Γράφει ο Μάνος Κοντολέων*
Όταν ένα ανέκδοτο επαναλαμβάνεται, σημαίνει πως κάποιος κανόνας ισχύει
Κάπου σε μια χρονιά της δεκαετίας του ‘90 -τότε πρέπει να ήταν.
Και λέω πως πρέπει να ήταν κάπου τότε, γιατί πολύ καλά θυμάμαι πως είχα και πολλά βιβλία γράψει και πολλές συνεντεύξεις είχα δώσει και τηλεοπτικό σήριαλ βασισμένο σε μυθιστόρημα μου είχε παιχτεί κι εγώ είχα γράψει σενάρια κάμποσων τηλεοπτικών εκπομπών και τακτικότατα δημοσιευόντουσαν κριτικές μου σε έγκυρα περιοδικά και εφημερίδες και … Γενικά ήμουνα πλέον αρκούντως γνωστός, τουλάχιστον σε όσους ενδιαφέρονται για τη λογοτεχνία και ασφαλώς και ειδικότερα για την παιδική και εφηβική.
Εκείνη, λοιπόν, τη χρονιά, μια εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με αναγνωρισμένο και σοβαρό ενδιαφέρον για τα παιδικά βιβλία, πρότεινε στη διευθύντρια του σχολείου (κάπου σε προάστιο της Αθήνας) όπου υπηρετούσε, καθώς πλησιάζανε οι γιορτές των Χριστουγέννων να διοργανώσουμε στο σχολείο τους μια εκδήλωση για τα παιδιά και τους κηδεμόνες τους σχετική με τη φιλαναγνωσία.
Η πρόταση δεν φάνηκε να αρέσει και τόσο στη διευθύντρια, μα η δασκάλα επέμενε και στο τέλος κατάφερε να την πείσει.
«Και τι ακριβώς θα κάνουμε;» ενδιαφέρθηκε να μάθει η διευθύντρια.
«Ε, να φωνάξουμε ένα συγγραφέα που γράφει για παιδιά και να μιλήσει για τα θετικά αποτελέσματα της φιλαναγνωσίας» η πρόταση της δασκάλας.
Βαρετό θα φάνηκε το θέμα στη διευθύντρια, αλλά αφού είχε πια αποδεχτεί την πρόταση, το μόνο που της έμενε να κάνει είναι να ρωτήσει –
«Και ποιον συγγραφέα, λες, να προσκαλέσουμε;»
Η δασκάλα είχε κάποιους κατά νου, ξεκίνησε με το πρώτο όνομα που της ήρθε στο στόμα,
«Τον Μάνο Κοντολέων, ας πούμε…»
«Άντε καλέ! Ποιος τον ξέρει αυτόν; Καλύτερα να φωνάξουμε την Πηνελόπη Δέλτα!» η διευθύντρια ήταν αποφασισμένη να σφραγίσει η ίδια την εκδήλωση που άλλος θα διοργάνωνε.
«Την Πηνελόπη Δέλτα;» η δασκάλα γούρλωσε τα μάτια της, «Μα αυτή έχει πεθάνει!» διευκρίνισε.
Σειρά της διευθύντριας να γουρλώσει τα μάτια της
«Πέθανε η Πηνελόπη Δέλτα; Πότε καλέ; Και δεν το γράψανε οι εφημερίδες!»
*****
Όλα αυτά μια χρονιά της δεκαετίας του ‘90
Και μεταφερόμαστε στο σήμερα, στο προχθές, όπου σε όλα σχολεία μιλήσανε για το Πολυτεχνείο και ως συνήθως οι δάσκαλοι μαζί με τους μαθητές διαβάσανε το απόσπασμα από το βιβλίο μου «Ο Φωκίων ήταν ελάφι» που αναφέρεται σε αυτό το γεγονός.
Σε όλα τα σχολεία έγινε αυτό και σε ένα από αυτά (σε άλλο προάστιο της Αθήνας από ότι εκείνο του ’90) μια μαθήτρια σήκωσε το χέρι της και ενημέρωσε τον νεαρό δάσκαλό της πως ο πατέρας της γνωρίζει τον συγγραφέα -εμένα, δηλαδή- και αν θέλει ο δάσκαλος της μπορεί να με προσκαλέσουνε στο σχολείο τους.
Γέλασε ο νεαρός δάσκαλος και πεπεισμένος για τη μυθομανία κάποιων μικρών παιδιών, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
«Μα τι λες, κορίτσι μου; Ο Μάνος Κοντολέων έχει εδώ και χρόνια πεθάνει»
(Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσω πως μόνο την τελευταία διετία έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα βιβλία μου, ενώ αρθρογραφώ μονίμως σε ημερήσια εφημερίδα, συνεργάζομαι με σχεδόν όλες τις βιβλιοφιλικές σελίδες, δίνω συνεντεύξεις και -φευ!- το κυριότερο έχω ενεργό παρουσία στο facebook)
******
Αληθινές κι οι δυο ιστορίες. Μοιάζουν ανέκδοτα -εδώ και χρόνια όταν τυχαίνει σε συντροφιά να αφηγούμαι το πρώτο, όλοι γελάνε.
Μα όταν ένα ανέκδοτο επαναλαμβάνεται και ισχυρίζεται πως στηρίζεται σε γνώση που όμως δεν ισχύει, παύει να είναι ανέκδοτο και γίνεται κανόνας.
Και δεν εννοώ, βέβαια, πως κάποια μέρα όπως η Δέλτα, έτσι κι εγώ θα πεθάνω. Άλλο ‘κανόνα’ εννοώ. Κάποιον που έχει να κάνει με τη συνέπεια μερικών -ελαχίστων αν θέλετε και σίγουρα τονίζω αυτό το ‘μερικών’- εκπαιδευτικών που πήραν το πτυχίο τους σε ένα από τα Πανεπιστήμιά μας και με αυτό ως εφόδιο διδάσκουν και πληροφορούν τα παιδιά μας.
Από μικρά κι ασήμαντα μαθαίνει κανείς πολλά. Κι άλλωστε τα περισσότερα ανέκδοτα πέρα από το χαμόγελο προσφέρουν και μια γνώση.
Ας μην την αγνοούμε.
Info
* Ο Μάνος Κοντολέων, πέρα από τις δεκάδες διακρίσεις και βραβεύσεις του, είναι υποψήφιος για το ALMA- Astrid Lindgren Memorial Award 2023, ένα από τα δύο σπουδαιότερα βραβεία λογοτεχνίας για παιδιά παγκοσμίως.
