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα βιβλίου για παιδιά 2017.
Ο μικρός πηγαίνει βόλτα με τη μητέρα του. Κι επειδή εκείνη δεν οδηγεί παίρνουν συνήθως λεωφορείο. Έτσι κι εκείνη τη μέρα. Πήραν μάλιστα δύο λεωφορεία. Στο δεύτερο λεωφορείο, η μαμά έδωσε στον μικρό να χτυπήσει τα εισιτήρια. Στην αρχή το λεωφορείο ήταν άδειο. Σιγά σιγά όμως γέμιζε με κόσμο. Κόσμο κάθε λογής, κόσμο διαφορετικό, με άλλα ρούχα, άλλο χρώμα, που μιλούσαν άλλη γλώσσα.
Απίθανη βόλτα αυτή η χρωματιστή με τους πολύχρωμους επιβάτες. Ενθουσιάστηκε ο μικρός. Και τότε συνέβη εκείνο που αλλάζει το βλέμμα σου στον κόσμο, που ίσως δίνει μια μοσχοβολιστή σπρωξιά στον κόσμο. Μπήκε ο ελεγκτής. Ζήτησε τα εισιτήρια. Κι η μητέρα του μικρού είπε ένα ψέμα που ο μικρός άργησε να καταλάβει μα όταν αυτό συνέβη, κατάλαβε πως ο κόσμος μπορεί να είναι και διαφορετικός με τέτοια ψέματα: έδωσε το εισιτήριό της σε μια μάνα με ένα μωρό στο καρότσι, μια γυναίκα από άλλη χώρα.
Καταρχάς το βιβλίο έχει όμορφη αφηγηματική ροή και προσέγγιση. Λιτό, καλοβαλμένο στη σειρά του, δίχως πλατειασμούς. Έπειτα, πρέπει να πω ότι αποτελεί μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση η ένταξη μιας απόλυτα ρεαλιστικής στιγμής της καθημερινότητας σε ένα παιδικό βιβλίο. Και δη ενός θέματος που κάνει “τζιζ”, που παίζει με τις λεπτές χορδές της ελληνικής κοινωνίας: να έχει εισιτήριο; Να μη χτυπάει; Είναι ακριβό-φθηνό; Ο ελεγκτής πρέπει να κάνει σωστά τη δουλειά του; Πρέπει να βλέπει τις προσωπικές ιστορίες;
Τα τι και τα πως αυτών των ιστοριών είναι πολλά. Αναμφίβολα όμως, η παιδαγωγική αξία του συγκεκριμένου μητρικού ψέματος είναι τεράστια. Το παιδί βλέπει τη μητέρα του να χαρίζει το εισιτήριό της σε μια άλλη γυναίκα, εκτεθειμένη στην αγένεια (επικίνδυνος ο συμψηφισμός “όλοι οι ελεγκτές είναι αγενείς”) του υπαλλήλου, εκτεθειμένη στην ξένη γη, πιθανότατα στη φτώχεια και την ανέχεια. Η πράξη της αυτή ζωγραφίζει μπροστά στο βλέμμα του μικρού έναν άλλο κόσμο, κόσμο προσφοράς, αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης, αυτοθυσίας, εθελοντισμού και αγάπης. Κι αυτό το λες πολύ. Πολύ σημαντικό.
Η ευεργετημένη γυναίκα φεύγει με ένα λιτό βλέμμα ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του μικρού. Η επιλογή “δεν έγιναν φίλες, δεν ήπιαν καφέ και η μία βάφτισε το εγγονάκι της άλλης μετά από 20 χρόνια” μου άρεσε ιδιαιτέρως.
Έχοντας χαρίσει κάποτε το εισιτήριό μου σε κάποια άγνωστη μέσα στον ηλεκτρικό και πληρώνοντας το τίμημα της απώλειάς του (ασχέτως αν ο δικός μου ελεγκτής αποδείχθηκε πιο τζιμάνι κι από μένα), θαρρώ πως αυτές οι μικρές, καθημερινές ιστορίες κρατούν όρθιο τον κόσμο πολύ περισσότερο από τις πολθρύλητες φιλανθρωπίες των αυτοδιαφημιζόμενων τρανών του τόπου τούτου ή ενός άλλου πιο κει.
Η εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου, οι μορφές της, τα σχήματα και το παιχνίδι με το φόντο και τις κεντρικές παραστάσεις είναι εξόχως γοητευτικά για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Πολύ όμορφη και αυτή η δουλειά της.
Από τις εκδόσεις Λιβάνη.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Όταν η μαμά μου είπε ψέματα |
| Συγγραφέας: | Α. Σ. Δαρτζάλη |
| Εικονογράφηση: | Σάντρα Ελευθερίου |
| Εκδόσεις: | Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2016 |
| Σελίδες: | 48 |
| Μέγεθος: | 25,6 Χ 25,3 |
| ISBN: | 978-960-14-3122-2 |
